(Παρέμβαση του Νομαρχιακού σύμβουλου Λάρισας στο συνέδριο της ΕΝΑΕ στη Θεσσαλονίκη).
Όλοι πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η Γεωργία είναι ένας σημαντικός οικονομικός τομέας όχι μόνο για τους αγρότες αλλά και για όλο τον ελληνικό λαό. Συνεπώς πρωτίστως ενδιαφέρει την ανάπτυξη κάθε νομoύ και τους κατοίκους του. Νομίζω ότι κάθε νομαρχιακή παράταξη έχει θέσεις για τον αγροτικό τομέα. Άλλωστε κάθε Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση έχει θεσμοθετημένο ρόλο για την εφαρμογή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ).
Σήμερα όχι μόνο η πλειοψηφία της αγροτιάς, αλλά η πλειοψηφία του λαού μας πιστεύει ότι οι αγρότες μας έχουν μεγάλο πρόβλημα που θα ενταθεί τα επόμενα χρόνια.
Ποιες όμως είναι οι αιτίες των προβλημάτων και γιατί υποβαθμίζεται η ελληνική γεωργία;
Μήπως οφείλονται στις «ειδικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν φέτος από την παγκόσμια κρίση και τις καιρικές συνθήκες» όπως επί λέξει διαπιστώνει σε ψήφισμά της η παράταξη του νομάρχη Λάρισας;
Βεβαίως η οικονομική κρίση θα επιδεινώσει την κατάσταση των αγροτών όπως όλων των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, δεν είναι όμως η αιτία των οξυμένων προβλημάτων που έτσι και αλλιώς έχουν εμφανισθεί εδώ και χρόνια, όπως δείχνουν τα πραγματικά στοιχεία και η αρνητική πορεία τους είναι ανεξάρτητη από την κρίση.
Η πορεία της ελληνικής γεωργίας σε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο ακολουθεί μια φθίνουσα πορεία. Η συμμετοχή του αγροτικού στο εθνικό προϊόν από 29% το 1959 πέφτει στο 7% μετά μισό αιώνα. Για να μειωθεί στο 3% το 2007. Εκεί όμως που τα στοιχεία είναι τραγικά είναι η απασχόληση στον αγροτικό τομέα. Από το μισό του ενεργού πληθυσμού (47%) το 1951, μειώθηκε στο 31% το 1981 και μετά την ένταξη στην ΕΟΚ – Ε.Ε. σήμερα ο ενεργός αγροτικός πληθυσμός είναι 10% περίπου.
Ξεκληρίζονται κάθε χρόνο περίπου 20.000 μικρομεσαία αγροτικά νοικοκυριά. Όλα αυτά τα χρόνια από την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ μέχρι σήμερα το ισοζύγιο των αγροτικών προϊόντων από θετικό για τη χώρα μας έγινε αρνητικό. Σήμερα το έλλειμμα του αγροτικού ισοζυγίου της Ελλάδας είναι περίπου τα 3 δισ. ευρώ. (3,6 δισ. τα προσωρινά στοιχεία το 2008).Μειώθηκε τραγικά η καπνοκαλλιέργεια, έκλεισαν δύο εργοστάσια ζάχαρης, έχουμε μείωση σε βασικά προϊόντα, στο βαμβάκι,στα σιτηρά,στο καλαμπόκι, έχουμε προβλήματα με τα αμπέλια, το κρασί, το λάδι, τις ελιές, τα οπωροκηπευτικά κλπ. Η ίδια άσχημη κατάσταση επικρατεί και στην κτηνοτροφία. Οι εισαγωγές συνεχίζουν να αυξάνονται. Έτσι το αγροτικό εισόδημα μειώθηκε την περίοδο 2000-2007 κατά 20%. Ενώ το κόστος παραγωγής την περίοδο 2004-2007 το κόστος παραγωγής αυξήθηκε κατά 23%. Και όλα αυτά τα στοιχεία θα επιδεινωθούν ενόψει τις εφαρμογής της αναθεωρημένης ΚΑΠ μετά το 2013. Συνεπώς όλος ο «σχεδιασμός» της αγροτικής πολιτικής είναι σε βάρος όχι μόνο της αγροτιάς αλλά όλου του ελληνικού λαού.
Όλα αυτά είναι αποτελέσματα μιας συγκεκριμένης στρατηγικής που ακολουθήθηκε με συγκεκριμένους στόχους στο πλαίσιο της ΚΑΠ. Αυτοί οι στόχοι ήταν και είναι η μείωση της αγροτικής παραγωγής και η δραστική μείωση του ενεργού αγροτικού πληθυσμού. Και οι στόχοι αυτοί πιάστηκαν με το παραπάνω. Όλες οι κατευθύνσεις και τα προγράμματα της κοινής αγροτικής πολιτικής που εφαρμόστηκαν στη χώρα μας από τις ελληνικές κυβερνήσεις οδήγησαν, και η συνέχισή τους θα οδηγήσει, με μαθηματική ακρίβεια τη γεωργία μας στο μαρασμό και στη συρρίκνωση. Στο ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς.
Αν πραγματικά θέλουμε μια διαφορετική πορεία για τον αγροτικό τομέα πρέπει να εφαρμόσουμε μια πραγματική εθνική στρατηγική με συγκεκριμένους, αλλά διαφορετικούς στόχους για τη γεωργία μας.
Αυτή η αγροτική πολιτική πρέπει να σχεδιαστεί με βάση τα πραγματικά συμφέροντα του τόπου και της μικρομεσαίας αγροτιάς. Η γεωργία μας πρέπει να σχεδιαστεί με βάση τις διατροφικές ανάγκες του λαού μας σε κτηνοτροφικά, γεωργικά προϊόντα, αλιευτικά, δασοπονικά, την απασχόληση στον τομέα αυτό που έχει δυνατότητα να αναπτυχθεί για να καλύπτει τις ανάγκες της χώρας, να γίνονται εξαγωγές να ενισχυθεί και ο τομέας μεταποίησης αγροτικών προϊόντων, να αναπτυχθεί η βιομηχανία και βιοτεχνία γεωργικών μηχανημάτων και εφοδίων. Αν καταλήξουμε σε αυτούς τους στόχους τότε μπορούμε να βρούμε τις μορφές οργάνωσης της ελληνικής γεωργίας και επειδή οι στόχοι αυτοί είναι στον αντίποδα της αντιαγροτικής πολιτικής που εφαρμόζεται πρέπει να βρούμε μορφές που θα έρχονται σε ρήξη με τις φιλομονοπωλιακές πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα που η οικονομική κρίση έχει εισβάλλει για τα καλά και στη χώρα μας, για ένα ακόμη λόγο είναι αναγκαίο να ξαναδούμε το μοντέλο της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης της χώρας μαζί και της γεωργίας.
Έχουμε καθήκον να στηρίξουμε τα άμεσα αιτήματα των αγροτών που είναι η κάλυψη του χαμένου εισοδήματος των αγροτών, κατώτερες εγγυημένες τιμές, μείωση του κόστους παραγωγής με κατάργηση του ΦΠΑ στα αγροτικά μέσα και εφόδια, κατάργηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα και να σχεδιάσουμε την ανάπτυξη της γεωργίας και κτηνοτροφίας με κριτήρια το όφελος της χώρας και των αγροτών μας. Λένε ότι όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με τις πολιτικές της Ε.Ε. Όμως μόνο μια τέτοια εθνική στρατηγική είναι προς όφελος του λαού και του τόπου. Πρέπει να διαλέξουμε. Με την πολιτική της Ε.Ε., που συμφέρει τα μονοπώλια και τους λίγους στη χώρα μας ή με το λαό και τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του λαού μας;
