Η φράση «τέλος εποχής» είναι χιλιοειπωμένη τον τελευταίο καιρό, ειδικότερα δε από τότε που ξεκίνησε (και έγινε ορατή) η κρίση στην ελληνική οικονομία και την κοινωνία, μια κρίση από την οποία δύσκολα θα μπορέσει να εξέλθει η Ελλάδα, αφού οι πολιτικές της ηγεσίες της (συμπεριλαμβανομένων και αυτών της σπαρασσόμενης Αριστεράς) δεν είναι σε θέση να διαχειρισθούν τα των οίκων τους, πόσο μάλλον το μέλλον της δύσμοιρης χώρας.
Ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Εσπερία, ηγεσίες που αδυνατούν (ή δεν θέλουν) «να κάνουν κάτι», αντιθέτως δε, βλέπουν τα πάντα να καταρρέουν και να κινδυνεύουν να συμπαρασύρουν κι αυτές από τη λαϊκή οργή, που αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσει.
Ηγεσίες φθαρμένες, που ματαίως προσπαθούν να πείσουν τις κοινωνίες τους πως μπορούν να τα καταφέρουν, ηγεσίες (και μιλώ για την Ελλάδα) που εμφανίζονται διάτρητες, ή «με ράμματα στη γούνα τους», ηγεσίες που δεν μπορούν και δεν τολμούν να κάνουν ένα βήμα προς τα εμπρός, ηγεσίες δέσμιες σκοπιμοτήτων και εσωκομματικών ισορροπιών, ηγεσίες για τις οποίες έχει σημάνει «τέλος εποχής».
Όπως (το έχουμε ξαναπεί) «τέλος εποχής» έχει σημάνει - κυρίως και πρωτίστως - για την ελληνική κοινωνία, για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, για τη μεσαία τάξη, που όλα αυτά τα χρόνια απολάμβαναν μίας επίπλαστης και στηριγμένης σε τραπεζικά δεκανίκια ευημερίας, η οποία, όμως, σιγά – σιγά οδεύει στο τέλος της.
Είναι δε προφανές πως το τέλος έχει σημάνει για πολλά πρόσωπα του δημόσιου βίου, πρόσωπα, τα οποία με τη δική μας ψήφο ως πολιτών, αλλά και με το «σπρώξιμο» των ΜΜΕ, μας διοικούσαν, αποφάσιζαν για εμάς, χωρίς εμάς, πρόσωπα που μας έγλειφαν, όταν είχαν ανάγκη την ψήφο μας και που μετά μας ξεχνούσαν.
Και μας ξεχνούσαν, όχι γιατί δεν μας χρειάζονταν, αλλά γιατί – όπως αποδεικνύεται - ασχολούνταν με το πώς θα αυξήσουν την προσωπική τους περιουσία (με νομίμους ή παρανόμους τρόπους, αυτό θα το καταδείξει η δικαιοσύνη, αν και για ορισμένους εξ αυτών είναι, ως εκ του τρόπου ζωής τους, εδραιωμένη η πεποίθηση στην κοινωνία ότι «λαδώθηκαν») με στόχο να διαψεύσουν μια φράση που έλεγαν οι παλαιοί πολιτικοί:
«Μπήκα στην πολιτική πλούσιος και βγαίνω φτωχός».
Σωστά το καταλάβατε.
Ορισμένοι εκ των πολιτικών μας ταγών (επαναλαμβάνω έχουμε κι εμείς, ως πολίτες, τις ευθύνες μας γιατί τους στηρίζαμε) διαψεύδουν το ανωτέρω ρηθέν, αφού μπήκαν στην πολιτική έχοντας μόνο το βρακί που φορούσαν και βγήκαν από την πολιτική φορώντας μεταξωτά βρακιά.
Μόνο που οι δύσμοιροι (λέμε τώρα…) φαίνεται πως δεν είχαν επιδέξιους κώλους.
Και τους τσάκωσαν.
Μόνο που δεν τους τσάκωσαν στα πράσα.
Τους πρόδωσε ο πολυτελής βίος τους.
Δεν κινήθηκαν ούτε καν όπως οι κοινοί κλέφτες, που – αν δεν αποδειχθούν άπληστοι – ξεκοκαλίζουν τη λεία τους σιγά – σιγά, χωρίς να προκαλούν και σε βάθος χρόνου.
Οι δικαστικές αρχές της χώρας οφείλουν να κάνουν τη δουλειά τους και να βρουν την άκρη του μίτου της Αριάδνης, χωρίς να τους φάει ο Μινώταυρος.
Ένας – ένας ορισμένοι από τους πολιτικούς (πάλαι ποτέ) ταγούς μας, έχουν αρχίσει να χάνονται, για διαφορετικούς λόγους ο καθείς, άλλοι για πολιτικά και άλλοι για οικονομικά ανομήματα.
«Τέλος εποχής» για τον Γ. Αλογοσκούφη, για τον Κ. Καραμανλή, για το Μ. Λιάπη, για το Γ. Βουλγαράκη, το Θ. Ρουσόπουλο, τον Ευ. Μπασιάκο, τον Αλ. Κοντό, αλλά και τον Τάσο Μαντέλη και το Θόδωρο Τσουκάτο, τους σωματοφύλακες του εκσυγχρονισμού, καθώς και για τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος προφανώς δεν μετανόησε γιατί δεν εννόησε (όπως θα έλεγε και ο Άκης Πάνου).
Ο αρθρογράφος στο «Βήμα» Αντώνης Καρακούσης γράφει:
«Την ίδια στιγμή η «αγία οικογένεια» δεν μπορεί να εξηγήσει τα ατέλειωτα ραντεβού με τον Μιχάλη Χριστοφοράκο, η Ντόρα προσπαθεί να σωθεί από το ναυάγιο ρίχνοντας στη θάλασσα νέο σκαρί, ο Σαμαράς παλεύει να ξεχάσει το παρελθόν, ο Αβραμόπουλος δεν θέλει να ακούει για τα εμβόλια της γρίπης και την υπερδιόγκωση των νοσοκομειακών δαπανών επί των ημερών του στο υπουργείο Υγείας και πολλοί άλλοι της μιας ή της άλλης πλευράς σταυροκοπιούνται κάθε βράδυ μη και βρεθεί κανένας περίεργος και αρχίσει να ψάχνει τα σπίτια και τα πλούτη τους».
«Τέλος εποχής» και για τον «ωραίο Μπρούμελ».
«Καταβεβλημένος, σκιά του παλιού του εαυτού, με ένα μελανό σημείο κάτω από το αριστερό του μάτι, πέρασε την πόρτα της εξόδου του ΠΑΣΟΚ ο Άκης Τσοχατζόπουλος, μια από τις πλέον εμβληματικές φυσιογνωμίες του κυβερνώντος κόμματος, για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Με βραχνή φωνή είπε ότι είναι στόχος συντονισμένης επίθεσης εναντίον του, κέντρων και συμφερόντων, που επιδιώκουν ακόμη και τη φυσική του εξόντωση», διαβάζω στο ρεπορτάζ της «Ελευθεροτυπίας» για την εμφάνιση του πρώην Υπουργού στην Επιτροπή Διαφάνειας του ΠΑΣΟΚ, η οποία εισηγήθηκε – και έγινε δεκτό – να απομακρυνθεί ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος άνδρας του «παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ» από το Κίνημα.
Αιτία;
«Πολλά τα λεφτά Άρη» (Άκη), όπως έλεγε ο μακαρίτης ο Σπύρος Καλογήρου στον, επίσης, μακαρίτη Νίκο Κούρκουλο, στη «Λόλα».
Βεβαίως, την κοινωνία (και επιμένω σ’ αυτό) δεν την νοιάζει το «τέλος εποχής» των πολιτικών μας ή έστω κάποιων εξ αυτών.
Την νοιάζει το δικό της «τέλος εποχής» και η είσοδος σε μια άλλη εποχή, η οποία, ίσως, θα θυμίζει, από πάσης απόψεως, Κατοχή, όπως επιμένει να λέει η 86χρονη μητέρα μου.
ΥΓ.
Κάποιους εξ ημών μας νοιάζει (και μας θλίβει) κι ένα άλλο (διαφαινόμενο) «τέλος εποχής». Γιατί αυτό σημαίνει, «τέλος εποχής», η απόφαση του 39χρονου τερματοφύλακα του Ολυμπιακού (και παλαιότερα της Εθνικής Ομάδος) Αντώνη Νικοπολίδη να κρεμάσει τα γάντια του.
Και ο Ολυμπιακός αναζητεί άλλα χέρια για δύο τόσο βαριά γάντια.
