«ΜΑΤια βουρκωμένα, παραπονεμένα, πάρτε με τώρα να πάμε στον κόσμο μαζί. ΜΑΤια βουρκωμένα, πάρτε με και μένα, την αγροτιά να δούμε μαζί».
...Και μιλάμε για κλάαααμα! Διότι δεν είναι και συνηθισμένος. Αυτοί να πούμε που το είχαν φάει το δακρυγόνο τους, δεν είχαν μια τέτοια ευαισθησία. Έδειξαν μια ψυχραιμία. Δεν δάκρυσαν. Διότι μαθημένοι είναι οι άνθρωποι. Βετεράνοι. Ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει μάθει στο δάκρυ. Και ενώ και αν ακόμη «τα δάκρυα ταιριάζουν στον Γιώργο», διότι έτσι δείχνει ότι... συμπάσχει με το λαό, ε, υπάρχουν και όρια! Πόσο πια να θυσιαστεί κανείς για να εκπορθήσει την εξουσία;! Πόσα κροκοδείλια δάκρυα να χύσει; Και μάλιστα όχι αυτοβούλως, αλλά γιατί του το επέβαλαν τα δακρυγόνα.
Υπάρχει, όμως, και η... καλή πλευρά των πραγμάτων. Ας πούμε ότι ως υποψήφιος πρωθυπουργός πέρασε το... τεστ! Διότι, όπως έχουν γίνει τα πράγματα τη σήμερον ημέρα στην Ελλάδα, αν ένας υπουργός ή ένας υποψήφιος πρωθυπουργός δεν ρίξει ένα δάκρυ αλά Ξανθόπουλου («όχι για μένα, αλλά για τη μανούλα μου») τι να λέει; Είναι προφανές ότι δεν έχει τα κατάλληλα προσόντα για ν’ αναλάβει την πρωθυπουργία αυτής της... ευαίσθητης χώρας, όπου περισσεύει το δάκρυ! Λέμε τώρα.
Εκτός από το δάκρυ, βέβαια, που οι φωτογραφίες Παπανδρέου στα πρωτοσέλιδα θυμίζουν αρχαία τραγωδία, κάνει και άλλα πράγματα. Πώς λέμε «η ζωή μου κύκλους κάνει» ή ας πούμε «μη μου τους κύκλους τάραττε», τέτοια πράγματα. Διότι, ναι μεν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εξακολουθεί να είναι πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις, αλλά υπάρχουν απώλειες. Και μιας και ο Γ. Παπανδρέου δεν μπορούσε και δεν ήθελε να προχωρήσει σε «εσωτερικούς ανασχηματισμούς», μετά τον ανασχηματισμό που έκανε ο Καραμανλής στην κυβέρνηση, για να μη διαταράξει τις όποιες εσωκομματικές ισορροπίες, το έριξε στους κύκλους. Καθ’ ότι ο κύκλος είναι και το τέλειο γεωμετρικό σχήμα! Έφτιαξε, λοιπόν, κάποιους... κύκλους πολιτικής. Για την Παιδεία, για την Υγεία, για την Εξωτερική Πολιτική και δεν συμμαζεύεται, προκειμένου διά των κύκλων («γύρω - γύρω όλοι, στη μέση ο Μανώλης») να παραχθεί... αντιπολιτευτική πολιτική και να «βολευτούν» και οι διάφοροι σκιώδεις υπουργοί, οι οποίοι περιστρέφονται περί του εαυτού τους.
Στην ουσία, η δημιουργία των ομόκεντρων κύκλων - αφού περιστρέφονται περί το «κέντρο Παπανδρέου» - δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απάντηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στον ανασχηματισμό τής κυβέρνησης, χωρίς πραγματικά να ταραχθούν τα εσωκομματικά νερά. Τα οποία, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι για πολλές αναταράξεις. Διότι η επίφαση της ενότητας στη μάξι αντιπολίτευση οφείλεται στο γεγονός ότι προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Οπότε, σε μια τέτοια κατάσταση κανέναν δεν συμφέρει να... ταράξει τα εσωκομματικά νερά και πολύ περισσότερο τον Γ. Παπανδρέου. Πόσο μάλλον, όταν όλοι έχουν επενδύσει στη λογική τού «ώριμου φρούτου», που... άπλετα τους παρέχει η Νέα Δημοκρατία - γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται - και το τελευταίο που θα ήταν σκόπιμο σ’ αυτή τη φάση θα ήταν μια εσωκομματική αναταραχή. Η... λογική των «κύκλων», λοιπόν, είναι μια ενδιάμεση κατάσταση, η οποία δίνει και την έννοια της ανανέωσης, χωρίς ταυτόχρονα να είναι, και δημιουργεί και την αίσθηση της «αντιπολίτευσης» επί θεματικών ενοτήτων, για να διασκεδάζονται οι εντυπώσεις.
Αυτά τα ωραία. Στολισμένα με πολλά... δάκρυα.
Μα ποιος ήταν, τέλος πάντων, αυτός που εκτόξευσε δακρυγόνα κατά του Παπανδρέου; Ή που δεν τον πήρε χαμπάρι τον Γ. Παπανδρέου;.. Κι έπειτα τα δάκρυα δεν ταιριάζουν σε όλους. Μόνο σε αυτούς που τα έχουν συνηθίσει. Πώς να το κάνουμε;
