Αμ, εδώ που τα λέμε δεν έχει και άδικο ο Αλογοσκούφης, που τα ’χει πάρει στο κρανίο με το κόμμα του. Γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής, καλώς ή κακώς, δεν εφάρμοσε μια οικονομική πολιτική για τέσσερα σχεδόν χρόνια μόνος του. Έτσι λες και ήταν ένας ξεκρέμαστος υπουργός που του ’ρθε μια ωραία πρωία να κάνει ασκήσεις αριθμητικής εις βάρος των πολιτών και της χώρας. Εντεταλμένος υπουργός μιας κυβέρνησης ήταν. Για λογαριασμό της δρούσε και με την έγκρισή της, προφανώς. Και η όποια ευθύνη υπάρχει δεν είναι αποκλειστικά δική του, αλλά συλλογική.
Άκουσε - άκουσε - άκουσε, λοιπόν, τον «τιμώρησε» και ο λαός που έβαλε να κάθεται στον πάγκο του, τον είχε απομακρύνει και τους τελευταίους μήνες ο Καραμανλής από την κυβέρνηση πριν από τις εκλογές, ε, ήρθε η ώρα κάπως ν’ αντιδράσει. Έκατσε λοιπόν και έγραψε μια πολυσέλιδη επιστολή, όπου τα λέει μέσα «χαρτί και καλαμάρι» τα πράγματα (τουλάχιστον όπως εκείνος τα αντιλαμβάνεται) και την έστειλε και στον νυν πρόεδρο της Ν.Δ. Αντώνη Σαμαρά και στον πρώην πρόεδρο και πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλη. Όπου, μεταξύ άλλων, κάνει και την πολύ λογική παρατήρηση: άλλο η αυτοκριτική και άλλο ο... αφορισμός (δεν το λέει έτσι ακριβώς) των πάντων. Γιατί, εν πάση περιπτώσει, «αφορίζοντας» την οικονομική πολιτική Αλογοσκούφη - αυτό είναι το λογικό συμπέρασμα - ουσιαστικά «αφορίζεται» και η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή στο σύνολό της. Δηλαδή η παρούσα Ν.Δ. «αφορίζει» τη μέχρι προ ολίγων μηνών κυβέρνηση της Ν.Δ. Και, όπως ο πρώην υπουργός παρατηρεί με μια τέτοια τακτική θα είναι πολύ πιο δύσκολο ν’ ανακάμψει η Νέα Δημοκρατία και ν’ ανακτήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έγιναν και λάθη και παραλείψεις. Αλλά η «αναφανδόν» καταδίκη ή έστω αποστασιοποίηση του συνόλου μιας πολιτικής από το κόμμα της πρώην κυβέρνησης έχει αντίκτυπο και στο ίδιο. Γιατί πλέον δεν είναι θέμα απλά και μόνο ενός υπουργού, αλλά συνολικό. Βέβαια, ο Π. Παναγιωτόπουλος κάλυψε με δηλώσεις του τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, αλλά υπήρξε «σφίγγα» όσον αφορά στην επιστολή Αλογοσκούφη, αποφεύγοντας να πάρει οιαδήποτε θέση, ακόμη και στο επιχείρημα που θέτει στην αρχή της επιστολής του ο πρώην υπουργός Οικονομικών. Ο οποίος αναφέρει ότι η κυβέρνηση καλλιεργεί συστηματικά μια μυθολογία για την ελληνική οικονομία με απώτερο στόχο να αποσείσει τις δικές της διαχρονικές ευθύνες και να μηδενίσει το έργο των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι - εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων - οι υπουργοί των Οικονομικών δεν έχουν και την καλύτερη τύχη γενικώς. Γίνονται αντιπαθείς και καταλήγουν περιθωριοποιημένοι, πέφτοντας από το ζενίθ της παντοδυναμίας τους στο ναδίρ. Και ο Γ. Αλογοσκούφης είναι μια τέτοια περίπτωση. Άλλωστε ουδείς γνωρίζει τι επιφυλάσσει το μέλλον και στον νυν ταλαίπωρο Παπακωνσταντίνου. Γιατί και λάθη γίνονται, και παραλείψεις γίνονται, και γκάφες γίνονται, και κάποιος θα πρέπει να την πληρώσει τη νύφη τελικά. Αλλά...
...Αλλά η περίπτωση του Γ. Αλογοσκούφη συμπίπτει και με μια πολύ συγκεκριμένη δημοσιονομική περίοδο τη χειρότερη (οπότε είναι απαραίτητοι και αναγκαίοι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι) και με μια πολύ συγκεκριμένη περίοδο «αλλαγής» ή «αναγέννησης» της Ν.Δ., η οποία θέλει να κόψει τους δυσάρεστους δεσμούς με το παρελθόν. Και σε αυτή την περίπτωση, επίσης, χρειάζονται αποδιοπομπαίοι τράγοι. Οπότε μέσα στη σπουδή και την πρεμούρα - και καθώς οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η Ν.Δ. δεν λέει να πάρει μπροστά παρότι η κυβέρνηση και δυσάρεστη είναι και αναξιόπιστη ως προς τις προεκλογικές της δεσμεύσεις - δεν αποφεύγει τις υπερβολές και τις κορώνες, αλλά και πιθανούς «αφορισμούς» που μπορεί να γυρίζουν και μπούμερανγκ.
Με δυο λόγια η Νέα Δημοκρατία ούτε το βηματισμό της έχει βρει, ούτε το νέο της προφίλ έχει οικοδομήσει, ούτε έχει αποφασίσει με «ποιον» θα πάει και «ποιον» θ’ αφήσει.
Προς το παρόν πάντως έχει «αφήσει» προ πολλού τον Γ. Αλογοσκούφη και η ίδια και απ’ ό,τι φάνηκε και οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. Το ζήτημα είναι ότι δεν μπορεί έτσι «ανάλαφρα» ν’ αφήνει και την πολιτική του. Γιατί δεν ήταν δική του. Ήταν ολονών.
