Αυτή η ιστορία με το... πιθανολογούμενο «φλερτ» της Νέας Δημοκρατίας με τον ΛΑ.Ο.Σ. ή και το αντίστροφο, προκειμένου να προκύψει «δεσμός» και εν συνεχεία «γάμος»... «και ους ο Θεός συνέζευξεν άνθρωπος μη χωριζέτο» έχει το γούστο της.
Καταρχήν, από πού ξεκίνησε; Από εκείνη την περίφημη συναίνεση που πήγε περίπατο. Γιατί ο Καρατζαφέρης ήταν ο μόνος που δέχτηκε να... συναινέσει, προβάλλοντας μια πολύ αξιόπιστη εξήγηση γι’ αυτό. Ότι σε τέτοια δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, λόγω της διεθνούς οικονομικής συγκυρίας και των επιπτώσεών της, θα πρέπει όλοι να βάλουν... πλάτη, για να περάσουμε τις Συμπληγάδες. Τι λογικότερο τούτου; Μπορεί να πει κανείς ότι η τοποθέτησή του ήταν υπεύθυνη, όπως θα έπρεπε, δεδομένης της συγκυρίας. Και όπως ο ίδιος, εν συνεχεία, έσπευσε να προσθέσει, το ίδιο θα έλεγε και αν στην κυβέρνηση ήταν ο Παπανδρέου, η Αλέκα ή ο Αλαβάνος. Όμως...
...Όμως, είναι δυνατόν να εκληφθούν ως τόσο «άδολες» οι προθέσεις του; Όχι, βέβαια. Και με αφετηρία τη συγκεκριμένη επιλογή ξεκίνησαν τα τροφοδοτούμενα εντέχνως σενάρια, από διαφορετικούς ανθρώπους και για διαφορετικούς λόγους, περί συνεργασίας της Ν.Δ. και του ΛΑ.Ο.Σ. Και, βεβαίως, είναι έτσι η κατάσταση, που ευνοεί τοιούτου είδους σεναριολογία. Γιατί, αν ας πούμε η Ν.Δ. προηγείτο στις δημοσκοπήσεις και είχε ένα σταθερό προβάδισμα έναντι του ΠΑ.ΣΟ.Κ., δεν θα καθόταν κανείς να τροφοδοτεί σενάρια και να... ξερογλείφεται. Είτε προέρχεται από τον ΛΑ.Ο.Σ. είτε από τη Ν.Δ. είτε από άλλα κόμματα, που την ενισχύουν για να «ταυτίζουν» στη συνείδηση του κόσμου το κυβερνών κόμμα με το «άκρο», προκειμένου να εξυπηρετήσουν δικούς τους σκοπούς.
Η Νέα Δημοκρατία, πάλι, βρίσκεται στα Τρίκαλα στα δυο στενά, ξέρετε, εκεί που σκοτώσανε τον Σακαφλιά. Διότι, βεβαίως, δεν θα της... κακόπεφτε να «τσιμπήσει» το 4% του ΛΑ.Ο.Σ., να έλθει στα ίσα της, αλλά προκειμένου να το κάνει θα πρέπει να βάλει «Κεχαγιά στο κεφάλι της» τον Καρατζαφέρη. Και είναι δεν είναι «άκρο» - διότι έχει ανοίξει ολόκληρη κουβέντα γι’ αυτό - τελικά να «ταυτιστεί» στη συνείδηση εκείνων των ψηφοφόρων - με τη βοήθεια πάντοτε και διάφορων... καλοθελητών - οι οποίοι βρίσκονται προς το μέσον. Αν, λοιπόν, πιάσει το «άκρο», κινδυνεύει να χάσει το «μέσον», μιλάμε για την περίφημη «πολιτική του μεσαίου χώρου» και ένα άνοιγμα σε μια δεξαμενή ψήφων περί την οποία πολλοί ερίζουν. Και βεβαίως, πρώτο και καλύτερο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ας πούμε ότι αυτός ο περίφημος «μεσαίος χώρος» βρίσκεται στα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας και στα δεξιά του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το κακό με το χώρο αυτό είναι ότι είναι ολίγον... ρευστός και πότε γέρνει προς τα δω, πότε γέρνει προς τα κει, με αποτέλεσμα να μην μπορεί κανείς να αισθανθεί ένα αίσθημα «ασφάλειας», ότι τους έχει... καβαντζώσει τους ψηφοφόρους. Αν, λοιπόν, ήθελε η Ν.Δ. να κάνει ένα βήμα προς τον ΛΑ.Ο.Σ., κινδυνεύει να χάσει από την άλλη πλευρά, και αυτό το γνωρίζει. Και αυτό, εξάλλου, είναι και το βασικό θέμα, ούτε ιδεολογικό ούτε τίποτα, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Από την άλλη, αρκετοί παραδοσιακοί της ψηφοφόροι, δυσαρεστημένοι, έχουν στραφεί για λόγους αντίδρασης προς τον ΛΑ.Ο.Σ., δημιουργώντας της μια «αιμορραγία», η οποία δεν είναι μεν δυσθεώρητη, είναι όμως αρκετή όταν τα ποσοστά διαμορφώνονται έτσι όπως διαμορφώνονται. Ο Καρατζαφέρης, πάλι, που το γνωρίζει αυτό, την... πατάει στον κάλο, παίζοντας το παιχνίδι τής γάτας με το ποντίκι και προφανώς στοχεύοντας σε πιθανά οφέλη που θα μπορούσαν να του... κάτσουν.
Η βεντέτα Καρατζαφέρη - Ντόρας σε όλη αυτή την ιστορία έχει μεν το ενδιαφέρον της, αλλά είναι μια παρανυχίδα στο σύνολο της κατάστασης. Ο Καραμανλής λέει ότι δεν συνεργάζεται με τον ΛΑ.Ο.Σ., όχι γιατί δεν το θέλει η Ντόρα ή η όποια Ντόρα, αλλά γιατί φοβάται ότι έχει πολύ περισσότερα να χάσει απ’ ό,τι να κερδίσει. Συνεπώς, η όποια σχέση θα μπορούσε να εξελιχθεί σε «ολέθρια σχέση» και γι’ αυτό... κάνει την καρδιά του πέτρα και την αποφεύγει. Άλλωστε, δεν έχουν όλοι οι «έρωτες» χάπι-εντ, αυτό πια το ξέρουμε όλοι.
