Του Αντώνη Οικονόμου,
Γραμματέα Περιφερειακής Επιτροπής
ΠΑΣΟΚ Θεσσαλίας
Τους τελευταίους μήνες όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν γίνει κοινωνοί της οξείας δημοσιονομικής κρίσης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας, με ευθύνη βεβαίως όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης, αλλά κυρίως λόγω της κάκιστης διακυβέρνησης τα τελευταία χρόνια από τη Ν.Δ. και τον κ. Καραμανλή.
Κάθε μέρα βλέπουν το φως της δημοσιότητας πολιτικές και πρακτικές των κυβερνήσεων της Ν.Δ. που εκτόξευσαν το έλλειμμα για το 2009 στο 14% και το χρέος στο 115%. Επιπλέον επί των ημερών της διογκώθηκε η διαφθορά και η σπατάλη στο δημόσιο και έφτασε στα όρια της κατάρρευσης ο κρατικός μηχανισμός.
Με λίγα λόγια η χώρα μας έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και έγινε ο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης.
Αποτέλεσμα; Ένας ανελέητος πόλεμος κερδοσκοπικών επιθέσεων από την πλευρά των διαβόητων αγορών εναντίον της χώρας μας. Ένας πόλεμος που ελάχιστοι γνωρίζουν πώς παίζεται και που όλοι εμείς τον παρακολουθούμε κυριολεκτικά άφωνοι.
Οι τελευταίες κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της χώρας μας αλλά και άλλων χωρών που παίρνουν σειρά, όπως η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ισπανία και πολύ πιθανόν η Ιαπωνία και οι Η.Π.Α., δείχνουν ότι πλέον μιλάμε για παγκόσμιο κρατικό χρέος με συνέπεια να δοκιμάζονται οι αντοχές όλων των πλευρών.
Γιατί ας μην γελιόμαστε, μπορεί το γιγαντιαίο ελληνικό χρέος να πνίγει την Ελλάδα, όμως μπροστά στο παγκόσμιο πρόβλημα όλες οι αναπτυγμένες οικονομίες (π.χ. Ευρώπη, Η.Π.Α., Κίνα) είναι υποχρεωμένες να αντιμετωπίσουν τον «εχθρό» γιατί διακυβεύονται πολύ περισσότερα από τα 300 δισ. της χώρας μας.
Θεωρώ λοιπόν ότι απόρροια των παραπάνω είναι και η επίθεση της αμερικάνικης επιτροπής κεφαλαιαγοράς στην Goldman Sachs. Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να ισχυριστεί ότι έχουμε μια απειλή αναμέτρησης μεταξύ πολιτικής εξουσίας και αγορών;
Αποτελεί η συγκεκριμένη κίνηση πειστικό δείγμα για προσπάθεια αλλαγής στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Ένα όμως είναι σίγουρο, ότι πρέπει να αλλάξουν οι όροι λειτουργίας του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Δεν μπορεί αυτές οι διαβόητες αγορές να λειτουργούν ως συμμορίες, που κυριολεκτικά παίζουν με το μέλλον κρατών και ανθρώπινων ζωών. Δεν μπορεί η πιστοληπτική ικανότητα μιας χώρας να εξαρτάται από την αξιολόγηση δύο-τριών συγκεκριμένων οίκων. Δεν είναι δυνατόν εταιρίες-συμμορίες να αξιολογούν χώρες. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να κερδίζουν δισεκατομμύρια ευρώ ποντάροντας στη χρεοκοπία μιας χώρας.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι ήρθε η ώρα της πολιτικής εξουσίας να αναλάβει δράση. Στο παρελθόν όποτε αναμετρήθηκαν η πολιτική εξουσία με τους διαχειριστές του πλούτου, η πρώτη ήταν νικητής. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα από την αρχαία εποχή μέχρι πρόσφατα όπου Ρώσοι μεγιστάνες βρέθηκαν στη φυλακή και οι περιουσίες τους στο κράτος.
Μπορεί ο λαός να πιστεύει ότι το χρήμα ελέγχει απολύτως την πολιτική εξουσία και κινεί τα νήματα, αλλά το παράδειγμα του Breton Woods μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο καταδεικνύει, ότι τις αποφάσεις για τη λειτουργία του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος τις παίρνουν οι κυβερνήσεις και οι ηγέτες.
Στην Ευρώπη με την πρωτοβουλία του Γ. Παπανδρέου έγινε ένα πρώτο βήμα στις 25 Μαρτίου 2010 με την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης, που θα ενεργοποιείται όταν κάποιες χώρες θα έχουν μεγάλη ανάγκη και κάτω βεβαίως από ορισμένες προϋποθέσεις.
Αυτό όμως δεν φτάνει. Χρειάζεται παγκόσμια πολιτική βούληση και άμεσα. Διαφορετικά αν η πολιτική εξουσία δεν πήρε το μάθημά της, τότε θα οδηγηθούμε με μαθηματική ακρίβεια σε μια μελλοντική κρίση πολύ μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη.
