Το Σάββατο του Λαζάρου είναι μια από τις πιο αγαπητές γιορτές της χριστιανοσύνης, γιατί η ανάσταση του Λαζάρου υπήρξε το προμήνυμα της κοινής ανάστασης όλων των πιστών. Από το πέλαγος δε των νοημάτων της Αγίας Γραφής, που αναφέρονται στο θέμα αυτό, εντυπωσιάζουν κατά τη γνώμη μας ιδιαίτερα τα εξής:
α) Ότι ο Χριστός είναι ο φίλος των ανθρώπων
Όταν ο Κύριος πληροφορήθηκε για το θάνατο του Λαζάρου, στράφηκε προς τους μαθητές Του και είπε: «Άγωμεν... Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται»(Ιω. ια’ 7,11). Για τον Κύριο δηλαδή ο πιστότατος σ’ Αυτόν Λάζαρος ήταν φίλος εγκάρδιος. Για τον λόγο δε αυτό σημειώνεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη επιπρόσθετα ότι «ηγάπα ο Ιησούς τον Λάζαρον» (Ιω. ια’ 5). Όταν μάλιστα έφθασε κοντά στο μνήμα του, ο Κύριος, όπως είναι γνωστό, δάκρυσε από τη συγκίνηση και για τούτο εκείνοι που τον έβλεπαν έλεγαν: - «Ίδετε πώς εφίλει αυτόν» (Ιω. Α’ 36). Κοιτάξτε δηλαδή πόσο τον αγαπούσε!
Τέτοια αγάπη όμως έχει ο Κύριος προς όλους τους ανθρώπους, εφόσον ανατέλει «τον ήλιον αυτού» προς όλους, και ιδιαίτερα προς τους πιστούς και για τούτο διαβεβαίωσε ότι «εάν τις τον λόγον τον εμόν τηρήσει, θάνατον ου μη θεωρήσει εις τον αιώνα» (Ιω, η’ 51), ενώ και στη ζωή αυτή η συναίσθηση της παρουσίας και της φιλίας του Χριστού καθιστά κάθε πιστό αισιόδοξο και δυναμικό.
β) Ότι ο Χριστός είναι η ανάσταση και η ζωή.
Όταν ο Χριστός έφθασε στη Βηθανία, η αδελφή του Λαζάρου Μάρθα του είπε με παράπονο ότι, αν ήταν εκεί, δεν θα πέθαινε ο αδελφός της. Εκείνος όμως τη διαβεβαίωσε ότι θα αναστηθεί ο αδελφός της.
- Γνωρίζω Κύριε, αποκρίθηκε τότε εκείνη, ότι θα αναστηθεί, «εν τη εσχάτη ημέρα», δηλαδή κατά την ημέρα της κρίσεως.
- «Εγώ ειμί, τη διαβεβαίωσε τότε ο Κύριος, η ανάσταση και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο;» (Ιω. ια’ 26). Στα πιο πάνω λόγια η Μάρθα απαντώντας, διαβεβαίωσε τον Κύριο οτι πιστεύει ακράδαντα, λέγοντας:
- «Κύριε, εγώ πεπίστευκα ότι συ ει ο Χριστός, ο υιός του Θεού, ο εις τον κόσμον ερχόμενος» (Ιω. ια’ 27).
Από τα πιο πάνω λόγια φαίνεται καθαρά οτι απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωτηρία των ανθρώπων είναι η πίστη στη θεανθρώπινη φύση του Κυρίου και στο κοσμοσωτήριο έργο Του. Για το λόγο αυτό έλεγε αργότερα ο Απόστολος των Εθνών το «πίστευσον και σωθήση» (Πρ. 16,31) αυτή δε την πίστη, που είχε η Μάρθα, την είχε στα χρόνια της Π. Διαθήκης ο πατριάρχης Αβραάμ και για τούτο αναφέρεται στην Αγία Γραφή ότι «επίστευσεν τω Θεώ και ελογίσθη αυτώ εις δικαιοσύνην» (Ρωμ 4,3). Για τούτο ο Πατριάρχης αυτός θεωρείται πατέρας όλων των πιστευόντων στο Χριστό – Σωτήρα και ταυτόχρονα λιμάνι των ουρανών, εφόσον στους κόλπους του βρίσκουν ανάπαυση όλοι οι πιστοί, οι υπομένοντες το σωτήριον του Κυρίου.
γ) Ότι κάθε αναστημένος πρέπει να πορεύεται προς την απάθεια.
Ύστερα από τα πιο πάνω, η Μάρθα φώναξε και την αδελφή της Μαρία, που έσπευσε να συναντήσει τον Κύριο στο μνήμα του αδελφού της και πέφτοντας στα πόδια του, είπε: «Κύριε, ει ης ώδε, ουκ αν απέθανέ μου ο αδελφός» (Ιω. ιά 32). Τότε ο Κύριος που έβλεπε τα δάκρυά της και όλων εκείνων, που την συνόδευαν, «εδάκρυσε», ενώ στη συνέχεια πρόσταξε να σηκώσουν την επιτάφια πλάκα. Τη στιγμή εκείνη βέβαια η Μάρθα λιγοψύχησε κάπως και είπε: -« Κύριε, ήδη όζει τεταρταίος γάρ εστι» (Ιω ια’ 39). Ο Κύριος όμως τη στήριξε στην πίστη, λέγοντας: «Ουκ ειπόν σοι, ότι, εάν πιστεύσης, όψει την δόξαν του Θεού» (Ιω ια 43). Και στρεφόμενος προς τον τάφο φώναξε προστακτικά «Λάζαρε, δεύρο έξω» (Ιω ια 43). Στο πρόσταγμα δε εκείνο όλοι οι παρευρεθέντες είδαν τότε το πιο παράδοξο θέαμα, δηλαδή τον Λάζαρο, που ήταν «δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας», να ανασηκώνεται από τον τάφο και αναπηδώντας να βγαίνει έξω από αυτόν, ενώ ο Κύριος έδωσε την τελευταία προσταγή, λέγοντας: - «Λύσατε αυτόν και άφετε υπάγειν» (Ιω. ιαά44).Λύστε τον δηλαδή και αφήστε τον να πορευθεί «προς την μακαρίαν απάθειαν». Το θαύμα δε αυτό έγινε τότε αφορμή, ώστε να πιστεύσουν «εις Αυτόν» όλοι οι θεατές, γιατί ήταν απίστευτο στην ανθρώπινη ακοή, ενώ αποδείκνυε κατά τον πλέον χειροπιαστό τρόπο και τη Θεία φύση του Κυρίου. Ταυτόχρονα δε προανήγγειλε την ανάσταση και όλων των πιστευόντων στον Κύριο, ενώ οι μαθητές Του γίνονταν στο εξής μάρτυρες όχι μονάχα της Ανάστασης του Χριστού, αλλά και του Λαζάρου, τον οποίο είχαν στο εξής κοντά τους σαν 13ο Απόστολο και σαν την πιο ζωντανή απόδειξη της ανταπόδοσης των πιστών «εν τη αναστάσει των δικαίων», όπως πρέπει να γινόμαστε όλοι οι Χριστιανοί.
