Βιώνουμε, το τελευταίο εξάμηνο, από τότε που ανέλαβε η Κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, σκηνές ενός τρομερού ψυχολογικού θρίλερ με φοβερά σασπένς που ούτε τα είχαμε φανταστεί, ούτε τα είχαμε ξαναδεί ακόμα και σε κινηματογραφική ταινία.
Οι καλύτερες μέρες που περιμέναμε, ύστερα από την προσγείωση στην οικονομική πραγματικότητα, άρχισαν να μετατρέπονται σε καθημερινό βασανιστικό εφιάλτη που εξοβελίζει κάθε καλή διάθεση και κλείνει οποιαδήποτε χαραμάδα ελπίδας και αισιοδοξίας. Από τις δηλώσεις των πολιτικών, τον βομβαρδισμό των δελτίων ειδήσεων της τηλεόρασης, τις απόψεις έγκυρων οικονομικών αναλυτών, από τη διεθνή ειδησεογραφία, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση πείστηκε και ο τελευταίος Ελληνας ότι η ελληνική οικονομία είναι στα μαύρα χάλια της και ότι οδεύουμε στη χρεοκοπία της χώρας μας.
Ζούσαμε σε μια εικονική πραγματικότητα, ξυπνάμε και βλέπουμε να είμαστε, μαζί με τα εγγόνια μας, βουτηγμένοι στα χρέη. Αδιέξοδο, πανικός και επαιτεία είναι τα πρώτα επακόλουθα για την επιβίωσή μας ως κράτος. Απεμπόληση της εθνικής μας κυριαρχίας, ξένοι κουμανταδόροι, με νύχια γαμψά, πάνω από το κεφάλι μας, και θυσίες από το λαό η κλασική συνταγή, δοκιμασμένη και σε άλλες χώρες. Μια ανάσα ανακούφισης για την υπεύθυνη Κυβέρνηση που μόχθησε για να τα καταφέρει ως εδώ και να αποτρέψει τα χειρότερα, τα κεφάλια μέσα για το λαό χωρίς να γνωρίζει για πόσα χρόνια.
Τα ερωτήματα βροχή. Πώς φτάσαμε ως εδώ, ποιοι φταίνε, ποιος θα πληρώσει το σπασμένο –πια – μάρμαρο. Υπάρχουν ευθύνες, θα μπει κανείς φυλακή ή όλα παραγράφονται και καλούμε το υποζύγιο να βγάλει από τη λάσπη εκείνους που πρέπει να εξαφανιστούν για τις καταστροφικές πολιτικές που άσκησαν και μας έφεραν στον πάτο.
Δυστυχώς η διαίσθησή μας δεν επιτρέπει αισιοδοξία ότι για την κρίση θα πληρώσουν οι υπεύθυνοι. Φοβάμαι ότι και να βρεθούν εξιλαστήρια θύματα ή αποδιοπομπαίοι τράγοι δεν λύνεται το πρόβλημα. Διότι η κρίση δεν είναι απλά οικονομική. Είναι βαθιά πολιτική! Αποτελεί –δυστυχώς ό,τι χειρότερο,- χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Εδώ είναι που σε πιάνουν μαύρες σκέψεις και σε βυθίζουν σε πεσσιμισμό και απελπισία. Ποιος μας έφερε ως το χείλος της καταστροφής, ο απλός πολίτης, ο εργαζόμενος ή οι ταγοί με τις πολιτικές τους. Ποιος έφτιαξε αυτό το σπάταλο, γραφειοκρατικό και υπερτροφικό κράτος. Ποιος οικοδόμησε και συντήρησε την αναξιοκρατία, τις προνομίες, τις στρεβλώσεις, τις αλόγιστες σπατάλες και το πελατειακό σύστημα. Ποιοι καθιέρωσαν τα γελοία επιδόματα τύπου «έγκαιρης προσέλευσης» και «παράδοσης φακέλων». Ποιοι τα ψήφισαν και έγιναν νόμοι του κράτους. Γιατί δεν γνωρίζουμε πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Γιατί εξακολουθούν να συνταξιοδοτούνται πεθαμένοι. Πού είναι η μηχανοργάνωση, οι τομές, οι μεταρρυθμίσεις που με ηχηρές δηλώσεις εξαγγέλλονται κάθε λίγο και λιγάκι. Οι ίδιοι που ευθύνονται για την χρεοκοπία του αναχρονιστικού μοντέλου διοίκησης το οποίο προηγήθηκε της οικονομικής χρεοκοπίας. Ποιοι εξέθρεψαν τα «γκόλντεν μπόις», ποιοι έπαιξαν κερδοσκοπικά παιγνίδια με τα ομόλογα ξαφρίζοντας τα ταμεία και τα έφτασαν στο σημείο να μην μπορούν να πληρώσουν συντάξεις. Θα λογοδοτήσει κανείς για τις μπαγαποντιές του ή όλα παραγράφονται. Μέχρι πότε θα εξουσιάζουν τη χώρα μας νοσηρές νοοτροπίες, αντιλήψεις και πρακτικές που μας έφεραν στο σημερινό τέλμα.
Η μόνη πραγματική μεταρρύθμιση, από τη μεταπολίτευση, υπήρξε ο νόμος Πεπονή. Πολεμήθηκε λυσσαλέα, καταστρατηγήθηκε επανειλημμένα και απαξιώθηκε κραυγαλέα από την ίδια τη Βουλή με τις τελευταίες προσλήψεις που έκανε. Είναι λογικό να υπάρχουν 1.800 υπάλληλοι στη Βουλή, να αμείβονται προνομιακά και κανείς να μην αισθάνεται την ανάγκη να εξηγήσει στους πολίτες τη διαδικασία πρόσληψής τους. Έτσι προάγεται η φαυλότητα και από ποιον περιμένουν να υπερασπιστεί την αξιοπιστία των πολιτικών και τις πολιτικές τους όταν οι ίδιοι αυτοαναιρούνται συνεχώς. Ή έχει την αίσθηση ο Πρόεδρος της Βουλής, κ. Πετσάλνικος, ότι πείθει και προσφέρει σπουδαίες υπηρεσίες στην Κυβέρνηση και διαπαιδαγωγεί το λαό όταν υπεραμύνεται για το 16ο μισθό τους και τους εξαιρεί από περικοπές… Και να φανταστεί κανείς είναι εκ των πλέον έμπιστων συνεργατών του Πρωθυπουργού… Η όλη συμπεριφορά του εξόργισε και τους πιο ακραιφνείς οπαδούς του κυβερνητικού κόμματος διότι επιχειρεί, με τις εξηγήσεις του, να υποτιμήσει τη νοημοσύνη των πολιτών.
Ο Πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, όταν ήρθε στα πράγματα και αντιλήφτηκε την πραγματική κατάσταση της οικονομίας της χώρας, είχε στα χέρια του μια μοναδική ευκαιρία. Όφειλε ως εκκίνηση, και πριν την εφαρμογή των οποιονδήποτε σκληρών μέτρων, να πραγματοποιήσει την περικοπή κατά 50% των αποζημιώσεων και των επιδομάτων των βουλευτών και να μην επιτρέψει αλχημείες στις επιτροπές της Βουλής. Μια τέτοια γενναία κίνηση θα έπειθε και τον πιο δύσπιστο πολίτη για τη αποδοχή των μέτρων. Δεν ξέρω αν έχει καιρό…
Ταυτόχρονα έχει χρέος να διορθώσει κακώς κείμενα, αντιλήψεις και νοοτροπίες που ρίζωσαν στη λειτουργία του κράτους και την έκαναν πολυδαίδαλη και αντιπαραγωγική. Να εξοστρακίσει όλα τα παρασιτικά στοιχεία που ροκανίζουν τον δημόσιο κορβανά. Να συγκρουστεί με συμφέροντα που απομυζούν το ελληνικό κράτος. Να δώσει εντολές, για πλήρη εξυγίανση και σ` όλα τα επίπεδα, ζητώντας από τους υπουργούς παραγωγικό έργο που υποχρεούνται να προσφέρουν και να τραβήξει αυτιά όπου χρειάζεται.
Η πολιτική συγκυρία τον έφερε να συνδέσει την σταδιοδρομία του με την προσπάθεια αναγέννησης και ανασυγκρότησης της πατρίδας μας. Ο κόσμος καταλαβαίνει την κρισιμότητα της κατάστασης, προσβλέπει στην ειλικρίνεια των προθέσεών του και περιμένει έργα και πράξεις που θα ενισχύσουν τις προσδοκίες του. Τα υποτιθέμενα κομματικά ή πολιτικά κόστη και ο υπολογισμός τους ήρθε η ώρα να εκπαραθυρωθούν. Ριζοσπαστικές αποφάσεις και ρηξικέλευθες λύσεις παντού.
Ο πολίτης αν δεν πειστεί ούτε εμπνέεται, ούτε συμμετέχει…
