Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Η χώρα εισέρχεται οσονούπω στο ΔΝΤ, μια κοινωνική έκρηξη είναι πιθανώς προς των πυλών, ενώ φραστικός «πόλεμος» έχει ξεσπάσει μεταξύ της κυβερνήσεως και της ΝΔ, για το ποιος είναι ο φταίχτης του σημερινού καταντήματος της Ελλάδος.
«Φταίτε εσείς και οι δεξιοί φίλοι σας στην Ευρώπη», καθώς και η πολιτική που εφάρμοσε την τελευταία 5ετία η Νέα Δημοκρατία, απεφάνθη ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, αλλά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως απάντησε ότι «φταίμε μεν εμείς για την 5ετία μας, αλλά κυρίως φταίτε εσείς για τις πολιτικές σας από το 1981 και μετά».
Δηλαδή, όπως είπε και η Ντόρα Μπακογιάννη, φταίνε οι κυβερνήσεις της χώρας τα τελευταία 30 χρόνια.
Αυτά είναι σωστά και ο καθείς εκ των δύο αρχηγών έχει τα δίκιά του.
Ο Γ. Α. Παπανδρέου αρνείται ότι φέρει ευθύνη για την προσφυγή στο ΔΝΤ – ωστόσο, ομολόγησε στη Βουλή ότι «ας μην γελιόμαστε, το ΔΝΤ, ήδη, μας ελέγχει» - και μας είπε ότι τη σχετική απόφαση για το μηχανισμό στηρίξεως τον αποφάσισε η πλειοψηφία των συντηρητικών κυβερνήσεων της ΕΕ και του ΕΛΚ.
Ο Α. Σαμαράς, ο οποίος έχει κάνει σημαία του, την εναντίωση της ΝΔ στην προσφυγή στο ΔΝΤ, ζήτησε από τον κ. Παπανδρέου «να μην ψάχνει για άλλοθι», καθώς «τόσο στο ΔΝΤ, όσο και στην ΕΚΤ προΐστανται σοσιαλιστές».
Ωστόσο, ο αρχηγός της ΝΔ λησμόνησε πως στις 25 Μαρτίου, όταν, δηλαδή, αποφασίστηκε ο μηχανισμός στηρίξεως, είχε παραδεχθεί, σε δηλώσεις του στις Βρυξέλλες, ότι η πλειοψηφία των ηγετών του ΕΛΚ ήταν υπέρ της εμπλοκής του ΔΝΤ.
Πάντως, η κ. Ντόρα Μπακογιάννη - όπως, άλλωστε και ο Θόδωρος Πάγκαλος – κινείται στη δική της γραμμή, σε σχέση με αυτή της ηγεσίας της ΝΔ και ζητεί να μην δαιμονοποιείται το ΔΝΤ, στην ίδια δε γραμμή κινείται και ο ΣΕΒ, αλλά και ο, εκ ΝΔ ορμώμενος, Πρόεδρος του ΕΒΕΑ Κ. Μίχαλος. Ο δε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Μ. Κεφαλογιάννης κινήθηκε στη γραμμή του ... ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας δημοψήφισμα για την προσφυγή στο ΔΝΤ.
Η σημερινή ηγεσία της ΝΔ, με δεδομένο πως το κόμμα είναι αντιπολίτευση και έχει τις ευθύνες του για το κατάντημα της χώρας, δεν έχει άλλη επιλογή από το να μέμφεται την κυβέρνηση, καθώς τα μέτρα που έχουν ληφθεί γκρεμίζουν κάθε έννοια που να σχετίζεται με το κοινωνικό κράτος και συνεπώς πλήττονται και οι δικοί της οπαδοί και ψηφοφόροι.
Συνεπώς, ανέξοδα μπορεί να λέει τα όσα λέει, αφού μάλιστα πρέπει να συσπειρώσει το αποσυσπειρωμένο κόμμα της μείζονος αντιπολιτεύσεως, αν και η αντιδικία στο θέμα της προσφυγής στο ΔΝΤ εμπεριέχει και ιδεολογικά στοιχεία.
Δηλαδή, συγκρούονται οι γραμμές του ευρωπαϊσμού και του ατλαντισμού.
Και σήμερα ο Α. Σαμαράς – σε αντίθεση με την κ. Μπακογιάννη – δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ατλαντιστής.
Ο αρχηγός της ΝΔ προσπαθεί να κάνει μετάθεση ευθυνών και να σταματήσει το αυτομαστίγωμα του κόμματός του (πάντως ο Κώστας Καραμανλής εξακολουθεί να σιωπά επί τόσους μήνες και να μην έχει αναλάβει καμία ευθύνη για την κατάντια της χώρας) παράλληλα δε να προβάλλει τις περί κοινωνικού φιλελευθερισμού απόψεις του.
Εν προκειμένω δε κατηγορεί (και ορθώς) το ΠΑΣΟΚ για «νεοφιλελεύθερο σοσιαλισμό» ώστε να προβάλλει, εξ αντιδιαστολής, τις δικές του θέσεις περί «κοινωνικού φιλελευθερισμού», αλλά αντιφάσκει όταν ισχυρίζεται πως η σημερινή κυβέρνηση παρέλαβε από τη ΝΔ «κρίση χρέους και ελλείμματος και τη μετέτρεψε σε κρίση δανεισμού» και ότι αυτό το πρόβλημα πληρώνει η Ελλάδα.
Είναι αληθές πως η αναβλητικότητα του ΠΑΣΟΚ και οι λαθεμένοι χειρισμοί του ευθύνονται για την κρίση δανεισμού της χώρας, αλλά για την κρίση αυτή το σημαντικότερο μερίδιο της ευθύνης θα πρέπει να αποδοθεί στην «κρίση χρέους και ελλείμματος», αλλά και στην αναξιοπιστία της χώρας, όπως αυτή αναδύθηκε από τους χειρισμούς των κυβερνήσεων Καραμανλή.
Με άλλα λόγια, αν χρωστάω και έχω μεγάλα ελλείμματα, είμαι δε και αναξιόπιστος (αφού δίνω ψευδή στοιχεία στους δανειστές μου – δηλαδή έτσι όπως τα έκανε η ΝΔ) τότε είναι φυσικό να έχω και κρίση δανεισμού.
Ποιος, αλήθεια, θα δανείσει με χαμηλό επιτόκιο έναν μπαταχτσή;
Ωστόσο, η ουσία, πέραν των φραστικών ή και ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, είναι πως η ΝΔ, αλλά και ο εκ δεξιών της ΛΑΟΣ (που βάζει πλάτη στην κυβέρνηση, στη δε αρχή ήθελε το ΔΝΤ, αλλά μετά δεν το ήθελε) στηρίζουν τα κυβερνητικά (θατσερικού τύπου) μέτρα και μάλιστα η Ρηγίλλης πιέζει ώστε να προωθηθούν ταχύτερα αυτά που και ο Κώστας Καραμανλής ονομάτιζε μεταρρυθμίσεις.
Δηλαδή, ανατροπές στο ασφαλιστικό σύστημα (εις βάρος των συνταξιούχων) αποκρατικοποιήσεις κ.λπ.
Άλλωστε, η ηγεσία της ΝΔ με αυτά που λέει για «κατάλληλο μείγμα πολιτικής», ζητεί ουσιαστικά μέτρα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας, που σημαίνουν, σε τελική ανάλυση, περιστολές στους μισθούς και τις συντάξεις, αλλά και απολύσεις.
Και εν κατακλείδι, δεν είναι τυχαίο πως τα τελευταία 24ωρα, υπό τη σκιά της αμηχανίας της κοινής γνώμης για τις συνέπειες από την έλευση του ΔΝΤ και της διαστάσεως απόψεων που καταγράφεται μεταξύ βουλευτών και στελεχών της, η ΝΔ αρχίζει και προχωρεί σε μερική αναδιάρθρωση των επιχειρημάτων της προσπαθώντας να εμφανίσει ένα πιο συναινετικό προφίλ και όχι σκληρά συγκρουσιακό, παρά την αυστηρή κριτική που ασκεί στον πρωθυπουργό.
Προς τούτο δε και τονίζει πως θα εισηγηθεί πολιτικές για να απεμπλακεί το συντομότερο δυνατόν η χώρα από τον εναγκαλισμό του ΔΝΤ.
