Οι έννοιες της Εκκλησίας, της Λατρείας της Θ. Λειτουργίας και της Θ. Ευχαριστίας είναι αλληλένδετες αφού στη Θ. Λατρεία φανερώνεται η Εκκλησία ως Ευχαριστία με την προϋπόθεση ότι είναι έργο όλων των πιστών ακόμη και των δι' ευλόγους απολειφθέντων». Χαρακτηριστικό δηλαδή της Θ. Λατρείας και ειδικότερα της Θ. Λειτουργίας είναι η ΣΥΝΑΞΗ των διασκορπισμένων γύρω από το Πρόσωπο του Χριστού που εικονίζεται στον Επίσκοπο. Το περιεχόμενο της Θ. Λειτουργίας είναι ευχαριστιακό και δοξολογικό και το κέντρο της είναι η Θ. Ευχαριστία που είναι το ίδιο το μυστήριο της παρουσίας του κυρίου η καρδιά της Εκκλησίας ο ίδιος ο Μυστικός Δείπνος το κέντρο της όλης ζωής γιατί γινόμαστε σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού και αυτή η βίωση με το Χριστό είναι και το περιεχόμενο της Βασιλείας του Θεού. Η Θ. Λατρεία τελείται σύμφωνα με το τυπικό και την τάξη της Εκκλησίας και κανένας δεν νομιμοποιείται να προβαίνει σε λατρευτικές αλλοιώσεις για λόγους «εκσυγχρονισμού» όπως ισχυρίζονται γιατί αυτές οι αλλοιώσεις διαστρεβλώνουν τον εκκλησιαστικό τρόπο ύπαρξης που είναι η ενότητα των διασκορπισμένων. Οι αυθαίρετες αλλοιώσεις απηχούν κακοδοξίες αιρετικές αφού το χαρακτηριστικό της αιρέσεως είναι η απόσπαση ενός μέρους από την καθολική αλήθεια. Οποιαδήποτε λοιπόν διαφοροποίηση από την αλήθεια της Εκκλησίας που προσπαθεί να φέρει το Χριστό στα μέτρα της και να συμβιβαστεί με το πνεύμα του κόσμου είναι αίρεση. Αυτό ουσιαστικά είναι και το πνεύμα της «εκκοσμίκευσης» που ταιριάζει με τον «εκσυγχρονισμό» ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με την Εκκλησία. Η εκκοσμίκευση παραποιεί το ορθόδοξο φρόνημα νοθεύει τα εκκλησιαστικά κριτήρια αξιολογεί με το μέτρο της κοινωνικής χρησιμοθηρίας - λες και η Εκκλησία είναι αστυνομία, σχολείο σωματείο ή σωφρονιστικό κατάστημα-και απογυμνώνει τα λατρευτικά γεγονότα από το μυστηριακό τους περιεχόμενο. Η ορθόδοξη λατρεία ως ζωντανή έκφραση του μυστηριακού τρόπου ζωής της Εκκλησίας παραμένει στον πυρήνα της αναλλοίωτη. Με την πάροδο βέβαια του χρόνου το τυπικό της εμπλουτίζεται.
Αυτός ο εμπλουτισμός είναι φυσική απόρροια της δυναμικής της ορθόδοξης λατρείας η οποία ενώ παραμένει αναλλοίωτη ως προς τη δομή δεν παύει να προσλαμβάνει τον μεταβαλλόμενο κόσμο να τον μεταμορφώνει και να τον εξαγιάζει. Η αποκατάσταση λοιπόν της Λατρείας είναι θέμα αλλαγής της στάσης μας της ζωής και βίωσης της παράδοσης που είναι ο ίδιος ο Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες και άρα αυτός ο Χριστός είναι ο Σύγχρονος και αυτό σημαίνει ότι οι κοινωνίες είναι σύγχρονες προοδευτικές και ευτυχισμένες εάν συγχρονίσουν το βηματισμό τους με το βηματισμό του Θεανθρώπου. Η μοναδική ελπίδα διάσωσης του ανθρώπινου προσώπου και η πραγματοποίηση του υπαρξιακού μας προορισμού είναι η ευχαριστιακή ζωή μέσα στην Εκκλησία η οποία πρέπει να απολαμβάνει τον λατρευτικό της πλούτο αναλλοίωτο χωρίς «εκσυγχρονισμούς» «εκκοσμικεύσεις» «διασπάσεις» «αιρέσεις» και «νεοτερικούς πειραματισμούς».
