Όμηρος της «τηλεοπτικής δημοκρατίας» κινδυνεύει να καταστεί η κυβέρνηση, αλλά και συνολικά η χώρα, καθώς, μεσούσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η εγχώρια πολιτική ατζέντα περιδινίζεται γύρω από τα σενάρια περί πρόωρων εκλογών, διαδοχής και... συνεργασιών».
«Ξεψύχησε αβοήθητος για 100 ευρώ»
Σχόλια και τίτλος αθηναϊκών εφημερίδων, που ανάγλυφα προβάλλουν τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, αλλά και την εγχώρια καθημερινότητα, όπου βλέπουμε το δένδρο και χάνουμε το δάσος.
Χάνουμε την ουσία των πραγμάτων και κολλάμε στην ευκολία τού καθημερινού... κουτσομπολιού, για τη δημιουργία εντυπώσεων και την πρόκληση πρόσκαιρων ωφελημάτων, που ωστόσο κανένα αντίκρισμα δεν έχουν στην πραγματικότητα. Γιατί; Αυτό πια είναι ένα ερώτημα που ο καθένας καλείται να το απαντήσει αυτόνομα, εφόσον έχει βέβαια τη διάθεση να το κάνει.
Χθες στη Βουλή έγινε μια συζήτηση για την κρίση. Την οικονομική κρίση. Και πέριξ αυτής ή με αφορμή αυτή, συζητήθηκαν και λέχθηκαν ένα σωρό γραφικά και μη πράγματα. Η ουσία τής κρίσης, όμως, όσον αφορά στην ελληνική πραγματικότητα, δεν έχει μόνο ένα επίθετο. Δεν είναι μόνο «οικονομική». Το «οικονομική» είναι ένα επίθετο που προσδιορίζει μια κατάσταση των τελευταίων μηνών. Όχι γιατί η Ελλάδα δεν βρίσκεται μονίμως τα τελευταία χρόνια - μην πω από τη μεταπολίτευση και δώθε - σε οικονομική κρίση, αλλά γιατί τώρα με τη διεθνή έκταση που έχει λάβει το θέμα, έχει παγκοσμίως ...νομιμοποιηθεί και ως προς τις πραγματικές συνέπειές της, αλλά και ως προς τις ψυχολογικές συνέπειές της. Η «κρίση» στην ευρύτερη εμφάνισή της είναι αυτή που δεν μας επιτρέπει να ξεχωρίσουμε τα σημαντικά από τα ασήμαντα, τα προέχοντα από τα δευτερεύοντα, τα επείγοντα από τα... έχοντα χρόνο, και γενικά μας απομακρύνει από την ανάγκη και την ικανότητα διαχωρισμού τού «φαίνεσθαι» από το «είναι». Των βλέψεων και των συμφερόντων από τις πραγματικές ανάγκες.
Πολλές φορές, ευτυχώς, ο λαός προκύπτει σοφότερος από τις εκάστοτε ηγεσίες του. Άλλοτε πάλι όχι. Όπως είχε πει και ο Μπρεχτ στους ηγέτες τής Ανατολικής Γερμανίας μετά την εξέγερση του Βερολίνου του 1953 «καθώς ο λαός από δικό του λάθος έχασε την εμπιστοσύνη των ηγετών, δεν μένει παρά να τον διαλύσουν (τον λαό) και να εκλέξουν άλλον»!
Ατυχώς, αυτή είναι σήμερα η πραγματικότητα. Η ουσία της σημερινής πραγματικότητας και της χθεσινής ειδησεογραφίας - διότι μέρα με τη μέρα μεταλλάσσεται και εξελίσσεται - είναι ότι ένας άνθρωπος ξεψύχησε αβοήθητος μέσα σε ένα ασθενοφόρο γιατί δεν είχαν απινιδωτή και αυτοκόλλητα για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα καρδιάς που είχε. Αυτή είναι η ουσία και η τραγωδία εν έτει 2009 στην Ελλάδα.
Η φαρσοκωμωδία είναι όλη αυτή η παραφιλολογία περί εκλογών. Εκλογών, πρόωρων, που ο λαός, ο οποίος έχει περισσότερο μυαλό στο κεφάλι του από τους πολιτικούς και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, δεν επιθυμεί. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν όλες οι μετρήσεις με συντριπτικά ποσοστά. Και γιατί δεν επιθυμεί; Γιατί βλέπει το αυτονόητο. Αυτό που οι πολιτικοί για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους και τα ΜΜΕ για να εξυπηρετήσουν την εκλογολαγνεία τους και όχι μόνον, εξακολουθούν πεισματικά να κάνουν πως αγνοούν. Ότι ανεξάρτητα από το πόσο καλή ή κακή, αποτελεσματική ή όχι, πιστεύει κανείς ότι είναι αυτή η κυβέρνηση, η χώρα δεν έχει αυτή τη στιγμή την πολυτέλεια να μείνει ακυβέρνητη. Ούτε, επίσης, και να συρθεί σε μεγάλες περιόδους εκλογικών αναμετρήσεων. Εν μέσω μιας οικονομικής κρίσης, που δεν είναι εγχώρια μόνον - είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι - η πλέον ανεύθυνη εντολή μπορεί να είναι μια προσφυγή στις κάλπες. Και ποιες κάλπες; Αυτές που δείχνουν ότι δεν πρόκειται να υπάρξει αυτοδυναμία και συνεπώς θα συρθούμε σε μια μακρόσυρτη εκλογική περιπέτεια, η οποία μετά βεβαιότητας θα φτάσει τα πράγματα στα άκρα και θα αποτελέσει τη χαριστική βολή στην παρούσα κατάσταση. Δεν είναι πια και τόσο δύσκολο! Δεν είναι ότι δεν μπορούμε, απλά δεν θέλουμε. Ή μάλλον δεν θέλουν ορισμένοι.
