«Κράτα με να σε κρατώ να διαβούμε τον γκρεμό», λέει ο λαός μας και η ρήση του αυτή είναι πολύ σοφή και επίκαιρη, γιατί πάντα μιλάει με νου και γνώση και ποτέ δεν έχει άδικο και δεν πέφτει έξω.
Την εποχή αυτή πολλή συζήτηση γίνεται και πολλά ακούονται για συμπαράσταση και αλληλεγγύη. Απ’ όλους που το συζητούν και το γράφουν, δεν ξέρω πόσοι νιώθουν βαθιά μέσα τους την ανάγκη να συμπαρασταθούν και να βοηθήσουν γιατί θέλει γενναιότητα και το χάρισμα αυτό είναι ευλογία και δώρημα από τον ουρανό και είναι ευτυχισμένοι όσοι το έχουν.
Πολλοί απ’ τους παλιότερους νιώσαμε κατά καιρούς την ανάγκη αυτή της συμπαράστασης και της βοήθειας και πολλές φορές τη βρήκαμε. Στη σκέψη μας τις μέρες αυτές έρχονται συγκυριακά οι δύσκολοι εκείνοι καιροί και χωρίς να το θέλουμε κάνουμε τη σύγκριση, πώς ήταν τότε οι άνθρωποι και πώς είναι τώρα.
Στον καιρό της Κατοχής, στην πείνα του ’41-’42, όπως έμεινε στην ιστορία, η Ελλάδα μας υπέφερε και χιλιάδες συνάνθρωποί μας πέθαναν από την πείνα. Στην ορεινή πατρίδα μου τη Σιάτιστα και σ’ όλη σχεδόν την περιοχή, πέρα από τον Αλιάκμονα, τα φτωχά αποθέματα από τρόφιμα και άλλα είδη διατροφής είχαν τελειώσει νωρίς. Τα περισσότερα τα είχαν πάρει οι Γερμανοί και Ιταλοί κατακτητές και οι κάτοικοι απελπισμένοι πήραν τους δρόμους για τα Καραγιάνια, την Πτολεμαΐδα και ακόμα μακρύτερα για ένα κομμάτι ψωμί.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή της απόγνωσης και της απελπισίας άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες και τις αγκαλιές τους οι Πόντιοι και οι άλλοι πρόσφυγες και έσωσαν κυριολεκτικά τον κόσμο. Δεν υπήρχε πόρτα και αυλή που να μην ήταν γεμάτη από ανθρώπους που με απλωμένα τα χέρια τους ζητούσαν ένα κομμάτι ψωμί, λίγη μπομπότα.
Με πολλή συγκίνηση και ευγνωμοσύνη αναθυμούμαι τις ώρες εκείνες και στ’ αυτιά μου έρχονται οι φωνές των παιδιών που φώναζαν Μάνααα κι άλλος γυρενός κι άλλος... γυρενός (στα ποντιακά θα πει ζητιάνος). Απλόχερα και μ’ όλη την ψυχή τους έδιναν οι ευλογημένοι εκείνοι άνθρωποι και κανέναν δεν έδιωχναν μ’ άδεια χέρια, γλιτώνοντας τον κοσμάκη από την πείνα.
Τα γεγονότα αυτά έρχονται στο νου μας μέρες αυτές και λέω από μέσα μου, αυτή είναι συμπαράσταση και αλληλεγγύη. Να σε αγκαλιάζει ο συνάνθρωπος με αγάπη και ζεστασιά. Να σε βοηθάει με την ψυχή του και να λάμπει το πρόσωπό του από χαρά και ευτυχία την ώρα που προσφέρει.
Πέρασαν σχεδόν εβδομήντα χρόνια από τότε κι έχω ακόμη ζωντανή την εικόνα εκείνη και σκέφτομαι πως οι ψυχές αυτές σίγουρα θ’ αναπαύονται στην αγκαλιά του Θεού και θα στεναχωριούνται που μας βλέπουν τόσο αδιάφορους και ανάλγητους.
Ρώτησαν κάποτε το γέροντα Παΐσιο τι είναι κόλαση και τι παράδεισος. Κι εκείνος φωτισμένος και με τη θυμοσοφία που τον διέκρινε απάντησε: Κόλαση είναι όταν μερικοί άνθρωποι κάθονται γύρω από ένα τραπέζι με νόστιμα φαγητά και τα λαχταρούν και δεν μπορούν να τα γευτούν γιατί οι λαβές απ’ τα κουτάλια που κρατούν είναι πολύ μεγάλες και δεν μπορούν από μόνοι τους να τα βάλουν στο στόμα για να φάνε.
Παράδεισος είναι όταν μερικοί άνθρωποι κάθονται στο ίδιο τραπέζι με πλούσια φαγητά και επειδή οι λαβές απ’ τα κουτάλια είναι μεγάλες και δεν μπορούν να τα βάλουν στο στόμα τους, ταΐζει ο καθένας τον απέναντί του κι έτσι μ’ αυτή τη συνεργασία και την αλληλοβοήθεια γεύονται όλοι μαζί τα φαγητά.
Δίκαιο είχε ο γέροντας και ο λόγος του είναι επίκαιρος και σήμερα γιατί οι άνθρωποι όχι μόνο δεν βοηθούν ο ένας τον άλλο αλλά προσπερνούν αδιάφορα τον πόνο και τα προβλήματα του δίπλα τους.
Για να διαβούμε τον γκρεμό που και σήμερα ανοίγεται μπροστά μας θα πρέπει ο καθένας μας προσωπικά να σκύψει με αγάπη και ζεστασιά στον πόνο του άλλου να βοηθήσει στα προβλήματά του σαν να ήταν δικά του και τότε μόνο θα νιώσει ότι είναι κοντά στην αληθινή αλληλεγγύη και συμπαράσταση.
