Αναρωτιέμαι εδώ και πολλές ημέρες πώς φτάσαμε ως εδώ. Γιατί όλος ο πλανήτης ασχολείται με τη μικρή Ελλάδα και μάλιστα με τόσο προσβλητικό τρόπο; Γιατί θέλουν να μας κάνουν να νιώθουμε ντροπή που είμαστε Έλληνες; Θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε; Ποιος φταίει, γι’ αυτό;
Η κυβέρνηση υποστηρίζει με φανατισμό ότι ευθύνεται αποκλειστικά η οικονομική πολιτική των τελευταίων 5 ετών αλλά και η έλλειψη αξιοπιστίας λόγω των ψεύτικων στοιχείων που στέλναμε στην Ε.Ε., ενώ τα κανάλια των Αθηνών προσπαθούν καθημερινά να μας πείσουν γι’ αυτό.
Η αντιπολίτευση αντιλέγει ότι οφείλεται στη νοοτροπία που έχει καλλιεργηθεί από τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν από το 1981 και μετά, αλλά και στο λάθος χειρισμών της σημερινής κυβέρνησης που είχαν ως άμεσο αποτέλεσμα την αύξηση των spread δανεισμού της χώρας και την κερδοσκοπία εις βάρος της. Δηλαδή το «φούσκωμα» του ελλείμματος, την ατολμία λήψης μέτρων τους πρώτους 4 μήνες, την «εγκληματική» παραδοχή από τα επίσημα χείλια του πρωθυπουργού περί χρεοκοπίας της χώρας και την παρομοίωση της οικονομίας μας με τον «Τιτανικό» από τον υπουργό Οικονομικών.
Αφαιρώντας τις κομματικές παρωπίδες αλλά και βάσει των επίσημων στοιχείων, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι τέτοιο μεγάλο κακό δεν είναι δυνατόν να γίνει μέσα σε λίγα χρόνια. Μας άρεσε που ο Ανδρέας Παπανδρέου άνοιξε διάπλατα τις πύλες του δημοσίου τομέα και βρήκαν δουλειά χιλιάδες εργαζόμενοι ή που διπλασίασε σχεδόν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων ή ακόμα και το «Τσοβόλα, δώστα όλα». Αυτό που δεν ξέραμε ή καλύτερα που παραβλέπαμε συνειδητά όλα αυτά τα χρόνια ήταν ότι τα χρήματα αυτά ήταν δανεικά και μας κακοφαίνεται τώρα που ήρθε η ώρα της πληρωμής. Λόγω αυτών των δανείων το χρέος της χώρας μας έφθασε το 1993 στο 111% του ΑΕΠ και το έλλειμμα στο 11% του ΑΕΠ, όσο περίπου είναι δηλαδή και σήμερα. Ούτε βέβαια η δημιουργική λογιστική ή τα ψευδή στατιστικά στοιχεία που διαχρονικά δίναμε όπως, είμαι σίγουρος, έχουν κάνει όλες οι χώρες της ΕΕ, δημιούργησε το πρόβλημα; Δηλαδή αν δίναμε αληθινά στοιχεία τι θα γινόταν; Θα βελτιωνόταν η οικονομία; Όχι, βέβαια. Από την άλλη πλευρά, είδαμε πόσο κερδοσκόπησαν εις βάρος μας (υλικά και ηθικά) με το υπερβολικό έλλειμμα που δήλωσε η καινούργια αλλά άπειρη κυβέρνηση.
Στη συνέχεια, από το 1981 μέχρι και σήμερα, τα γεγονότα, οι νοοτροπίες και οι συμπεριφορές που ακολουθούν δεν επέτρεψαν τη χώρα μας να επανέλθει σε μια αποδεκτή δημοσιονομική ισορροπία:
* Τη ΝΔ να καλείται να κυβερνήσει 2 φορές με 151 βουλευτές μετά από ψήφιση από το ΠΑΣΟΚ ισάριθμων «περίεργων» εκλογικών νομοσχεδίων με αποτέλεσμα την αδυναμία εφαρμογής μέτρων, που προφανώς θα ήταν ηπιότερα των παρόντων.
* Τα σκάνδαλα (Κοσκωτά, Χρηματιστηρίου, Siemens, Βατοπαιδίου), τη διάθεση κοινοτικών κονδυλίων όχι σε ανάπτυξη, την ανάθεση δημοσίων έργων με τον αμαρτωλό Τύπο, των αμφιλεγόμενων προμηθειών εξοπλιστικών προγραμμάτων κλπ.
* Τον περίεργο ρόλο που έπαιξαν τα ΜΜΕ της Αθήνας όταν προσπαθούσαν, οι κυβερνήσεις της ΝΔ αλλά και του ΠΑΣΟΚ από το 1993 και μετά, να πάρουν κάποια μέτρα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι στο όνομα της ελευθερίας του Τύπου καθημερινά προέβαλαν μία κατάσταση δυστυχίας και φτώχειας δημιουργώντας κλίμα διάλυσης και παρακμής, όταν και οι αδαείς ακόμα γνωρίζουν ότι η οικονομία είναι ψυχολογία; Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι χάιδευαν τα αφτιά αυτών που έκαιγαν την Αθήνα, ενώ τώρα δεν αναφέρουν καν τι γίνεται στη δίκη του αδικοχαμένου Αλέξη; Τι έγιναν άραγε οι υποθέσεις Ζαχόπουλου, Γιοσάκη, Βαβύλη κλπ που τις είχαν αναγορεύσει σε θέματα ζωής και θανάτου για το μέλλον της χώρας; Γιατί άραγε …ξέχασαν τόσο γρήγορα το σλόγκαν «υπάρχουν λεφτά» ή ότι από τις 4 Νοεμβρίου 2009 το νομοσχέδιο για τα «υπερχρεωμένα νοικοκυριά» θα..θα..θα κατατεθεί σε λίγες μέρες;
* Την αδυναμία όλων, ανεξαιρέτως, των κυβερνήσεων, όχι να πατάξουν όπως έλεγαν, αλλά απλά να μειώσουν τη φοροδιαφυγή και τη φοροκλοπή σε συνδυασμό με την αίσθηση αδικίας που σταδιακά δημιουργήθηκε όταν ο πολίτης είχε δοσοληψίες με το κράτος.
Καλά όλα αυτά, θα μπορούσε κάποιος να πει, αλλά ποιος φταίει τελικά; Κατά την άποψή μου, μπορούμε να διαλέξουμε. Ή την εύκολη λύση ότι φταίνε οι 300 της Βουλής ή να αναλάβουμε όλοι το ποσοστό της ευθύνης που μας αναλογεί. Εμείς που διορίζουμε και εμείς που πιέζουμε για διορισμό εις βάρος άλλων, εμείς που φοροδιαφεύγουμε ή φοροκλέπτουμε και εμείς που τους βοηθάμε με …το αζημίωτο, εμείς που φουσκώνουμε τις τιμές κερδοσκοπώντας αδικαιολόγητα και εμείς που δεν τους ελέγχουμε, εμείς που δηλώνουμε με ευκολία ψευδή στοιχεία στην εφορία ή εμείς που χρησιμοποιούμε την εξουσία που μας δίνει η εργασία μας κάνοντας δύσκολη τη ζωή των συνανθρώπων μας, εμείς που εκμεταλλευόμαστε την ανάγκη των άλλων για να πλουτίσουμε ή εμείς που έχουμε γίνει αντιπαραγωγικοί, εμείς που θεωρούμε καλό οποιοδήποτε μέτρο αρκεί να μη μας ακουμπάει ή εμείς που βοηθάμε την παραοικονομία, ένας ατελείωτος κατάλογος εμείς.
Ας κάνουμε λοιπόν την αυτοκριτική μας και ας σώσουμε ό,τι μπορούμε, ποτέ δεν είναι αργά, ας αλλάξουμε νοοτροπία. Όλοι εμείς, αλλά όλοι, όχι μόνο τα κορόιδα, γιατί μετά δεν μας σώζει τίποτε. Αν μη τι άλλο, το χρωστάμε στα παιδιά μας...
