Εμείς εδώ, εντός, είναι γεγονός ότι είμαστε πολύ απασχολημένοι από τα δικά μας προβλήματα και τους δικούς μας καημούς. Και δικαιολογημένα. Γιατί ο Έλληνας πολίτης δεινοπαθεί κατά το χειρότερο τρόπο και περνά τη χειρότερη μετά τη μεταπολίτευση περίοδο. Και παρά τις «ενέσεις» αισιοδοξίας που νομίζουν κάποιοι ότι μας κάνουν από καιρό σε καιρό, εκφέροντας διάφορες μεγαλοστομίες, η καθημερινότητα είναι τόσο αποστομωτική, που κανείς δεν πείθεται. Είναι δικαιολογημένο, λοιπόν, ίσως, να μη στεκόμαστε να δούμε τι συμβαίνει έξω από τα σύνορά μας. Και αυτό που συμβαίνει έξω από τα σύνορά μας, στην «άλλη Ευρώπη», είναι ότι η κοινωνική αναταραχή μοιάζει να έχει τα χαρακτηριστικά επιδημικής νόσου που εξαπλώνεται, χωρίς να γνωρίζει κανείς ποια θα είναι τα αποτελέσματα και πόσα θύματα θα μετρήσει...
Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη που βρίσκεται σε κρίση. Ίσως είναι σε χειρότερο σημείο απ’ ό,τι άλλες χώρες που έπονται, αλλά δεν είναι η μόνη. Και τη στιγμή που η Ε.Ε. προσπαθεί συνολικά να επιβάλει στα κράτη - μέλη της μέτρα που θίγουν κεκτημένα, συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες και κυρίως τους εργαζομένους, είναι φυσικό και επόμενο η δράση να φέρνει αντίδραση.
Στη Γαλλία, τώρα κόπασε η αναταραχή ή, εν πάση περιπτώσει, υπάρχει ένα καθεστώς προσωρινής «ανακωχής». Δυναμική και για μεγάλο διάστημα, με περισσό πείσμα και αγωνιστικότητα, η αντίδραση των εργαζομένων για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.
Και τώρα ήρθε η σειρά της Βρετανίας. Της Βρετανίας που δεν έχει συνηθίσει σε τόσο βίαιες αντιδράσεις, όπως αυτές που εκδηλώθηκαν από φοιτητές που αντιδρούν στο πρόγραμμα λιτότητας της βρετανικής κυβέρνησης. Διότι και η Αγγλία χρωστάει «τα δάνεια της Αγγλίας» και τα οικονομικά της είναι σε κακό χάλι. Δεκάδες χιλιάδες κατέκλυσαν τους δρόμους του Λονδίνου σε μια μαζική και επεισοδιακή διαμαρτυρία κατά της αύξησης των πανεπιστημιακών διδάκτρων που αποφάσισε η κυβέρνηση. Έσπασαν τα γραφεία του κυβερνώντος συντηρητικού κόμματος και κατέλαβαν για ώρες το κτίριο.
Στην Ισπανία, συχνές - πυκνές είναι οι διαδηλώσεις για μέτρα που λαμβάνονται. Μια Ισπανία που τα ποσοστά της ανεργίας χτυπούν, πολύ προ της γενικευμένης κρίσεως, ρεκόρ.
Η Πορτογαλία δεν... αισθάνεται πολύ καλά στην υγεία της και η Ιρλανδία ετοιμάζεται να πτωχεύσει ή να πάρει το δικό μας Γολγοθά για το Δ.Ν.Τ. Οι «ειδικοί» 60 μέρες «ζωή» της έδωσαν μέχρι να τα τινάξει τα πέταλα.
Η Ευρώπη ζει μια «περίεργη εποχή». Οι κοινωνίες βρίσκονται σε μια ευμετάβλητη κατάσταση, η οποία επηρεάζεται από τις αλλαγές που προωθούνται, προκειμένου να μην... τινάξει τα πέταλα η ίδια η Ε.Ε., ως οικοδόμημα. Και σίγουρα, όταν κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο τελειώσει αυτή η περίοδος, τα πράγματα δεν θα είναι ίδια.
Στην Ελλάδα, σίγουρα δεν θα είναι ίδια, αν δεν υπάρξει μια θεαματική στροφή προς άλλη κατεύθυνση. Αυτό που κατάφερε η κυβέρνησης, λαμβάνοντας όσα μέτρα έλαβε και όσα θα λάβει, προκειμένου να σώσει την οικονομία και τη χώρα (κατά τη δική της αντίληψη πάντα, ως προς τη μεθοδολογία), είναι ότι άρχισε να συμπιέζει, να συρρικνώνει και σταδιακά να εξαφανίζει τη μεσαία τάξη. Όποιος έχει ταξιδέψει σε «τρίτες» χώρες, υπανάπτυκτες ή τέως υπανάπτυκτες και νυν αναπτυσσόμενες, όπου η αθλιότητα «ξεχειλίζει» στους δρόμους, θα διαπιστώσει ένα πράγμα: Είναι χώρες όπου βασιλεύει η απόλυτη φτώχεια και ο απόλυτος πλούτος. Οι «ολίγοι» είναι οι προνομιούχοι που ζουν μια ζωή πολυτελή και προκλητική και οι «πολλοί» κολυμπούν στα λασπωμένα νερά της φτώχειας. Ανάμεσα, τίποτα. Ένα χάος. Γιατί λείπει η μεσαία τάξη ως «αμορτισέρ» λειτουργίας και ισορροπίας ολόκληρου του κοινωνικού ιστού, αλλά εν κατακλείδι και της πολιτικής ισορροπίας και δημοκρατίας σε μια χώρα.
Η Ελλάδα, αν τα πράγματα συνεχίσουν ως έχουν, οδεύει εκεί. Προς την εκρίζωση της μεσαίας τάξης και τη δημιουργία χάους μεταξύ των ολίγων προνομιούχων και των πολλών μη προνομιούχων. Και όταν μια κοινωνία παύει να έχει «αμορτισέρ», χάνει την ευελιξία και την «ελαστικότητά» της, τότε τίποτα καλό δεν μπορεί να προμηνύεται για το μέλλον της.
