Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, ισχύει αυτό που λέμε «πρόσεχε τι εύχεσαι». Ευχόταν, επεδίωξε μετά μανίας και κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να επανακαταλάβει την εξουσία. Και τα κατάφερε. Και από τη στιγμή που τα κατάφερε μέχρι και σήμερα έχει φθάσει να είναι όχι απλά μια σκιά του εαυτού του αλλά μία «προβολή» του εαυτού σε έναν άλλο ιδεολογικό (αν δεχθούμε ότι οι ιδεολογίες ζουν ακόμη) και πολιτικό χώρο. Όχι μόνον γιατί δεν κατάφερε να υπάρξει η παρούσα κυβέρνηση συνεπής ως προς το παραμικρό των κυβερνητικών της εξαγγελιών - καλά γι΄ αυτό ούτε συζήτηση - ούτε μόνον γιατί ποτέ δεν βρέθηκαν εκείνα «τα λεφτά υπάρχουν» που ευαγγελίζονταν προεκλογικά ο νυν πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Αλλά γιατί πήρε και εξακολουθεί να παίρνει τα πλέον αντιλαϊκά, αντικοινωνικά και… αντιαισθητικά μέτρα που έλαβε ποτέ κυβέρνηση στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και δώθε. Ως αποτέλεσμα έχασε την όποια φυσιογνωμία και πολιτική ταυτότητα είχε ή ήθελε να προβάλει.
Το αποκορύφωμα μιας τραγικής για την κοινωνία πορείας των τελευταίων 8 μηνών για την κυβέρνηση, είναι οι τώρα προωθούμενες καταχραστικές και άκρως αντιεργατικές αλλαγές σε Εργασιακό - Ασφαλιστικό. Και μάλιστα μέσα από μεθόδευση αυτές να περάσουν μέσα από ένα απλό προεδρικό Διάταγμα, χωρίς καν να περάσουν από τη Βουλή. Λες και πρόκειται για μία δευτερεύουσα και άνευ σημασίας υπόθεση όταν καταπατώνται κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα χρόνων, καταργούνται ασφαλιστικά δεδομένα και πάμε πίσω ολοταχώς σε ένα καθεστώς εργασιακού Μεσαίωνα όπου τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι στοιχειωδώς ανύπαρκτα. Και όταν βλέπουμε και νιώθουμε μέσα τους με την ημέρα, αυτό το περιβόητο «μνημόνιο» να μετατρέπεται σε «μνημόσυνο» για τους πολίτες της χώρας.
Προ της γενικής κατακραυγής αναγκάστηκε ο υπουργός Εργασίας να πει ότι είναι σκόπιμο το θέμα να πάει τελικά στη Βουλή χωρίς να είναι και βέβαιο ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί. Καθότι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και η κοινοβουλευτική του ομάδα, είναι καζάνι που βράζει με πολλούς βουλευτές να εκφράζουν δημοσίως τις αντιρρήσεις τους για τα μέτρα αλλά και για την ίδια τη φυσιογνωμία της κυβέρνησης η οποία πολλώ απέχει, από το ελάχιστο κοινωνικό πρόσωπο που επεδίωκε ως αντιπολίτευση να δείχνει και που ήθελε να τη χαρακτηρίζει ως φιλοσοφία. Ως εκ τούτου σε μια πιθανή ψηφοφορία δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν απίθανες διαρροές, παρότι η κυβέρνηση φροντίζει να στέλνει σε όλους τους τόνους το μήνυμα ότι δεν θα δεχτεί «ανταρσίες»
«Η κοινωνική πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα δεν είναι πολιτική του ΠΑΣΟΚ» είπε ο Απόστολος Κακλαμάνης. Είναι δεν είναι όμως το σίγουρο είναι ότι εκ των πραγμάτων ταυτίζεται με τη σημερινή κυβέρνηση, αν υποθέσουμε ότι έχουμε κυβέρνηση. Διότι στην πραγματικότητα μας κυβερνάει η «τρόικα» και οι της εγχώριας κυβέρνησης είναι τα εκτελεστικά όργανα συγκεκριμένων αποφάσεων. Πέραν του ότι, και μια και δύο και τρεις φορές η «τρόικα» έχει «ξεμπροστιάσει» τους δικούς μας κυβερνώντες, είτε για θέματα που από την αρχή βάσει μνημονίου είχαν συναινέσει και τα παρουσιάζουν τμηματικά, είτε για άλλα που… δεν κατενόησαν καλώς.
Επειτα δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι άλλο πράγμα είναι η λήψη μιας κεντρικής απόφασης και άλλο πράγμα είναι ο τρόπος που… ο εκτελεστής (κυριολεκτικά και μεταφορικά) την εφαρμόζει. Γιατί βεβαίως δεν μπορεί διαρκώς να αποποιείται πολιτικών και κοινωνικών ευθυνών, επικαλούμενος την «τρόικα». Διότι σε αυτή την περίπτωση είναι καλύτερα να πάνε σπίτι τους και ν΄ αφήσουν κοινοτικούς και… ΔΝΤικούς να μας κυβερνάνε απευθείας να λήξει το θέμα.
