... Που «65 να ‘ναι οι ώρες τους!». Πανάθεμα την Ευρωπαϊκή μας Ένωση και το μπατίρισμά μας.
Αμ, πρέπει να γνωρίσει κανείς το χειρότερο για να εκτιμήσει το λιγότερο χειρότερο που θα μπορούσε να τον βρει.
Θυμάστε δεν πάει πολύ καιρός, πριν κανά - δυό χρόνια που γινόταν κουβέντα για αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης για δύο χρόνια ή κάπου τόσο τέλος πάντων και είχε αρχίσει να συζητείται και η προοπτική εξίσωσης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών και έγινε της κακομοίρας; Και έκανε τότε πίσω η προηγούμενη κυβέρνηση γιατί φοβήθηκε το πολιτικό κόστος και γιατί βεβαίως όλοι αυτοί που είναι σήμερα στην κυβέρνηση σκούζανε και φωνάζανε και διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους για την... «αδικία».
Παρότι και τότε γνώριζαν ότι υπάρχουν συγκεκριμένες οδηγίες και επιταγές της Ε.Ε. οι οποίες καθιστούσαν αναγκαστικές τις αλλαγές στο ασφαλιστικό.
Αλλά τότε, βεβαίως, ο καημός ήταν να κάνουν αντιπολίτευση ανεξαρτήτως κόστους, για την πορεία των πραγμάτων.
Τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα να τη φάμε όλοι κανονικά και με το νόμο, και όχι μόνο να εξισωθούν και να ανέβουν τα όρια αλλά να φθάσουν και τα 65! Και για ειρωνεία, αυτή τη... μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό που ανατρέπει εκ βάθρων τον οικογενειακό προγραμματισμό πολλών, θα την εφαρμόσουν εκείνοι που ως αντιπολίτευση έκαναν τόσο σαματά για την όποια εις βάρος των εργαζομένων αλλαγή.
Αυτό έτσι, για το πολιτικό σκέλος της υπόθεσης και επειδή τα πράγματα, μπορεί μεν να έχουν επιδεινωθεί, αλλά έχουν μια συνέχεια. Δεν είναι αυτοφυή. Όπως άλλωστε και οι ευθύνες που ιστορικά φέρουν όσοι κυβέρνησαν αυτή τη χώρα από τη μεταπολίτευση και δώθε.
Τώρα στο διά ταύτα της υπόθεσης, υπολογίζεται ότι για τις γυναίκες που εργάζονται στο Δημόσιο θα υπάρξει επιβάρυνση έως και 15 χρόνων, προκειμένου να συνταξιοδοτηθούν, ενώ και οι συντάξεις μειώνονται από 15% έως 30%. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει σύνταξη στα 65;
Δηλαδή, ας αφήσουμε όλα τ’ άλλα, τι απόδοση μπορεί να έχει ένας άνθρωπος σε τέτοιες ηλικίες όσο ευσυνείδητος υπάλληλος και αν είναι; Καλά, για τους μη ευσυνείδητους δεν μιλάμε έτσι και αλλιώς η όποια απόδοση δεν έχει όριο ηλικίας. Ούτε το σώμα ούτε το πνεύμα είναι πλέον πρόθυμα εκ φύσεως, να ανταποκριθούν σε ένα πιεστικό ωράριο δουλειάς με πολύ συγκεκριμένες υποχρεώσεις και απαιτήσεις. Κακά τα ψέματα. Μπορεί να κάνουμε πλάκα, ότι θα αλλάζουν χαπάκια οι εργαζόμενοι, θα πηγαίνουν στη δουλειά με το «πι», με την πάπια και λοιπά... σκεύη και μπορεί όλα αυτά να είναι παρατραβηγμένα, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι είναι... αληθινά. Μπορεί χωρίς «πι» και χωρίς «πάπια» αλλά σίγουρα και χωρίς «παραγωγικότητα». Απλώς θα δίνουν το «παρών» μέρα με τη μέρα, περιμένοντας να περάσει ο καιρός να συνταξιοδοτηθούν. Για να σωθούν τα ταμεία θα... σωθούν από ενεργητικότητα οι άνθρωποι. Θα τους στύψουν και μετά τα 65 σου λένε έχετε όλη τη ζωή μπροστά σας να κάνετε ό,τι γουστάρετε. Και με τόσα χρόνια εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία - γιατί μας τα χρωστάνε τα λεφτά, χάρη δεν μας κάνουν - να μην προλαβαίνουμε ούτε τα μισά να αποσβέσουμε ως συνταξιούχοι γιατί δεν θα μας παίρνει ο χρόνος, θα ‘ρχεται άλλος να μας πάρει πολύ πριν «πατσίσουμε» τις εισφορές 40 ετών αδιάκοπης εργασίας.
Αίσχος να πει κανείς; Να το πει για να ξεθυμάνει, ολίγον.
Αλλά η νοσηρή πραγματικότητα ατυχώς δεν αλλάζει.
Πώς το ‘λεγε προεκλογικά ο νυν πρωθυπουργός; «Ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε;». Και αλλάξαμε και βουλιάξαμε και για πλήρη καταποντισμό το πάμε. Άιντε και καλά... 40 (χρόνια εργασίας!).
