Όλα τα μηνύματα τόσο από το εξωτερικό, όσο και από το εσωτερικό καταμαρτυρούν τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Συνέπεια αυτής: Η ασφυκτική πίεση της Ευρωζώνης προς την κατεύθυνση της λήψης πολύ σκληρών οικονομικών μέτρων. Οι αρνητικές αξιολογήσεις των διεθνών οικονομικών οίκων. Τα απανωτά και ανελέητα χτυπήματα των κερδοσκόπων, με την επιστράτευση των σημαντικότερων διεθνών μέσων της σύγχρονης έντυπης και ηλεκτρονικής ειδησεογραφίας.
Όλη αυτή η δυσμενής για τη χώρα μας κατάσταση έχει θέσει αυτήν σε καθεστώς αυστηρής επιτήρησης και δημοσιονομικής πειθαρχίας. Αυτή επιβλήθη από τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως κανόνας συμμόρφωσης και μη δημιουργίας σοβαρότερων προβλημάτων στη ζώνη του ευρώ.
Και ο φόβος όλων, να μη φτάσουμε στα χειρότερα. Στην πλήρη κατάρρευση. Στην πτώχευση και στον πλειστηριασμό της πατρίδας μας. Στην απεμπόληση της εθνικής μας κυριαρχίας. Γιατί όλα τα μεγέθη της εθνικής μας οικονομίας προς τα κει οδηγούν. Το τεράστιο δημόσιο έλλειμμα, το υπέρογκο εξωτερικό χρέος, η έλλειψη παραγωγικότητας, ο ακριβός δανεισμός, η ανεργία, η φτώχεια και η έλλειψη αξιοπιστίας συνθέτουν ανάγλυφα την εικόνα της αρνητικής αυτής κατάστασης.
Μια κατάσταση που τη βιώνουμε καθημερινά όλοι μας. Που την ακούμε να προβάλλεται από τα μέσα ενημέρωσης με τον πλέον δραματικό τρόπο. Αφαιρώντας μας κάθε ίχνος αισιοδοξίας και προσμονής της άσπρης μέρας. Μεταβάλλοντάς μας έτσι σε ναυαγούς στην ίδια την πατρίδα μας. Που περιμένουμε την έξωθεν σωτηρία. Αυτή που δύσκολα μπορεί να έρθει. Και αν θα έρθει δεν θα έχει τη μορφή της ελεήμονος και φιλόπτωχης συμπεριφοράς. Αυτοί που θα σπεύσουν να μας στηρίξουν θα μας επιβάλλουν πολύ σκληρούς οικονομικούς όρους. Και αν δεν κατορθώσουμε να γυρίσουμε τα πράγματα προς το καλύτερο η οικονομία μας θα βαλτώσει ακόμα περισσότερο.
Επομένως, αν θέλουμε να προλάβουμε τα χειρότερα, εμείς θα πρέπει να πληρώσουμε την έξοδό μας από την κρίση. Αυτή που δημιούργησε η ανικανότητα των πολιτικών μας και η διαφθορά των πάσης φύσεως διαχειριστών του πολιτικού μας συστήματος. Που θεμελίωσε και γιγάντωσε η πελατειακή συμπεριφορά βουλευτών, υπουργών, κομματικών παραγόντων κ.λπ. Έργο τους και καμάρι τους οι στρατιές των διορισμένων ημετέρων σ’ όλη τη δημόσια διοίκηση της χώρας. Από την κατώτερη υπηρεσία μέχρι το εθνικό μας κοινοβούλιο. Δεν άφησαν τίποτα αμόλυντο. Θυσίαζαν, προκλητικά, κάθε έννοια αξιοκρατίας στο βωμό του κομματικού συμφέροντος.
Σ’ αυτή τη διαπίστωση νομίζω ότι συμφωνούμε όλοι. Εκεί όμως που διαφωνούμε είναι στον τρόπο αποπληρωμής του χρέους που δημιούργησε αυτή η κρίση θεσμών και αξιών. Στις θυσίες δηλαδή. Στη συνειδητή υπακοή στις αρχές ενός δίκαιου νομικού πλαισίου αντιμετώπισης της δεινής μας οικονομικής κατάστασης.
Και εδώ, ακριβώς, στον καταμερισμό των οικονομικών βαρών, έχουμε τις πρώτες αντιδράσεις και μάλιστα από την πλευρά των οικονομικά προνομιούχων. Αυτοί που αμείβονται με τις υψηλότερες αποδοχές και βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας, από απόψεως οικονομικών απολαβών. Αυτοί που σήμερα αποτελούν την ελίτ της δημοσιοϋπαλληλικής τάξης. Προαναγγέλλουν μάλιστα και απεργίες. Αρνούμενοι να υποστούν αναλογική μείωση των αποδοχών τους, συμμετέχοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, στην υλοποίηση του προγράμματος σταθερότητας.
Έτσι, λοιπόν, ενώ όλοι μας αναγνωρίζουμε το πρόβλημα, αρνιούμαστε να πληρώσουμε το αναλογούν στις οικονομικές μας δυνατότητες. Το θεωρούμε αυτό άδικο. Δίκαιο θεωρούμε ότι δεν μας θίγει οικονομικά. Δυστυχώς έτσι μας έμαθαν και έτσι λειτουργούμε. Και αυτό, όπως καταλαβαίνει κανείς είναι δύσκολο να αποβληθεί. Χρειάζεται εμμονή σε δίκαιες πολιτικές. Αυτές που θα εξουδετερώσουν τα εξαιρετικά προνόμια και τη νοοτροπία τους. Που θα μας βάλουν όλους κατ’ αναλογίαν στον αγώνα αντιμετώπισης της σημερινής κρίσης. Χωρίς να αντιδρούμε στο αυτονόητο. Αυτό που είναι δυνατόν να ανατάξει την εθνική μας οικονομία. Για να λειτουργούμε χωρίς δανεικά. Χωρίς τον κίνδυνο της εκχώρησης μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας.
Και αυτό νομίζω πρέπει να είναι το ζητούμενο σήμερα. Να δούμε την κρίση αυτή όχι ως ένα απλό γεγονός, αλλά ως ένα πρόβλημα υψίστης εθνικής σημασίας. Σαν κι’ αυτά που γνώρισε κατά καιρούς η χώρα μας στη μακραίωνη ιστορία της. Γι’ αυτό και χρειάζεται η ανιδιοτελής συστράτευση όλων μας. Αυτή που δεν θα επιτρέψει στο μέλλον την εμφάνιση τέτοιων νοσηρών καταστάσεων. Και αυτό θα το πετύχουμε: 1) Με την ανάδειξη, μέσω της Παιδείας των ηθικών εκείνων αξιών που θα αποτελέσουν το ανάχωμα στην εμφάνιση φαινομένων σήψης και διαφθοράς. 2) Με τη θέσπιση ενός σύγχρονου και αυστηρού νομικού πλαισίου και 3) Με τον εκσυγχρονισμό και την εκ βάθρων αναδιάρθρωση της εθνικής μας οικονομίας.
Προς αυτήν λοιπόν την κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθούμε πολύ γρήγορα. Γιατί η κρίση τρέχει και πρέπει να την αναχαιτίσουμε κατά τρόπο αποτελεσματικό και μόνιμο. Για να ανακτήσουμε έτσι το κύρος και την αίγλη που μας ταιριάζει, ως χώρα με τη μεγαλύτερη πολιτισμική κληρονομιά στον κόσμο.
