Το βρετανικό δικαστήριο ήταν απολύτως ξεκάθαρο και σαφές στην απόφασή του. Η ετυμηγορία του, στην προσφυγή του Μελέτη Αποστολίδη, ήταν ένας πραγματικός καταπέλτης: Η Τουρκία πραγματοποίησε στρατιωτική επιδρομή και εισβολή, συνεχίζει μέχρι σήμερα να διατηρεί συνθήκες παράνομης κατοχής, παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και εξακολουθεί με τη δύναμη των όπλων να κατέχει εδάφη που θα ανήκουν στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από το 1974...
Η απόφαση αυτή του Βρετανικού Εφετείου με την οποία οι Ευρωπαίοι –κυρίως Αγγλοι αλλά και πολλοί Γερμανοί- σφετεριστές ελληνοκυπριακών περιουσιών στην κατεχόμενη γη μας, βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με το νόμο, δημιούργησε, όπως, ήταν φυσικό πολλαπλές διπλωματικές, αλλά και πολιτικές παρενέργειες. Στα κατεχόμενα, θορυβημένοι, όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, φαίνεται να αναζητούν τρόπους αντιμετώπισης των νέων δεδομένων που έχουν δημιουργηθεί με τον κατοχικό ηγέτη να παραδέχεται ότι η εξέλιξη αυτή θα επηρεάσει τις εντατικές διαπραγματεύσεις για επίλυση του κυπριακού.
Από την άλλη μόνο θλίψη μπορεί να προκαλεί, το γεγονός, ότι, παρά το ότι έχουν κερδηθεί δύο σημαντικότατες δικαστικές αποφάσεις -μια στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Δικαιωμάτων (Τιτίνα Λοϊζίδου) και μια στο Βρετανικό Εφετείο (Μελέτης Αποστολίδης)- αποτελεί μόνιμη επωδός μιας σημαντικής μερίδας κομμάτων, αλλά και των εκάστοτε κυβερνήσεων, στην Κύπρο και την Ελλάδα, πως το Κυπριακό είναι καθαρά πολιτικό ζήτημα και δεν μπορεί να λυθεί μέσα από δικαστικές αποφάσεις! Δηλαδή, κατά πως λέει και μια παροιμία, βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας.
Το κυπριακό δεν λύνεται στις αίθουσες των δικαστηρίων λοιπόν και σε μεγάλο βαθμό έτσι είναι, αφού, εμείς οι ίδιοι με τις παλινωδίες μας, φροντίσαμε να το μετατρέψουμε σ’ ένα κατ’ εξοχήν πολιτικό πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που δεν λύθηκε παρά τα αμέτρητα καταδικαστικά για την Τουρκία ψηφίσματα, σχεδόν απ’ όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς, ούτε στα παιδία των μαχών (βλέπε Η.Π.Α.-Σαντάμ Χουσεΐν-Κουβέιτ), μήτε, όμως, και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, που διεξάγονται εδώ και 35 συναπτά έτη. Το μόνο που παρακολουθούμε και εμείς και οι άλλοι, ως απλοί θεατές, είναι η αδιαλλαξία και η αναβάθμιση των θέσεων της Τουρκίας, δια του εκάστοτε κατοχικού ηγέτη, που επιμένει σε «λύση», με την οποία παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, και καταπατείται το διεθνές δίκαιο.
Παρ’ όλα αυτά, η προχθεσινή απόφαση έχει προκαλέσει μεγάλη αναταραχή στους Βρετανούς που αγόρασαν ακίνητα στα κατεχόμενα, ο αριθμός των οποίων φαίνεται να φθάνει τις 14 χιλιάδες!!! Οι πληροφορίες λένε πως αρκετοί από αυτούς άρχισαν να απευθύνονται σε δικηγόρους ζητώντας νομική συμβουλή για να μην έχουν την τύχη του ζεύγους Όραμς. Η οικογένεια Όραμς, που ως μοναδικό σύμμαχο της έχει το κατοχικό καθεστώς που μέχρι προσφάτως διαβεβαίωνε τους Ευρωπαίους αγοραστές ακινήτων ότι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε και ότι οι «τίτλοι» τους είναι διασφαλισμένοι. Ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, που ευθύς μετά την απόφαση του βρετανικού εφετείου θορυβημένος και ανήσυχος όσο ποτέ άλλοτε, έσπευσε να συγκαλέσει σύσκεψη στο γραφείο του στην οποία συμμετείχε και ο «πρέσβης» της Τουρκίας στα κατεχόμενα Σακίρ Φακιλι, αλλά και αρκετοί νομικοί, με τον κατοχικό ηγέτη να παραδέχεται ότι η απόφαση θα επηρεάσει πολλούς τομείς, όπως επίσης και την διαδικασία των συνομιλιών.
Υπάρχει λοιπόν ελπίδα και δυνατότητα για αλλαγή στάσης και πολιτικής. Την απάντηση την δίνει από τη Λευκωσία ο ίδιος ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης Χέρμαν Βαν Ρομπέι: «Η διευθέτηση του κυπριακού ζητήματος είναι σημαντική και για την Ευρώπη... η λύση αφορά τον τερματισμό διαιρέσεων στην Ευρώπη και την σταθερότητα στην περιοχή. ... μια συνολική, δίκαιη και βιώσιμη διευθέτηση του κυπριακού ζητήματος που να συνάδει με τα ψηφίσματα του Σ.Α. του Ο.Η.Ε., θα επιτρέψει όχι μόνο την ενοποίηση της Κύπρου, αλλά επίσης θα στείλει ισχυρά θετικά μηνύματα σε όλη την περιοχή».
Συμπέρασμα: Οι διαφορετικές πολιτικές φιλοσοφίες, αξίες, ανησυχίες και προτεραιότητες των οργανωμένων δυνάμεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε συνδυασμό με τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και το υψηλό δημοκρατικό επίπεδο, προσφέρουν την δυνατότητα και επιτρέπουν στο κάθε Ευρωπαϊκό κράτος να έχει ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Πολύ περισσότερο η Κύπρος, θύμα, εισβολής και παράνομης κατοχής. Γιατί, όπως προ αμνημονεύτων ετών έγραψε ο Επίκτητος: «Κανένας που συγκατάνευσε με τη δουλεία, δεν είναι δυνατό να υπάρξει και να παραμείνει ελεύθερος». Καιρός για έργα λοιπόν αγαπητοί μας ηγέτες. Γιατί από μεγάλα λόγια, δόξα τω Θεώ, χορτάσαμε...
a.avgoustis@hotmail.com
