«Πηγαίνω στην εκκλησία άρρωστη
και φεύγω υγιής»
(η μητέρα μου)
«Εγώ σας γέννησα πνευματικά, ως αδελφούς του Ιησού Χριστού, με το Ευαγγέλιό Του. Έχετε πολλούς παιδαγωγούς, να σας μιλήσουν για το Χριστό, αλλά όχι πολλούς πατέρες», γράφει ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς Κορινθίους. Το ίδιο μπορούμε να πούμε κι εμείς σήμερα. Έχουμε πολλούς παιδαγωγούς να μας μιλήσουν για το Χριστό, αλλά όχι πολλούς πνευματικούς πατέρες.
Γι’ αυτούς που αγνοούν την αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο δεν τίθεται καν το ερώτημα, αν έχουμε ανάγκη τους πνευματικούς πατέρες. Εμείς όμως ξέρουμε ότι δεν προστρέχουμε στην εκκλησία από συνήθεια και καθήκον σε κάποια νεκρή παράδοση. Καταφεύγουμε στην εκκλησία που μας αγιάζει, μας φωτίζει, μας αναγεννάει πνευματικά και μας συνδέει με ό,τι πιο ωραίο, αληθινό και καλό έχουμε μέσα μας. Μας συνδέει επίσης μεταξύ μας με το δεσμό της αγάπης και της ειρήνης του Χριστού.
Ο πιστός στο Χριστό καταφεύγει στον αληθινό Θεό όχι για να δικαιωθεί, αλλά για να ζητήσει έλεος. Γνωρίζει την αδυναμία του και την αμαρτωλότητά του. Κι όταν κοινωνεί δέχεται το σώμα και το αίμα του Χριστού μέσα του, όχι ως δίκαιος και εκλεκτός, αλλά ως τραυματισμένος και δεόμενος ελέους. Ο άγιοι της Εκκλησίας ακόμα κι όταν κάνουν θαύματα δεν τα αποδίδουν στον εαυτό τους, αλλά στο Θεό. «Αχρείοι δούλοι του Θεού είμαστε», λένε.
Με βάση τα αισθήματα αυτά είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε γεννηθεί πνευματικά, δηλαδή είμαστε ο καινούριος άνθρωπος και αυτό το χρεωστούμε στην Εκκλησία, η οποία αγιάζει και γεννάει πνευματικά τον κόσμο με τα ιερά μυστήρια.
Κάθε στιγμή προσθέτουμε ζωή ή θάνατο. Έχουμε τη δυνατότητα να αναγεννηθούμε όταν το θέλουμε και κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει το χάρισμα αυτό, ούτε την τελευταία ημέρα και ώρα της ζωής μας. Η Εκκλησία μας περιμένει πάντοτε να μας δεχθεί, γιατί είναι η μόνη που κατέχει το Λόγο της ζωής.
Πώς μπορούμε, έχοντας συναίσθηση της αποστολής της Εκκλησίας στον κόσμο, να μην είμαστε πάντοτε ευγνώμονες προς τους αγίους αυτούς ανθρώπους, που δέχτηκαν την κλήση του Θεού με ενθουσιασμό και Τον υπηρετούν, σηκώνοντας το σταυρό τους, σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο αδιάφορος και πιο απόμακρος προς την Εκκλησία;
