Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com) Σύνδεσμος Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων
Επικράτηση Σαμαρά και η ιστορία τέλειωσε. Τόσο απλά και με απόσταση ο Αντώνης Σαμαράς πήρε τα ηνία του κόμματος, αφήνοντας αρκετά πίσω την Ντόρα Μπακογιάννη και μεταβάλλοντας το ντέρμπυ σε περίπατο. Η μονομαχία, που ήταν αρχικά αμφίβολου αποτελέσματος κατέληξε σε μια άνετη διαδικασία εκλογής του Αντώνη Σαμαρά. Και είναι γεγονός ότι τις προηγούμενες ημέρες κανείς δεν περίμενε τόσο μεγάλη διαφορά. Αλλά και το ποσοστό του Ψωμιάδη δεν ήταν ευκαταφρόνητο. Το ποσοστό όμως αυτό, πολύ περισσότερο ερμηνεύεται ως ποσοστό διαμαρτυρίας στην πόλωση των δύο μεγάλων στρατοπέδων, παρά ως καθαρό ποσοστό του Παναγιώτη Ψωμιάδη. Η αρχηγία λοιπόν στην ΝΔ κρίθηκε και το αύριο θα δείξει το κατά πόσο η επικράτηση Σαμαρά θα λειτουργήσει συσπειρωτικά ή εάν θα υπάρξουν σοβαρές επιπτώσεις στη συνοχή και ενότητα του κόμματος. Τα δύο στρατόπεδα είναι σε σκληρή αντιπαράθεση και η διένεξη ή οι παραγκωνισμοί δεν θα φανούν τώρα που η ΝΔ θα θελήσει να δείξει προς τα έξω ότι υπάρχει ως αντιπολίτευση πλασάροντας μια ενωτική εικόνα, αλλά μετά από κάποιο διάστημα, όταν ήδη θα έχει ξεκινήσει ο ρόλος της ως μείζων αντιπολίτευση και οι παρεμβάσεις της στο κοινοβούλιο με αρχηγό τον Σαμαρά θα επισκιάσουν τις όποιες εσωκομματικές ανακατατάξεις και αναταράξεις. Γιατί όχι μόνο θα υπάρξουν αυτές αλλά θα επικρατήσουν στο παρασκήνιο. Το «ξεκαθάρισμα» και «ξήλωμα» του στρατοπέδου της Ντόρας, θα αρχίσει να διεξάγεται αργά, σταδιακά, αλλά σταθερά. Μην ξεχνάμε ότι τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα ήρθαν σε μεγάλη αντιπαράθεση το τελευταίο χρονικό διάστημα και κανέναν δεν μπορούν να πείσουν ότι οι διαμάχες σταμάτησαν εδώ. Και δεν θα πρέπει φυσικά να σταθεί κανείς στις κινήσεις «γενναιοδωρίας» από την πλευρά Σαμαρά, που υποτίθεται ότι θα αξιοποιήσει πολλούς από το στρατόπεδο της Ντόρας στην κορυφή της κομματικής ιεραρχίας. Αυτές περισσότερο είναι κινήσεις εντυπωσιασμού και κλασικές μέθοδοι υποτιθέμενου ενωτικού χαρακτήρα του εκάστοτε νικητή. Αυτό που δεν βλέπουμε γίνεται στα παρασκήνια. Αλλά αυτό αφορά τα κόμματα και τη δομή τους. Αυτό που περισσότερο ενδιαφέρει είναι τι κατάλαβε ο κόσμος από όλη αυτή την αντιπαράθεση. Είναι ένδειξη «Δημοκρατίας» να ομιλούν ανοικτά περί «οικογενειοκρατίας, κάστρων, φέουδων ή μηχανισμών» ; Είναι απόδειξη ενότητας η ανταλλαγή βαριών χαρακτηρισμών μεταξύ των δύο υποψηφίων και η επίπλαστη αποδοχή του νικητή από τον ηττημένο; Τα ίδια είχαμε και πριν από χρόνια στο ΠΑΣΟΚ. Έτσι είναι τα κόμματα. Υπάρχουν και μηχανισμοί αλλά και στρατόπεδα που διψούν για εξουσία. Έτσι είναι ολόκληρο το κοινοβουλευτικό σύστημα, αν θέλουμε να διευρύνουμε το χάσμα που επικρατεί ανάμεσα στα κόμματα που αδυνατούν να συμφωνήσουν σε στοιχειώδη ζητήματα. Γιατί αναρωτιέται – και δικαίως – ο μέσος πολίτης: αν εντός των κομμάτων υπάρχουν τόσες διαφορές, χτυπήματα κάτω από την μέση και μίση, πόση απόσταση χωρίζει τα κόμματα στο σύνολό τους; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Σε ένα συμφωνούν και οι 300 της Βουλής: στα οφίτσια. Εκεί κανένας δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για αντιπαλότητα μα ούτε και για αδιαφορία. Τουναντίον. Η εξουσία είναι βασικό στοιχείο της ιδιοσυστασίας των κομμάτων. Εκεί στηρίζονται και εκεί αποσκοπούν. Υπάρχουν και πολλά άλλα που κάνουν σημαντική την επικράτηση του «ενωτικού» χαρακτήρα και κλίματος στα κόμματα. Και πάλι όμως πρωταρχικό ρόλο διαδραματίζει η εξουσία. Το μοίρασμα της «πίτας». Πολύς κόσμος το γνωρίζει αυτό, όμως δεν παύει να επενδύει σε πρόσωπα που του υπόσχονται καλύτερες ημέρες. Οι μέρες αυτές όμως ποτές δεν έρχονται. Και περιμένει ο κόσμος. Και τα πράγματα κυλούν πανομοιότυπα στα κόμματα που δείχνουν να μην πτοούνται από τις όποιες νουθετικές θεωρητικές προσεγγίσεις «ειδικών» ή αναλυτών. Πέρασε λοιπόν και αυτή η μάχη. Η ΝΔ μπαίνει πλέον σε μια νέα περίοδο μοιράσματος της τράπουλας από τα χέρια ανθρώπων που κάποτε αμφισβήτησαν δικαίως ή αδίκως την δομή της. Ο κόσμος της ΝΔ επέλεξε τον Αντώνη Σαμαρά να οδηγήσει το κόμμα σε μια νέα εποχή. Τι έμεινε όμως από όλη αυτή την αντιπαράθεση στον απλό κόσμο; Ότι με το παραμικρό τα στρατόπεδα στα κόμματα ενεργοποιούνται με ολέθριες συνέπειες. Αυτό βέβαια δεν φαίνεται από την μια μέρα στην άλλη. Οι επιπτώσεις θα φανούν αργότερα όταν η συνοχή με την πρώτη δυσκολία θα διαρρηγνύεται και τα κόμματα θα διασπώνται με εκκωφαντικό θόρυβο. Δεν είμαστε μάντεις κακών ειδήσεων άλλα τα πράγματα οδηγούν νομοτελειακά σε αυτό το σημείο. Γιατί αν έπαυαν οι μηχανισμοί στα κόμματα, θα επικρατούσε έστω και υποψία αξιοκρατίας. Που κανένας όμως υποψήφιος σε κανένα κόμμα δεν επιθυμεί.
