Όταν τα δύο μεγάλα κόμματα φθάνουν στο σημείο να συναινέσουν - υπό όρους μεν αλλά να συναινέσουν - προκειμένου να αντιμετωπιστεί η οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και να βγει Ευρωπαϊκής Ένωσης θελούσης και sprend επιτρεπομένων από τη στενωπό, ένα πράγμα μπορούμε να συμπεράνουμε: ότι τα πράγματα είναι πραγματικά πολύ σκούρα! Και ότι πρόκειται για μια ώρα δύσκολη, πραγματικής εθνικής ανάγκης, η οποία δεν αφήνει περιθώρια αυτοσχεδιασμών που προέρχονται από πολιτικάντικα κινητρα. Η συναίνεση δεν είναι επιλογή, είναι μονόδρομος όπως όλα δείχνουν.
Δείχνει βέβαια και κάτι άλλο: ότι σε μια κρίσιμη φάση όπως είναι η συγκεκριμένη, η Νέα Δημοκρατία, πως ως αξιωματική αντιπολίτευση έχει κάθε λόγο να κάνει αντιπολίτευση, υπερβαίνει τα «συμφέροντά της» και στέκεται στο ύψος των περιστάσεων που οι συνθήκες απαιτούν, προτάσσοντας το εθνικό συμφέρον.
Το ίδιο και ο ΛΑΟΣ. Που, για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, παλιότερα όταν ο ΛΑΟΣ είχε παράσχει στήριξη στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, είχαν βγει οι της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ, και είχαν μιλήσει για τους ενοίκους της «ίδιας πολυκατοικίας» για πιθανή προεκλογική συνεργασία ή και κυβερνητική, αν η ΝΔ ήταν πρώτο κόμμα, και άλλα παρόμοια.
Τότε, το πίστευε ή όχι, ο Γ. Καρατζαφέρης έλεγε ότι το ίδιο θα έκανε, αν το έκρινε, σε μια ώρα εθνικής ανάγκης ανεξάρτητα από το «ποιος» θα ήταν πρωθυπουργός. Δεν τον πίστευε βέβαια κανείς, ή σχεδόν κανείς για να μην είμαστε και απόλυτοι. Χθες, όμως, παράσχοντας ουσιαστικά στήριξη στον Γ. Παπανδρέου για το θέμα αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος, αν μη τι άλλο, απέδειξε ότι τότε εννοούσε αυτό που έλεγε.
Και τώρα, ανεξαρτήτως επιλεκτικών πολιτικών «συγγενειών» για να επανέλθουμε στο μοντέλο της «πολυκατοικίας», ένα μπορούμε μετά βεβαιότητας να πούμε: ότι όλοι ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΣΥΝ και ΚΚΕ (είτε το θέλουν είτε όχι) συγκάτοικοι της ίδιας «πολυκατοικίας» είναι. Και, αν δεν στηρίξουν το σπίτι τους θα πέσει να τους πλακώσει. Ολους μας δηλαδή. Γιατί και εμείς οι υπόλοιποι δεν είμαστε παρατηρητές. Του ίδιου οικήματος κάτοικοι είμαστε. Και αν θέλουμε να το πούμε και μελωδικά «συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα» της οικονομικής κρίσης.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει ακόμη γίνει γνωστό το περιεχόμενο του πρωθυπουργικού διαγγέλματος. Είναι όμως βέβαιο ότι το περιεχόμενό του θα περιλαμβάνει «θυσίες» εκ μέρους του ελληνικού λαού, προκειμένου η χώρα να ξεπεράσει τη δημοσιονομική κρίση. Και βεβαίως διά του διαγγέλματος θα έχει προσπαθήσει να μας «χρυσώσει» το χάπι και να μας χτυπήσει στο φιλότιμο (αυτό το διαθέτουμε και όποτε χρειάζεται το δείχνουμε κιόλας), αφού προηγουμένως θα έχει εκθέσει την κρισιμότητα της κατάστασης. Αλλωστε προς τούτο και οι προηγηθείσες συναντήσεις με τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων, ώστε να εξασφαλιστεί το μεγαλύτερο, κατά το δυνατόν κλίμα συναίνεσης, το
οποίο θα ενισχύσει την κυβερνητική προσπάθεια.
Βέβαια, η συναίνεση μπορεί να είναι κάτι το ωραίο, ευγενές και εθνικά επιβεβλημένο σε περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί ούτε «άλλοθι», ούτε «λευκή επιταγή» γι’ αυτήν ή για την όποια κυβέρνηση.
Η οποία ήδη έχει κάνει μια σειρά εσφαλμένων χειρισμών, δείχνει να παλινδρομεί και να προχωράει χωρίς πρόγραμμα - εκτός από το πρόγραμμα σταθερότητας που και αυτό πέρασε από πολλές διορθώσεις - και να βρίσκεται στριμωγμένη στη γωνία. Στο όνομα της παραχωρηθείσας συναίνεσης άρα και της ανοχής, όχι όμως της κοινής ευθύνης, δεν μπορεί να διαχέει την ευθύνη αυτή πουθενά αλλού παρά μόνον στην ίδια, σε ό,τι αφορά στα μέτρα και τις αποφάσεις της.
Άλλο «συναίνεση» και άλλο «συνενοχή» όπως έλεγε και προεκλογικά ο νυν πρωθυπουργός. Και αυτή είναι μια φράση διπλής ανάγνωσης.
