«Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά και του χωρισμού ο πόνος θα μας μείνει στην καρδιά» ... Και θα μας μείνει, σας το λέω! Γιατί μπορεί το 2009 να μην ήταν και η καλύτερη χρονιά που πέρασε ποτέ, αλλά για το 2010 οι οιωνοί, τουλάχιστον, μόνον ελπιδοφόροι δεν είναι. «Μαύρα τα μαντάτα για τη Σερενάτα, που παλιά την τάιζες μπαρμπούνια μαρινάτα», που σιγοτραγουδούσε παλιότερα και η Αρλέτα. Τέτοια μαντάτα έχουμε και χωρίς... μπαρμπούνια. Σκέτα. Οπότε, μπορεί, λέω μπορεί, να ’ρθει και η ώρα που θα νοσταλγήσουμε το 2009. Μπορεί πάλι και όχι και μακάρι δηλαδή, γιατί τότε θα σημαίνει ότι τα πράγματα δεν πήγαν «απ’ το κακό στο χειρότερο». Παρέμειναν, τουλάχιστον, στάσιμα. Κάτι θα ήταν και αυτό!
Το ’χετε παρατηρήσει, πάντως; Μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές, η χώρα, οι πολίτες βρισκόμαστε γενικά σε μια «στάση αναμονής». Μπορεί να συμβαίνουν διάφορα, να προαναγγέλλονται, αλλά να σχολιάζονται πολλά, να δυσανασχετούν και να διαμαρτύρονται πολλοί, αλλά... Αλλά τίποτα! Περιμένουμε όλοι στο ακουστικό μας! «Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι...» να τα μαζέψουμε και να φύγουμε, ενδεχομένως, αλλά πάντως προς το παρόν περιμένουμε. Ή που έχουμε υποκύψει στη μοίρα μας και περιμένουμε καρτερικά το μοιραίο ή που δεν ξέρουμε ή δεν θέλουμε να ξέρουμε ποια είναι η μοίρα μας - μιλάμε πάντα για εμάς τους πολίτες, σε συνδυασμό με τη χώρα - και περιμένουμε να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι τι μας περιμένει. Ή που έχουμε ταυτιστεί πλέον με το «περιμένω και υπομένω» και έχουμε ανέλθει σε τέτοια επίπεδα... νιρβάνας, που «ΟΚ» ό,τι είναι να ’ρθει θε να ’ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.
Υπάρχει, βέβαια, τυπικά τουλάχιστον, μια εξήγηση. Η νέα κυβέρνηση είναι ακριβώς όπως και ο νέος χρόνος, που σήμερα μας ήρθε: βρέφος. Άιντε ο καινούριος χρόνος μόλις έκανε το πρώτο «ουά», η καινούρια κυβέρνηση είναι στο μπουσούλιμα. Οπότε επί της ουσίας ούτε να κριθεί μπορεί ούτε και να έχει κανείς εξαιρετικές απαιτήσεις, παρότι προεκλογικά θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς ως «πρώιμο Αϊ-Βασίλη». Έταξε κι αν έταξε δώρα. Και τώρα που ήρθε η ώρα να τα δώσει, αδυνατεί. Γιατί το ταμείον είναι μείον, γιατί η γενική κατάσταση είναι τέτοια, γιατί η Ε.Ε. - και δικαίως για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους - μας έχει βάλει τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι. Και γιατί, λόγω και απειρίας και ανετοιμότητας, ως προκύπτει, κάνει και τις πατατιές της. Γενικά, όμως, εξακολουθεί να έχει το «ελαφρυντικό» της νέας στη δουλειά κυβέρνησης, οπότε ναι, υπάρχει μια στάση αναμονής από την πλευρά των πολιτών. Παρότι είπαμε: τα μαντάτα είναι μαύρα και είναι σαφές ότι δύσκολες μέρες μας περιμένουν, όσο και να μας το χρυσώνουν το χάπι.
Από την άλλη και η Νέα Δημοκρατία, που έκανε προεκλογική περίοδο για το βιβλίο Γκίνες, διαθέτει έναν αρχηγό που είναι επίσης «νεογνό», θέλει το χρόνο του να προσαρμοστεί, να μάθει, να φέρει τα πράγματα στα μέτρα του και να μπει, τέλος πάντων, στο πετσί του ρόλου. Οπότε και σε ό,τι αφορά στην αξιωματική αντιπολίτευση, υπάρχει μια «στάση αναμονής» μέχρι να τελειώσει το στάδιο προσαρμογής.
Γενικά, το ’χουμε ρίξει στο περίμενε. Η υπομονή είναι, βεβαίως, αρετή, αλλά μέχρι ενός σημείου. Α να δούμε τι θα δούμε το 2010. Καλά να ’μαστε και ας μας χτυπάει ο βοριάς (της οικονομίας) που τ’ αρνάκια παγώνει.
«Καλή χρονιά» και «καλή χρονιά» και «καλή χρονιά», όπως ο καθένας την αντιλαμβάνεται και την επιθυμεί.
