Ο πρωθυπουργός Γιώργος Α. Παπανδρέου ήταν σαφής, όσο κι αν προσπάθησε (για προφανείς επικοινωνιακούς λόγους) να δώσει έναν τόνο αισιοδοξίας, όταν δήλωνε πως «η Ελλάδα συνέχισε να είναι στόχος και πειραματόζωο σε ένα δυσμενές διεθνές οικονομικό κλίμα, αδύναμος κρίκος και εύκολη λεία κερδοσκόπων».
Ουσιαστικά, ο σημερινός πρωθυπουργός, ο οποίος επανέλαβε ότι δεν τον απασχολεί το προσωπικό (δεν μίλησε, όμως και για το κομματικό, καθώς προφανώς άλλοι στο κόμμα του δεν συμμερίζονται την άποψή του αυτή) πολιτικό κόστος, τόνισε κάτι το οποίο οι περισσότεροι υποψιαζόμαστε, ότι, δηλαδή, η Ελλάδα και η ελληνική κοινωνία, ήταν προαποφασισμένο, να αξιοποιηθούν ως πειραματόζωα για να επιβληθεί μια νέα τάξη οικονομικών πραγμάτων και συνεπώς ουδείς μπορεί να αποκλείσει ότι αυτό δεν συνεπάγεται αυτόματα και μια προαποφασισμένη αλλαγή στο μεταπολιτευτικό ελλαδικό πολιτικό σκηνικό.
Αλλαγή, όμως, την οποία άπαντες προβλέπουν, αφού άπαντες συνομολογούν πως το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα αυτοακυρώθηκε με τις μεταπολιτευτικές του επιλογές, στον οικονομικό και τον κοινωνικό τομέα, επιλογές που οδήγησαν στη χρεοκοπία της χώρας και την κατακρήμνιση των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και ακόμη ευθύνεται (κατά μέγιστο βαθμό) όχι μόνο για την απαξίωσή του (και την απαξίωση της έννοιας της πολιτικής) αλλά και γιατί - μαζί με τους σιωπήσαντες, τα προηγούμενα χρόνια, (δήθεν) πνευματικούς μας ταγούς - για την απαξίωση του ήθους, των ηθών μας και των αξιών μας ως κοινωνίας.
Της κοινωνίας, η οποία, όπως έχουμε ξαναγράψει, πέρασε τα τελευταία 35 χρόνια, με σκαμπανεβάσματα - είναι αλήθεια - μια περίοδο ευφορίας και «ωχαδερφισμού» (ευφορίας η οποία δεν στηριζόταν σε πειθαρχία ή σε αρχές, αλλά σε αναχρηματοδοτήσεις των δανειακών της υποχρεώσεων) και τώρα βιαίως προσπαθεί να προσαρμοσθεί στα νέα δεδομένα και στο «τέλος εποχής», αφού η υφισταμένη πολιτική και πνευματική ηγεσία δεν της δίδαξε κάτι άλλο, δεν της δίδαξε ήθος, οράματα και αρχές, αλλά αντίθετα της δίδαξε (και δια της προσωπικής τους στάσεως ζωής) την αρπαχτή, τη λαμογιά και τον άκρατο ατομισμό και οικονομισμό.
ΥΠΟ ΞΕΝΗ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ
Και σήμερα φτάσαμε στο σημείο, ο τόπος να έχει παραδοθεί σε ξένη κηδεμονία, με ευθύνη της πολιτικής μας ηγεσίας, αυτών, δηλαδή, που (και με δική μας ευθύνη, ως πολιτών) μας κυβέρνησαν τα τελευταία 35 χρόνια και με τους οποίους βρισκόμασταν σε σχεδόν καθημερινό, πελατειακού χαρακτήρα, αλισβερίσι.
Ξένη κηδεμονία, όπως επί της ουσίας είχε ο τόπος και μετά το 1944 όταν είχαμε ξαναγίνει «πειραματικό εργαστήριο», όπως σημειώνει ορθώς ο, πάντοτε ακριβής στις επισημάνσεις του, αναλυτής στο «Βήμα» Αντώνης Καρακούσης, ο οποίος τόνιζε ότι τότε «οι νικητές του μεγάλου πολέμου – του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου - έλυσαν εδώ τις διαφορές τους, νομιμοποιώντας στις πλάτες του ελληνικού λαού τις ζώνες επιρροής τους, για πάνω από πέντε δεκαετίες».
Ο αναλυτής επισημαίνει, παραλλήλως, ότι «οι σκοποί των κυβερνήσεων δεν ταυτίζονται απολύτως, μπλέκουν οικονομικοί στόχοι με γεωπολιτικές επιδιώξεις και το μόνο που είναι ευκρινές είναι η διάθεση της ζώνης του χρήματος να επιβάλει τη θέλησή της» και προσθέτει ότι «το κακό είναι ότι κινδυνεύουμε να αλληλοεξοντωθούμε για ακόμη μία φορά, την ώρα που οι ισχυροί του κόσμου θα ξαναμοιράζουν την τράπουλα».
Σε σχετικό δε κείμενό του, ο Α. Καρακούσης επικαλείται συζήτησή του με τον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ Γιάννη Παναγόπουλο ο οποίος του ανέφερε πως είδε στα πρόσωπα των ελεγκτών της «τρόικα» (δηλαδή, της ΕΚΤ, της Κομισιόν και του ΔΝΤ) «ιδεολογικό φανατισμό», του τόνισε ότι «η Ελλάδα είναι, αυτή τη στιγμή, πειραματικό εργαστήρι» και του επισήμανε ότι αυτοί οι ελεγκτές «φιλοδοξούν να χτίσουν μια καινούργια χώρα».
Δηλαδή, με άλλα λόγια, οι σημερινοί κηδεμόνες του τόπου θέλουν να φτιάξουν μια άλλη Ελλάδα στα μέτρα και τις επιδιώξεις τους και, σε τελική ανάλυση, αν το πείραμά τους (όπως θέλουν να ευελπιστούν) πετύχει, τότε, είναι βέβαιο, πως θα θελήσουν να το επιβάλλουν και αλλού.
«ΒΙΑΙΟ ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ»
Είναι, όμως, επίσης βέβαιο, πως το «πειραματόζωο», δηλαδή, εν προκειμένω, ο ελληνικός λαός, η ελληνική κοινωνία, που βιώνει το βίαιο τέλος της 35χρονης περιόδου ευφορίας, δύσκολα μπορεί να σηκώσει το βάρος αυτών που αποφασίστηκαν ερήμην του και τα οποία οδηγούν στην αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού, σε μια νέα μετανάστευση (εσωτερική και εξωτερική) και σε μια νέα φτώχεια, ενώ η εγχώρια πολιτική τάξη (η οποία είτε το ομολογεί, είτε όχι) νοιάζεται για το μέλλον και τη δική της επιβίωση.
Εν προκειμένω, λίγη σημασία έχουν οι δηλώσεις του Γ. Α. Παπανδρέου ότι δεν τον νοιάζουν οι (πρωθυπουργικές) θητείες, ή του ενθέρμου υποστηρικτή των κυβερνητικών επιλογών Κώστα Μητσοτάκη, ότι τον νοιάζει να σωθεί η Ελλάδα και όχι το πολιτικό σύστημα...
Άπαντες (το έχουμε ξαναπεί από τις στήλες της «Ε») συμφωνούν πως η κοινωνία πιθανώς θα εκραγεί, καθώς δεν υπάρχει (παρά τα όσα επικοινωνιακού χαρακτήρα διατυμπανίζει η κυβέρνηση) ούτε δίκτυ ασφαλείας, ούτε καν βαλβίδα εκτονώσεως της λαϊκής οργής, η οποία θα συσσωρεύεται, όσο θα μεγαλώνουν οι στρατιές των ανέργων, όσο θα καθίσταται αδύνατη η καθημερινή διαβίωση (λόγω της νέας φτώχειας, την οποία επέβαλαν στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους) όσο θα κλείνουν καταστήματα (λόγω της καταρρεύσεως του τζίρου τους - και αυτό είναι, ήδη ορατό, η δε εγκληματικότητα είναι βέβαιο πως θα πάρει νέες διαστάσεις.
Τη βαλβίδα εκτονώσεως (όσο κι αν αυτό δεν μπορεί να ξαναγεμίσει τις άδειες τσέπες των εργαζομένων) φαίνεται (κατόπιν υποδείξεως του Προέδρου Παπούλια) να την έχει βρει η κυβέρνηση με την προαναγγελθείσα εξεταστική επιτροπή για την Οικονομία, ενώ προανάκρουσμα των όσων μέλλει να συμβούν ίσως θα πρέπει να θεωρηθούν οι δυναμικές εκδηλώσεις του ΠΑΜΕ, τα επεισόδια στην Αθήνα στις διαδηλώσεις, αλλά και η κατάληψη της ΕΡΤ από αδιόριστους εκπαιδευτικούς.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ...
Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, όπως αναφέρεται σε σχετικό ρεπορτάζ (όμως, δεν το λέει και δεν το βλέπει μόνο αυτός - το βλέπουμε όλοι μας) αναμένει τον προσεχή Σεπτέμβριο κοινωνικές εντάσεις, η εξέλιξη των οποίων – όπως εκτιμά - θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το βάρος των μέτρων, αν και (θέλει να πιστεύει – προφανώς γιατί αυτό αφορά την επιβίωση του πολιτικού συστήματος) ότι τα συνδικάτα δεν έχουν δύναμη, οι συνδικαλιστές είναι πληγωμένοι, όπως, άλλωστε και οι πολιτικοί, η δε μεγάλη μερίδα του κόσμου είναι πιθανόν να εκδηλώσει, κάποια στιγμή, τη δυσαρέσκειά της, με άρνηση συμμετοχής σε εκλογικές διαδικασίες ή με απαξιωτικές πράξεις σε βάρος των πολιτικών, κυρίως από το ασύνταχτο κομμάτι της κοινωνίας.
«Το σημερινό πολιτικό προσωπικό της χώρας περνάει τις τελευταίες του εξετάσεις. Είναι προφανές πως το σύστημα της μεταπολίτευσης κατέρρευσε υπό το βάρος της ανεύθυνης διαχείρισης του δημοσίου χρήματος, των λαϊκισμών και της έλλειψης επαγγελματισμού. Τώρα, το κλειδί για το δημόσιο ταμείο θα το έχουν άλλοι», έγραψε προ ημερών η «θεσμική» «Καθημερινή», κάνοντας λόγο για «αποδόμησή» του.
Ο δε έμπειρος αρθρογράφος της εφημερίδας Σταύρος Λυγερός σημειώνει ότι με την προσφυγή στο μηχανισμό στηρίξεως κλείνει ένας κύκλος ασάφειας, αλλά «το τοπίο δεν ξεκαθαρίζει», η δε «η προϋπάρχουσα κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης και η έλλειψη πολιτικής εμπιστοσύνης έχουν παροξυνθεί».
Πιστεύει δε ότι η ΝΔ δεν αποτελεί εναλλακτική λύση και ότι αν τους επόμενους μήνες η ανοχή της κοινωνίας προς την κυβέρνηση Παπανδρέου εξαντληθεί, «θα δημιουργηθούν συνθήκες έμπρακτης απονομιμοποίησής της» και ως εκ τούτου δεν αποκλείει «να εκδηλωθούν ανορθόδοξες πρωτοβουλίες κάλυψης του πολιτικού κενού: Ανακατατάξεις στο ΠΑΣΟΚ είναι ένα ενδεχόμενο. Ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού ένα δεύτερο».
Ας σημειώσουμε πως στην πολιτική και δημοσιογραφική «πιάτσα», καθώς και στα σαλόνια των μεγάλων ξενοδοχείων του αθηναϊκού κέντρου, αλλά σε αυτά παραδοσιακών (και νεόπλουτων) επιχειρηματιών, ζυμώνονται σενάρια, είτε για το ενδεχόμενο πρωτοβουλίας εκτός πολιτικού συστήματος (δηλαδή από τον οικονομικό τομέα) είτε για τη συγκρότηση κυβερνήσεως «αξιόπιστων προσωπικοτήτων», με αποστολή να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Αξίζει, εν προκειμένω, να σημειώσουμε την κινητικότητα που, εσχάτως, έχει επιδείξει ο επιχειρηματίας και ισχυρός άνδρας της εταιρίας MIG κ. Ανδρέας Βγενόπουλος, ενώ από διάφορες πλευρές (όπως για παράδειγμα ο κ. Γ. Καρατζαφέρης) προβάλλεται το σενάριο μίας «άλλης κυβερνήσεως», υπό την πρωθυπουργία του Γ. Α. Παπανδρέου, η οποία «θα μπορούσε να είναι πιο αποδοτική».
Στο δε ερώτημα τι εννοεί με τον όρο «άλλη κυβέρνηση» ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ προέτρεψε τον κ. Γ. Α. Παπανδρέου «να ανοίξει το παιχνίδι», ενώ ο ίδιος, αλλά και γνωστά δημοσιογραφικά συγκροτήματα (που προβάλλουν σενάρια ανασχηματισμού και προτρέπουν προς τούτο) έχουν, κατά καιρούς, ζητήσει την αξιοποίηση στελεχών, όπως ο Κώστας Σημίτης, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο Λουκάς Παπαδήμος κ.ά.
Το ερώτημα που ζητεί απάντηση είναι ποιος είναι, ή ποιος θα (πρέπει να) είναι ο ρόλος της Αριστεράς και αν οι συνιστώσες της, είτε αυτή της παλαιάς κοπής (ΚΚΕ) είτε η ανανεωτική (με τα διάφορα δικά της γκρουπούσκουλα και τις προσωπικές και πολιτικές αντιθέσεις) θα συμπαρασυρθούν ή αν θα επιβιώσουν, καθώς, στην παρούσα φάση, με βάση τις υπάρχουσες δημοσκοπήσεις, η κοινωνία δείχνει ότι δεν τις εμπιστεύεται ή εν πάση περιπτώσει τις αντιμετωπίζει καχύποπτα.
Πάντως, είναι διάχυτη η εκτίμηση πως μέσα στο προσεχές εξάμηνο, όταν θα καθίστανται εμφανέστερες οι επιπτώσεις των οικονομικών μέτρων στην κοινωνία, πιθανώς θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση είτε για την κυβέρνηση Παπανδρέου, είτε (και) για το πολιτικό σύστημα.
ΥΓ.: Οι τρεις νεκροί από την πυρπόληση του κτηρίου της Marfin από δήθεν αντιεξουσιαστές, αλλά, σύμφωνα με καταγγελίες, προβοκάτορες και οι καταγγελίες του ΚΚΕ για μηχανισμούς προβοκάτσιας που απεργάζονται σχέδια σε βάρος του και κατά του λαϊκού κινήματος, δείχνουν καθαρά πως η κατάσταση μπορεί να καταστεί ανεξέλεγκτη.
Είναι δε προφανές πως υπό το φόβο να καταρρεύσει το ίδιο το σύστημα, οι πολιτικοί αρχηγοί συμφώνησαν στη σύγκληση του Συμβουλίου τους, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ώστε να δοθεί το μήνυμα ότι «απέναντι στη βία είμαστε ενωμένοι».
Άλλωστε, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας ήταν εξίσου σαφής: «Η χώρα μας έφτασε στο χείλος της αβύσσου».
Η διαγραφή της Ντόρας Μπακογιάννη μπορεί να αποτελέσει προοίμιο για μια τέτοια αλλαγή στο πολιτικό σύστημα;
