Οι στιγμές που ζούμε είναι ιστορικές και κρίσιμες.
Τίποτα από αυτά που ζούμε σήμερα, και που πολύ περισσότερο μας περιμένουν αύριο, δεν μοιάζει με την εικόνα της Ελλάδας και του τρόπου ζωής που είχαμε συνηθίσει για δεκαετίες ολόκληρες μέχρι τώρα.
Προκειμένου η χώρα να μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, να μπορεί να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, να μπορεί να παρέχει υπηρεσίας υγείας, πρόνοιας και ασφάλειας, ακουμπά πάνω σε έναν ευρωπαϊκό μηχανισμό υποστήριξης
Ταυτόχρονα η ελληνική κοινωνία μπαίνει σε μια περίοδο θυσιών. Θυσιών που, για μια ακόμη φορά, ζητούνται και από εκείνους που έχουν τη μικρότερη ευθύνη για την παρατεταμένη παρακμιακή πορεία που ακολούθησε η Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια.
Η επιτυχής αντιμετώπιση της κρίσης που μας μαστίζει είναι μονόδρομος για όλους μας. Είναι πατριωτικό καθήκον. Για να την πετύχουμε όμως απαιτείται ενότητα και εθνική συνεννόηση.
Απαιτείται και κάτι ακόμα: Ειλικρίνεια.
Δυστυχώς για όλους μας η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το κατάλαβε αυτό πάρα πολύ αργά. Αναβλητικότητα και παλινωδίες μηνών, αντιφατικές, αλληλοαναιρούμενες και, πολλές φορές, ξεκάθαρα ανόητες δηλώσεις. Ψευτοπαλληκαρισμοί και επιπόλαιες μπλόφες ήταν το δείγμα γραφής της κυβέρνησης εδώ και επτά μήνες. Όλα αυτά επιδείνωσαν μία ήδη δυσμενή οικονομική πραγματικότητα και μας έφεραν στο σημείο που είμαστε σήμερα.
Τα τελευταία 30 χρόνια, με μικρές εξαιρέσεις, το πολιτικό σύστημα , οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και το σύστημα των ΜΜΕ ζύμωσαν την ελληνική κοινωνία σε μια ακραία επιδοματική λογική.
* Αναλώθηκε το πολιτικό σύστημα σε μια πλειοδοσία παροχών και ψευτο-κοινωνικής πολιτικής με δανεικά.
* Αντί να αναζητήσουμε την ποιότητα, αντί να αναδείξουμε το ταλέντο και την αξιοσύνη, επιβλήθηκαν συνθήκες ισοπέδωσης και τεχνητής ομοιομορφίας, αλλά προς τα κάτω.
* Δημιουργήθηκε ένα οικονομικό περιβάλλον γεμάτο στρεβλώσεις και παθογένειες, με τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά να κυριαρχούν.
* Δαιμονοποιήθηκε το επιχειρείν και το κέρδος.
* Μεγάλο μέρος της ελληνικής επιχειρηματικής τάξης γαντζώθηκε κι αυτό γύρω από την κρατικοδίαιτη οικονομία.
Αυτή η πορεία μας έφερε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.
Αυτή η υποκρισία πρέπει να τελειώσει εδώ.
Η κοινωνία έχει δεχθεί ένα σοκ. Οφείλουμε όμως εγκαίρως να συνειδητοποιήσουμε ότι μεθοδεύσεις κοινωνικής έντασης και συγκρούσεων, δεν προστατεύουν το λαό από ανάλγητες πολιτικές. Εικόνες όπως αυτές που είδαμε με την Ακρόπολη σε κατάληψη, με αποκλεισμούς τουριστών στο λιμάνι, με επιθέσεις σε επιχειρήσεις, θα έχουν ως αποτέλεσμα να πλήξουν τις νέες επενδύσεις, τον τουρισμό και την επιχειρηματικότητα. Πολύ περισσότερο συμπεριφορές και ενέργειες που οδήγησαν στη δολοφονία 3 νέων ανθρώπων από κουκουλοφόρους είναι απαράδεκτες, επικίνδυνες και εθνικά επιζήμιες.
Για να τα καταφέρουμε δεν αρκεί μόνο η αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος. Για να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της δεν χρειάζεται μόνο δανειστές. Χρειάζεται και ανάπτυξη. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να στηρίξουμε αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη και να υπάρξει έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη για τους αδύνατους συμπολίτες μας. Πρέπει να μεγαλώσουμε τον πλούτο που παράγει η χώρα. Και σε αυτό τους τελευταίους επτά μήνες επικρατεί απόλυτη παράλυση.
Το ελληνικό κράτος όχι μόνο δεν βοηθά τις επιχειρήσεις, αλλά αντίθετα εξακολουθεί να τους δυσκολεύει τη ζωή.
Πώς μπορείς να πετύχεις ανάπτυξη με ΦΠΑ 23%;
Πώς μπορείς να στηρίξεις τις επιχειρήσεις με φορολογία 40%;
Πώς θα στηρίξεις την απασχόληση όταν δεν δίνεις φορολογικά κίνητρα σε επιχειρήσεις για να διατηρήσουν, μέσα σε συνθήκες τέτοιας κρίσης, τις θέσεις εργασίας;
Είναι άμεση ανάγκη να αναλάβουμε δράσεις και πρωτοβουλίες που θα επιταχύνουν την έξοδο απ’ την κρίση. Το πλαίσιο αυτών των πολιτικών περιλαμβάνει:
1. Οικονομική εξωστρέφεια με μια πολιτική που θα περιλαμβάνει:
την ταξινόμηση των στοιχείων τα οποία αποτελούν συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, την πρόβλεψη των τάσεων στις παγκόσμιες αγορές, τη θέσπιση κινήτρων.
2. Ολοκληρωμένη παρέμβαση, που να εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Χρειάζεται μια συνολική μεταρρύθμιση, μια τίμια λύση για το ασφαλιστικό σύστημα, η οποία να στηρίζεται σε δύο ηθικούς κανόνες: ότι κανένας ασφαλισμένος δεν θα χάσει πόρους τους οποίους έχει πληρώσει στο σύστημα και, δεύτερον, ότι η εθνική σύνταξη που χορηγεί το κράτος θα καλύπτει όλους όσοι το έχουν ανάγκη.
3. Καταπολέμηση των ολιγοπωλιακών καταστάσεων και των ακαμψιών σε όλες τις αγορές. Αυτό σημαίνει άνοιγμα των αγορών και των κλειστών επαγγελμάτων.
4. Ουσιαστική και γρήγορη ενεργοποίηση του ΕΣΠΑ, αλλά και επέκταση των ΣΔΙΤ.
5. Επιθετικό Πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που να απαλλάσσει το δημόσιο και τους φορολογουμένους από χρέη και ζημιές
6. Ριζικές θεσμικές αλλαγές στην οργάνωση και λειτουργία του κράτους με στόχο να έχουμε ένα μικρό και ευέλικτο κράτος. Στο πλαίσιο αυτό έχω προτείνει την εισαγωγή και στην Ελλάδα του «δημοσιονομικού κανόνα» που θέτει συνταγματικά όρια στη δημοσιονομική επέκταση. Ο δημοσιονομικός κανόνας αφαιρεί από την εκάστοτε Βουλή, ή τον υπουργό των Οικονομικών, τη δυνατότητα να ψηφίζουν και να εφαρμόζουν μια υπέρ το δέον επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, προστατεύοντας τις επόμενες γενιές από την υπέρμετρη διόγκωση του δημοσίου χρέους.
Είμαστε σε έναν ανηφορικό δρόμο.
Δεν κάναμε την ώρα που έπρεπε μεταρρυθμίσεις και αλλαγές. Τώρα, απότομα και με οδυνηρό για πολλούς συμπολίτες μας τρόπο, πρέπει να τα αλλάξουμε όλα.
Η Ελλάδα όμως πρέπει να τα καταφέρει και θα τα καταφέρει.
Θα τα καταφέρει η Ελλάδα των δημιουργικών δυνάμεων. Θα τα καταφέρει η Ελλάδα που έχει φιλότιμο και δεν φοβάται τη δουλειά. Θα τα καταφέρει η Ελλάδα της αλληλεγγύης. Θα τα καταφέρουν οι δυνάμεις που μπορούν να σχεδιάσουν και να οικοδομήσουν την Ελλάδα της επόμενης μέρας.
Η Ντόρα Μπακογιάννη είναι ανεξάρτητη βουλευτής της Α΄ Αθήνας, πρώην υπουργός
