Ο Δάσκαλος της παρέας, μας είχε υποσχεθεί, να διατραγωδήσει το κατάντημα της Παιδείας. Και σήμερα, βρήκε την ευκαιρία.
«Αισθάνομαι ντροπή και πόνο μεγάλο κάθε φορά, που σκέπτομαι το χάλι της Παιδείας μας. Χωρίς διάκριση.
Από την κατώτατη, ως την ανώτατη βαθμίδα. Πιο πολύ όμως εξοργίζομαι, όταν υπεύθυνοι και ειδήμονες, κόπτονται και οδύρονται για τα Σχολειά μας, ενώ παράλληλα επιπόλαια μεταρρυθμίζουν και πάντα καταλήγουν σε φιάσκο.
Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες υπηρέτησα το Ελληνικό Σχολείο. Σε χρόνια δύσκολα και προβληματικά. Τότε που το διδακτηριακό ήταν σε άθλια κατάσταση, οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί, ζούσαν στα κράσπεδα του κοινωνικού περίγυρου με βασανιστικά οικονομικά προβλήματα. Τότε που οι Δάσκαλοι, δεν είχαν χρόνο ν’ αναπνεύσουν με το 36ωρο εβδομαδιαίο πρόγραμμα, με ολοήμερες βάρδιες, ακόμα και με Κυριακές φορτωμένες με υπηρεσιακές υποχρεώσεις. Τότε που ο Δάσκαλος και να ήθελε δεν το μπορούσε να βελτιωθεί επιστημονικά, να επιμορφωθεί, να ανοίξει νέους ορίζοντες. Τότε που η Παιδαγωγική και η ψυχολογία του παιδιού, αδυνατούσαν να οπλίσουν το χέρι της παιδευτικής του δημιουργίας. Τότε... τότε... άλλα χρόνια, δύσκολα. Κι όμως τα παιδιά τότε μάθαιναν γράμματα και το Σχολείο χάλκευε για την κοινωνία σωστότερους Ελληνες και καλύτερους Χριστιανούς. Σήμερα η Παιδεία παραμένει ο μεγάλος ασθενής. Υπεύθυνοι; Πολλοί και διάφοροι. Ας σταθούμε όμως λίγο στον κομματικό αμοραλισμό. Εδώ, που οι ηθικές αξίες δεν διαθέτουν αντικειμενική και καθολική θεμελίωση μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Όταν οι ηθικοί κανόνες πλήττονται, υπονομεύουν το παιδευτικό μας σύστημα.
Αφού όλα τα κόμματα παραδέχονται και αναγνωρίζουν το μπάχαλο της Ελληνικής Παιδείας, σαν Εθνοπατέρες, που αγαπούν την Ελλάδα, έπρεπε χρόνια τώρα διακομματικά, συμπλέοντες, συναινούντες και ομονοούντες, να δώσουν λύσεις στο παιδευτικό μας σύστημα, με βάση τα φυλετικά, εθνικά και θρησκευτικά δεδομένα της πατρίδας μας. Εδώ προβάλλει διαχωριστικός και διαλυτικός ο κομματικός αμοραλισμός. Γνωστός τοις πάσι!
Καμιά μεταρρύθμιση ως τώρα δεν ήταν προιόν σοβαρής και καθολικής πρόθεσης.
Στα Σχολεία μας λείπει η αξιολόγηση και η αξιοκρατία. Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, άξιοι και ανάξιοι, εποχούνται του σαρωτικά ισοπεδωτικού ανελκυστήρα. Με κομματική μάλιστα εύνοια, αναρριχώνται γυμνοσιάλαγκες Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, παγκόσμια άγνωστοι για το επιστημονικό τους έργο. Θλιβεροί συρραφείς συγγραμμάτων, εκλεγμένοι από αιωνόβιους φοιτητές, κεκράκτες κομματικών εντολών. Γνωστή η συναλλαγή φοιτητών και καθηγητών. Γαλάζιος και Πράσινος αμοραλισμός διαιωνίζει απαράδεκτες καταστάσεις.
Το πιο απλό θέμα των «πενθήμερων» σχολικών εκδρομών, δεν μπόρεσαν να λύσουν. Δεν υπάρχει Έλληνας, που να μην έχει αντιληφθεί τον εξωφρενικό παραλογισμό των εκδρομών αυτών. Δεν έχουν καμιά σχέση με εκπαιδευτικές σκοπιμότητες, με ψυχαγωγία, με επισκέψεις σε ερευνητικά κέντρα ή σε Αρχαιολογικούς χώρους. Πονηρά και ύποπτα κυκλώματα, βραχυκυκλώνουν τα νιάτα μας. Πόσοι νέοι στις «πενθήμερες» ξεκινούν τον εθισμό με αλκοόλ και ναρκωτικά; Πόσοι βιασμοί και εκβιασμοί; Πόσοι γνωρίζουν εκεί, για πρώτη φορά την ανέραστη μηχανιστική σεξουαλικότητα; Πόσοι μαθητές κάνουν τη γνωριμία τους με τη διαπλοκή παίρνοντας μίζα από νυκτερινά κέντρα, ξενοδοχεία και εστιατόρια;
Χρόνια τώρα τα κόμματα, διαστρέφουν για το δικό τους συμφέρον, ορθούς άξονες της Παιδείας. Τα κόμματα δίδαξαν στα παιδιά μας πως ο Νόμος είναι αυθαιρεσία, η νόμιμη εξουσία είναι αυταρχισμός, η «κατάληψη» διαμαρτυρία και οι βανδαλισμοί είναι δρόμος για διεκδικήσεις. Ο κομματικός αμοραλισμός χάιδεψε τη νεανική ορμή, κολάκεψε τα οράματα των νέων με γνώμονα την ιδιοτέλεια, παραχώρησε στα παιδιά δικαιώματα και απαιτήσεις, που σίγουρα ήταν πρόωρες.
Ό,τι εθελότυφλα και αρνητικά οι άλλοι ασελγούσαν χρόνια τώρα, στο σώμα της Παιδείας το συνεχίζουν οι σημερινοί. Δεν διαφέρουν διόλου από τους προκατόχους των. Αν αμφιβάλλουν ας μας πούνε. Έκαναν το Σχολείο καλύτερο; Ας κάνουν μια στατιστική μελέτη (άλλωστε τόσα γκάλοπ και δημοσκοπήσεις κάνουν) να δούμε τι θα δείξει; Πόσοι μαθητές αποφοιτούν από το Δημοτικό Σχολείο και μπαίνουν στα Γυμνάσια, αγνοούντες πολλαπλασιασμό και διαίρεση; Πόσοι δυσχεραίνονται στη γραφή και ανάγνωση; Πόσοι μπορούν ν’ αρθρώσουν σωστό λόγο ή να διατυπώσουν μια έννοια, δίχως τα «καράφλιασα», «εντάξει» και να «πούμε;» Πόσοι μαθητές εξαντλούν μέχρι κεραίας το περιθώριο απουσιών, για χάρη του φροντιστηρίου; Γιατί ανθεί η παραπαιδεία; Γιατί χωλαίνει η Δημόσια Εκπαίδευση; Γιατί το Λύκειο χρεοκόπησε;
Ο κομματικός λοιπόν αμοραλισμός ισοπεδωτής και καταλύτης του παιδευτικού μας συστήματος. Η κομματική αντιπαράθεση, φανερά έντονη και προκλητική στους διορισμούς, στην αξιολόγηση, μέσα στο σχολείο, στα Εκπαιδευτικά Συμβούλια, παντού.
Έτσι διαμορφώθηκε ο «εκδημοκρατισμός» του Σχολείου, ο εκμαυλισμός των μαθητών και φοιτητών. Με ψευτοκολακίες, με παροχές, με δικαιώματα. Έτσι σταδιακά αποδομήθηκε και συρρικνώθηκε ο σχολικός βίος. Καταργήθηκε η μαθητική στολή, ενώ στα «Elit» σχολεία διατηρείται (άντε τώρα να πολεμήσεις την ταξική διάκριση και την φιλεπιδειξία της κάθε μαμάς). Καταργήθηκε ο εκκλησιασμός, η πρωινή προσευχή, η έπαρση της σημαίας. Σε απηνή διωγμό η παρέλαση. Αμαρτία η καλλιέργεια Εθνικού και Θρησκευτικού φρονήματος. Εμπαιγμός της παράδοσης. Αλλά θα μιλήσουμε γι’ αυτά άλλη φορά».
