«Ετσά μας καταντήσανε οι βουρλισμένοι χρόνοι
Οι καπετάνιοι στο κουπί κι οι μούτσοι στο τιμόνι»
Κρητική μαντινάδα
Τα ανέκδοτα, οι μύθοι, οι παραβολές διαβάζονται ευχάριστα. Το παρακάτω χαριτωμένο ανέκδοτο μιλάει γι’ αυτούς που παίρνουν κάποτε τα μυαλά τους αέρα. Μπορεί να είναι κάποιος φτωχός άνθρωπος, όπως στην προκειμένη περίπτωση που είναι ένας ζητιάνος, αλλά μπορεί να είναι επίσης κάποιος που κατέχει μεγάλα δημόσια αξιώματα, ένας άρχοντας. Οι άρχοντες ιδίως πρέπει να πατάνε γερά στη γη. Πρέπει να μην ξεχνούν ποτέ αυτά τα τρία πράγματα: πρώτον, ότι κυβερνούν ανθρώπους, δεύτερον ότι δεν είναι αιώνιοι και τρίτον ότι πρέπει να είναι καλύτεροι από αυτούς που κυβερνούν.
Το ανέκδοτο για το ζητιάνο λέει τα εξής: Μια φορά ένας ζητιάνος ήθελε να πάει στο Μπάντεν Μπάντεν, την πιο ακριβή λουτρόπολη του κόσμου. Ζητούσε λοιπόν από κάποιον πλούσιο να τον βοηθήσει. «Πρέπει οπωσδήποτε να κάνω τα μπάνια που μου σύστησε ο γιατρός». «Να κάνεις τα μπάνια,» είπε ο πλούσιος, «αλλά γιατί στο Μπάντεν Μπάντεν, όπου μόνο οι εκατομμυριούχοι πηγαίνουν;» «Μπροστά στην υγεία μου, δεν υπολογίζω τα έξοδα», είπε ο ζητιάνος. Ο «ωραίος» αυτός ζητιάνος αντί να προσαρμόσει την ιδέα του στην πραγματικότητα περίμενε να προσαρμοστεί η πραγματικότητα στην ιδέα του.
Το ίδιο γίνεται στην πολιτική. Αντί οι πολιτικοί να προσαρμόσουν την ιδέα τους στην πραγματικότητα, προσαρμόζουν την πραγματικότητα σ’ αυτήν και μάλιστα πολλές φορές με τη βία. Όπως γίνεται π.χ. με το διεθνισμό, το γέννημα αυτό του υλισμού που για χάρη του υποτιμάται η αγάπη για το έθνος, την πατρίδα, τη θρησκεία, τη γλώσσα, για τις πνευματικές αξίες γενικά για τις οποίες αξίζει κανείς να ζει. Κανείς να μην ξέρει πού οδηγείται η έρημη χώρα του!
Μια μικρή χώρα δεν μπορεί να διατηρήσει την κρατική της οντότητα,
αν δε δώσει το δικό της νόημα στις σχέσεις της με τις άλλες χώρες ιδίως με τις μεγάλες χώρες απαιτώντας πριν από όλα το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της εδαφικής της ακεραιότητας.
Η αγάπη για την πατρίδα, για την ιστορία της, για τον πολιτισμό της, τη γλώσσα της, τη θρησκεία της είναι ο φύλακας άγγελος. Φυλάει τις μικρές χώρες από την απληστία των μεγάλων. Οι μεγάλες χώρες ξαναβρίσκουν την αγάπη για την πατρίδα και την κρατική τους οντότητα, όταν περνάει η μόδα του διεθνισμού κι όταν διαλύονται οι ενώσεις τους, οι μικρές όμως χώρες, όπως η Ελλάδα κινδυνεύουν να μην ξαναβρούν την κρατική τους οντότητα. Η Εκπαίδευση που παραιτείται από την Εθνική Παιδεία συμβάλλει σ΄ αυτό. Οι γενιές που θα ’ρθουν δεν θα γνωρίζουν τι είναι ελευθερία. Θα θεωρούν τη δουλεία τους κατάκτηση. Ο μελλοντικός δικτάτορας θα ’ναι αιώνιος.
Στον μύθο του Αισώπου ο λύκος προτείνει στο βοσκό να καταργήσουν όλα αυτά που τους χωρίζουν, όπως είναι η στάνη, τα σκυλιά, η φύλαξη των προβάτων κ.α. Με άλλα λόγια του προτείνει να δεχτεί μια ανάλογη εφαρμογή του διεθνισμού στα πρόβατα και στους λύκους: «Δώσε μου τα σκυλιά, και τα άλλα τα βρίσκουμε» λέει ο λύκος στο βοσκό που δεν κατέχει από ιδέες και στηρίζεται στην εμπειρία. Ο βοσκός πιστεύει σ΄ αυτό που είδε, σ΄ αυτό που άκουσε και σ’ αυτό που τα χέρια του ψηλάφισαν. Η πίστη του δεν είναι φιλοσοφία, αλλά εμπειρία. Ο βοσκός ξέρει ότι ο λύκος αφανίζει τα πρόβατα όταν τα βρει αφύλακτα.
Οι διεθνιστές δεν ξέρουν τι θέλουν, όταν επιβάλλουν στους πολίτες τη λήθη του έθνους και των εθνικών θεμάτων. Ο απλός κόσμος ευτυχώς δεν αφέθηκε να πάρουν τα μυαλά του αέρα. Ξέρει ότι πρέπει να φυλάξεις το έθνος σου και το έθνος σου θα σε φυλάξει.
Μια προσευχή του Στρατηγού Μακρυγιάννη αρχίζει με αυτά τα λόγια στη γραφή ενός αγραμμάτου: «Εις την δόξα, εις την δόξα, εις την δόξα, της αϊα –Τριάδος, της Θεοτόκος, του α-Γιάννη του Βαφτιστή και πάντα των αγίων και του αγίου Βασιλείου, να πρεσβέψει εις την παντοδυναμίαν του και εις την βασιλείαν του, να μας λευτερώσει από την κακία μας, από την διοτέλειά μας και από τα πάθη μας και από την επιβουλίαν των ξένων» (Στρατηγού Μακρυγιάννη «Οράματα και Θάματα», Εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης σελ.41).
