Κάθε μέρα που περνά, όλο και πιο εφιαλτική γίνεται η κατάσταση στην Ελλάδα με αφορμή τις εξελίξεις στην οικονομία, καθώς σενάρια επί σεναρίων βλέπουν το φως της δημοσιότητας για νέα πιο επώδυνα οικονομικά μέτρα, τα οποία έχουν μεν προαναγγελθεί, αλλά (προς το παρόν) διαψεύδονται, πλην, όμως, είναι βέβαιο πως θα έλθουν, αφού στην κατεύθυνση αυτή πιέζουν οι επιτηρητές της χώρας και οι πάσης φύσεως κερδοσκόποι.
Άλλωστε, έχουμε παραδεχθεί, διά στόματος του Γιώργου Α. Παπανδρέου, ότι απωλέσαμε τμήμα της εθνικής μας κυριαρχίας, μετά την (αναγκαστική) αποδοχή της τριμερούς επιτηρήσεως και την ουσιαστική μετατροπή του τόπου σε οιονεί προτεκτοράτο των Βρυξελλών (και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου - το οποίο υποτίθεται ότι θα παρέχει συμβουλές).
Είναι βέβαιο πως η κυβέρνηση «δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται», καθώς από τη μια δηλώνει πως δεν ζητά έξωθεν βοήθεια (διαβεβαιώνοντας μάλιστα ότι θα εφαρμόσει απαρέγκλιτα το Πρόγραμμα της λεγόμενης Σταθερότητας) και ίσως αυτό να αποτελεί το άλλοθι για να δείξουμε πως, ως χώρα, διαθέτουμε κάποια εθνική αξιοπρέπεια και από την άλλη παρομοιάζει την Ελλάδα με τον «Τιτανικό», λησμονώντας, ωστόσο, πως το εν λόγω υπερωκεάνιο βυθίστηκε...
ΕΞΩΣΤΡΕΦΕΙΑ
Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, δίνοντας, κατ’ αρχάς, το στίγμα μιας εξωστρεφούς πολιτικής, περιοδεύει ανά τον κόσμο προκειμένου να δηλώσει ότι ως χώρα είμαστε (πια) φερέγγυοι και αξιόπιστοι, παραλλήλως δε προκειμένου να εξασφαλίσει ξένες επενδύσεις (μέσω διακρατικών συμφωνιών - οι οποίες, όμως, δεν είναι αμέσου αποδόσεως) και ακόμη να πείσει τις αγορές (δυστυχώς και τους κερδοσκόπους) ότι θα πρέπει να δανείσουν την Ελλάδα με ...λιγότερο ληστρικά επιτόκια.
Η Δύση, δηλαδή οι ισχυροί «εταίροι» στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη, έδωσαν κατ’ αρχάς πολιτική στήριξη στην κυβέρνηση των Αθηνών (όπως δε φάνηκε, η Γαλλία το έπραξε αμέσως, αλλά η Γερμανία υπό όρους – άλλωστε, η Καγκελάριος Α. Μέρκελ με τη διαμορφούμενη ισοτιμία ευρώ – δολαρίου, εις βάρος του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, κερδίζει από τις γερμανικές εξαγωγές) επιβάλλοντας, όπως, την τριμερή κηδεμονία, ο δε νέος κοινοτικός Επίτροπος επί των Οικονομικών Όλι Ρεν ανακοίνωσε πως «υπάρχει φόρμουλα» βοηθείας προς την Ελλάδα.
ΤΟ ΡΙΣΚΟ ΤΟΥ ΔΝΤ
Ο πρωθυπουργός επισκέφθηκε προσφάτως τη Μόσχα όπου είχε σημαντικές διαβουλεύσεις με τον Πρόεδρο της Ρωσίας και τον πρωθυπουργό Βλαντίμιρ Πούτιν (στο πλαίσιο της «στρατηγικής σχέσεως» Αθηνών – Κρεμλίνου) αίφνης, όμως, ο Ντμίτρι Μεντβίεντεφ μας «συνέστησε» να προσφύγουμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Το ερώτημα που αναδεικνύεται είναι αν αυτή η δημόσια πρόταση του Ρώσου Προέδρου έγινε εν αγνοία ή εν συνεννοήσει με τον Έλληνα πρωθυπουργό, ως απειλή προς την Ε.Ε., την οποία (Ε.Ε.), άλλωστε, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου έχει επικρίνει ευθέως ότι ανέχθηκε την παραποίηση των οικονομικών δεδομένων που έδινε στην Κομισιόν και την Eurostat η προηγουμένη κυβέρνηση.
Η εκδοχή της προσφυγής στο ΔΝΤ θα αφήσει εκτεθειμένη την Ε.Ε. και την ευρωζώνη, ενώ, ήδη, στην Ελλάδα, η εγχώρια πολιτική τάξη δεν φαίνεται να συμφωνεί με αυτή την εκδοχή, όπως προκύπτει από δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, αλλά και της ηγεσίας της ΝΔ.
Οι περισσότεροι αναλυτές φρονούν πως αυτό είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι, καθώς, εκτός των άλλων, είναι δεδομένο πως η παρέμβαση του ΔΝΤ, όπου αυτή έγινε, άφησε κοινωνικά συντρίμμια και ευημερία των αριθμών και των στατιστικών, καθώς το Ταμείο, ως γνησίως καπιταλιστικό εργαλείο, «βλέπει» μόνο την κερδοφορία και τις αγορές, ενώ αγνοεί ανθρώπους και κοινωνίες.
Ήδη, στη Ρουμανία, η οποία κατέφυγε στο ΔΝΤ, έχουν δρομολογηθεί χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.
Το δε μέτρο των απολύσεων στο δημόσιο, προφανώς «ταιριάζει» με τα σενάρια για κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού, για περαιτέρω αύξηση του ΦΠΑ και για νέα φορολογία στα καύσιμα, σενάρια που θα προκαλέσουν αναπόφευκτα κοινωνικές εκρήξεις.
ΘΑ ΠΑΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ;
Είναι βέβαιο πως τα τελευταία 30 χρόνια (ιδιαίτερα δε την τελευταία 5ετία) ασκήθηκαν άφρονες και σπάταλες πολιτικές και δη πολιτικές με δανεικά, έχει δε αρχίσει να καθίσταται εμφανές (παρά τις κυβερνητικές διαψεύσεις) ότι με την περιβόητη «δημιουργική λογιστική» (την οποία, ωστόσο, αποδέχθηκε η Ε.Ε.) η Ελλάδα εισήλθε στην ΟΝΕ (σ.σ. με παρόμοια μεθόδευση κι άλλες χώρες εισήλθαν στην ΟΝΕ).
Είναι, ακόμη, βέβαιο, σύμφωνα, τουλάχιστον, με σχετικές δηλώσεις της Υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας Κ. Λαγκάρντ, ότι έξι χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κερδοσκόπησαν εις βάρος της Ελλάδας, ενώ ήρθε στο φως εντολή του Ισπανού πρωθυπουργού Λουίς Θαπατέρο στις μυστικές του υπηρεσίες, να ερευνήσουν ανάλογες «επιθέσεις» εις βάρος της χώρας του.
Στην Ευρώπη ακούγονται κάποιες φωνές περί εξόδου της Ελλάδος από τη ζώνη του ευρώ, ενώ είναι γνωστό ότι υπάρχει πόρισμα το οποίο καταδεικνύει ότι αλλοιώθηκαν τα οικονομικά δεδομένα της χώρας τα τελευταία χρόνια κι αυτή η ενέργεια είναι ποινικά κολάσιμη.
Ο Υπουργός των Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου τόνισε στη Βουλή ότι Ευρωπαίοι συνομιλητές του τον ρωτούν «αν κάποιος θα πάει φυλακή» για το θέμα αυτό.
Προς τούτο, όμως, αρμόδια είναι η δικαιοσύνη.
Παρά ταύτα, ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε να προχωρήσει στη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπή της Βουλής για την παραποίηση των σχετικών οικονομικών στοιχείων από την προηγουμένη κυβέρνηση της ΝΔ.
Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει πως δεν μας φτάνουν τα όσα υφιστάμεθα διεθνώς, τώρα θα βγάλουμε μόνοι μας τα δικά άπλυτα στη φορά και έτσι θα συμβάλουμε στον περαιτέρω διασυρμό μας.
Η «ΔΙΑΣΠΑΣΗ» ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΕΩΣ
Η απόφαση αυτή του Γ. Α. Παπανδρέου, η οποία (είτε το παραδέχεται, είτε όχι η κυβέρνηση) λειτουργεί αποπροσανατολιστικά σε όσα προωθούνται και σε αυτά που θα επέλθουν εις βάρος εργαζομένων και συνταξιούχων, φάνηκε πως έβαλε φωτιά στο πολιτικό σκηνικό, με την εκδηλωθείσα δημοσίως «σύγκρουση» κυβερνήσεως και μείζονος αντιπολιτεύσεως, σύγκρουση που, από την ΝΔ, ερμηνεύθηκε ως σπάσιμο του μετώπου της συναινέσεως, ενώ το ΠΑΣΟΚ απάντησε πως «η συναίνεση πάει μαζί με τη διαφάνεια».
Το σκηνικό της συγκρούσεως κατεγράφη στην τελευταία συνάντηση Παπανδρέου – Σαμαρά, ο δε Γιώργος Καρατζαφέρης (οποίος συνάντησε και αυτός τον πρωθυπουργό) τόνισε πως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για Εξεταστικές Επιτροπές (άλλωστε, ακόμη κι αν συμφωνούσε, δεν είχε τίποτα να χάσει, αφού αυτοί που θα γίνουν, κατά το κοινώς λεγόμενο, «ρόμπες», θα είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ).
Κατ’ αρχάς, ο Γιώργος Παπανδρέου φάνηκε να περιορίζει το έργο της Επιτροπής στην τελευταία 5ετία (αν και ο εκπρόσωπός του Γ. Πεταλωτής υπονόησε πως τίποτα δεν είναι οριστικό) ο δε Αντώνης Σαμαράς του απάντησε ότι το έργο της Επιτροπής πρέπει να φτάσει στο 1981, δηλαδή στο πώς φτάσαμε στο σημερινό οικονομικό διέξοδο.
«ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ» ΕΡΗΜΗΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Όλο αυτό το σκηνικό, που μοιάζει με «θέατρο σκιών», φαίνεται να δείχνει ότι οι δυο πολιτικοί αρχηγοί μιλούν άλλη γλώσσα.
Είναι , όμως, έτσι τα πράγματα;
Επί της ουσίας των σκληρών και ανάλγητων μέτρων για την κοινωνία, συμφωνούν και προς τούτο ο Αντώνης Σαμαράς θα συναντήσει τον συντηρητικό Πρόεδρο της Κομισιόν Ζ. Μ. Μπαρόζο «για να βάλει πλάτη στην Ελλάδα».
Φαίνεται, όμως, πως διαφωνούν, προφανώς γιατί για λόγους εσωκομματικών ισορροπιών έχουν επιλέξει να καταφύγουν στην πόλωση.
Ο Γ. Α. Παπανδρέου, ήδη, έχει επιχειρήσει μια διπλή πολιτική υπέρβαση προκειμένου, όπως ευελπιστεί, να ξεφύγει από τα προβλήματα της οικονομίας.
Ειδικότερα, προκάλεσε, με τις πρόσφατες δηλώσεις του στο Υπουργικό Συμβούλιο, τρόπον τινά πολιτική ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση σχετικά με την υποταγή των κυβερνήσεων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τους διεθνείς κερδοσκόπους και πρόβαλε το ενδεχόμενο προσφυγής της Ελλάδος στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Και η δεύτερη υπέρβαση, είναι το άνοιγμα ενός εσωτερικού μετώπου, με τη συγκρότηση της Εξεταστικής Επιτροπής, η οποία καλείται να τεκμηριώσει την αλλοίωση των οικονομικών στοιχείων από τις κυβερνήσεις Καραμανλή.
Είναι προφανές ότι με αυτού του είδους τις πολιτικές μάχες κατά κάποιων «κακών» Ευρωπαίων και της «κακιάς» ΝΔ, ο Γ. Α. Παπανδρέου μπορεί να (θέλει να) κερδίσει πολιτικό χρόνο, πλην , όμως, είναι βέβαιο ότι η αυτή η πολωτική τακτική δυσκολεύει την ευρωπαϊκή, αλλά και την εθνική συνεννόηση για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσεως.
Βεβαίως, αν το έργο της Εξεταστικής Επιτροπής φτάσει και στην περίοδο Σημίτη (και στα όσα λέγονται περί της «δημιουργικής λογιστικής») ο σημερινός πρωθυπουργός μοιάζει να πιστεύει ότι δεν θα έχει πρόβλημα αν αποκαλυφθούν οι αλχημείες των «εκσυγχρονιστών».
Από την άλλη πλευρά, ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος φέρεται να έχει δηλώσει ότι «δεν θα πουλήσει τον Καραμανλή», ίσως να έψαχνε την ευκαιρία για να δείξει ότι δεν συναινεί (δίκην λευκής επιταγής) με τις επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου, καθώς δεχόταν πιέσεις εκ των έσω γι' αυτήν τη συναινετική στάση του.
Άλλωστε, στις δημοσκοπήσεις παραμένει μακράν πίσω από το ΠΑΣΟΚ και, συνεπώς, διαπιστώνοντας πως η συναινετική στάση δεν του αποδίδει, ίσως να πιστεύει ότι θα πρέπει να ακολουθήσει την τακτική του «ωρίμου φρούτου» έναντι της κυβερνήσεως.
Εξάλλου, συμφωνώντας (αναγκαστικά) με τη σύσταση της Εξεταστικής Επιτροπής, το έργο της οποίας, όπως ζητά, θα πρέπει να φτάσει μέχρι το 1981, έχει άλλοθι έναντι των «καραμανλικών», ενώ είναι βέβαιο πως θα του δοθεί η ευκαιρία «να ξεμπερδεύει» με το παρελθόν της ΝΔ και με τα βαρίδια που αναγκαστικά κουβαλά αφ' ης ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος.
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Πως παρά τους διαξιφισμούς για το θεαθήναι, είναι υπαρκτή η συναίνεση επί της ουσίας των μέτρων που λαμβάνονται (και αυτών που θα μας υποχρεώσουν να λάβουμε), καθώς μάλιστα ο Α. Σαμαράς είπε στον Γ. Α. Παπανδρέου «πάρε εσύ τα μέτρα τώρα, πριν μας τα επιβάλλουν».
Με την Εξεταστική Επιτροπή και τα όσα (όπως ελπίζεται) θα αποκαλυφθούν, είναι πολύ πιθανόν ότι οι δύο αρχηγοί θα έχουν την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν με το παρελθόν και τα βαρίδια των κομμάτων τους και έτσι να προχωρήσουν σε μια «νέα μεταπολίτευση», όπως αρέσκονται να λένε, έστω κι αν χρειαστεί να ματώσουν...
Ωστόσο, όλα αυτά παίζονται ερήμην της κοινωνίας, η οποία θα συνεχίσει να πένεται κι αυτό, με μαθηματική ακρίβεια, σημαίνει ότι κάποια στιγμή θα εκραγεί.
Αυτή η πιθανότητα δεν φοβίζει την ελλαδική πολιτική τάξη;
Πιστεύει, στ’ αλήθεια, πως μπορεί να ταΐζει την κοινωνία μόνο με το θέαμα του «αλληλοσπαραγμού» στην Εξεταστική Επιτροπή, χωρίς να δίδει ούτε καν άρτον;
