Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για αυτό το περίεργο «ταξίδι» που με... στείλανε. Από κει ψηλά, είδα τουλάχιστον πράγματα που εκεί κάτω τα προσπερνούσαμε, είτε γιατί «κοιτούσαμε τον εαυτό μας», είτε γιατί «δεν έφτανε ο προϋπολογισμός», είτε γιατί «δεν ήταν στις άμεσες προτεραιότητές μας», είτε γιατί «αισθανόμασταν εντάξει ότι εφαρμόζουμε κατά γράμμα το πρόγραμμα των ρηχών υποσχέσεων που μας δεσμεύει να φροντίζουμε για τις δικές μας μεγάλες μικρότητες, παραγνωρίζοντας τα μεγάλα του συνόλου και του μέλλοντος».
Από κει ψηλά είδα, πριν λίγα χρόνια- μα ακόμα και τώρα-
... το χαμόγελο των κόκκινων χειλιών μας να «χάνεται» μέσα σε ένα «γκρίζο» και ψυχρό αστικό τοπίο,
... τη ζεστή κουβέντα του γείτονα, την καλημέρα, την καληνύχτα, την έγνοια, να την προσπερνά μία «βιαστική ματιά» στην καλύτερη περίπτωση, γιατί, η γειτονία κατά κανόνα «χάθηκε» και υποκαταστάθηκε από την κοινωνική αποξένωση και πολλές φορές, το φόβο,
... την ανθρωπιά, που δεν το ’χουμε σε τίποτα να την διαφημίζουμε με μία «γιορτινή ελεημοσύνη», να «παγώνει», όπως πάγωσε και πέθανε πριν λίγες μέρες, μέσα στον μικρό χιονιά, ένας άστεγος, δίπλα μας, στη συνοικία της Ν. Σμύρνης,
... το παιδικό δικαίωμα στο όνειρο, να συνθλίβεται, στα μάτια των παιδιών των φαναριών της Ηρώων Πολυτεχνείου και των σοκακιών του Λόφου του Φρουρίου, μα και όπου αλλού, ανεμπόδιστα βασιλεύει η εκμετάλλευση που πηγάζει από τη στέρηση και τον φόβο,... το δικαίωμα στην ελεύθερη κίνηση και πρόσβαση, να σημαίνει προτεραιότητα στον «κατά συνθήκη υγιή» αλλά, «εν δυνάμει ανάπηρο», και έτσι, να ισοδυναμεί με μία συνέπεια τραγική, τη δυσκολία και τον αποκλεισμό πάνω από το 50% του πληθυσμού της πόλης μας,
... τα μεγαλύτερα χαρίσματα και δώρα του Θεού, οι «Άνθρωποι-Άγγελοι» του, με τις διακριτές διαφορετικότητες, που πρέπει να μας καθοδηγούν στα σπουδαία, να τους «αποστρεφόμαστε», το ίδιο όπως και παλιά, αλλά τώρα, με περισσότερο «τακτ», δημιουργώντας «άσυλα ξεχασμένων ψυχών» και «ιδρύματα περιθωρίου», δικαιολογώντας έτσι την ένοχη αποστροφή μας αλλά, και τον, πολλές φορές, συνένοχο «οικείο» φόβο μας.
Είδα πιότερα πολλά, και όχι βέβαια ευχάριστα. Κι αν το «Χριστουγεννιάτικο Δένδρο» σας το «στόλισα» με τούτα, δεν θα σας αφήσω έτσι!
Αφού, είδα και καλά, ευοίωνα, μελλούμενα, στηριγμένα σε βάσεις του χτες μα, κυρίως, ΝΕΑ!
Να θυμάστε ότι, «με τα κακά και τα στραβά μας, αν τα δούμε, γινόμαστε Άνθρωποι, με τα καλά που θα κάνουμε, αισθανόμαστε Άνθρωποι». Και τα δύο μας χρειάζονται, γιατί διώχνουν «τον εγωισμό», «την αλαζονεία», «την έπαρση» και μας δείχνουν τον δρόμο τον «συνεχή, αυτόν με παρέα και σίγουρο», αναγνωρίζοντας πλέον την μεταβατικότητα και την παροδικότητα σε ότι ο Θεός και οι άνθρωποι για λογαριασμό τους μας δίνουν και μας εμπιστεύονται, και το οποίο πρέπει να το αποδίδουμε σ’ αυτούς διπλό και τρίδιπλο, αντί να το εκμεταλλευόμαστε για «ίδιο όφελος και πλουτισμό μας».
Όλα τα καλά λοιπόν, στην «ΑγιοΒασιλόπιττα» που θα σας ετοιμάσω. Από δω πάνω πάντα... και σίγουρα, όχι σε «ελεύθερη πτώση»!
