Δεν χρειάζεται να το επαναλάβει κανείς. Το βιώνουμε καθημερινά. Το έχουμε ξαναγράψει από τις στήλες της «Ε», ότι, δηλαδή, ζούμε σε μια χώρα με περιορισμένη κυριαρχία, σε μια χώρα όπου κυριαρχεί ο φόβος και ο τρόμος για το αύριο, σε μια χώρα στην οποία τα λουκέτα πληθαίνουν, σε μια χώρα όπου οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται – οι δε διακηρύξεις και εξαγγελίες του Γιώργου Α. Παπανδρέου για στήριξη της απασχολήσεως είναι προς το παρόν λόγια.
Όμως, δεν είναι διόλου λόγια αυτά που μας λένε οι δανειστές της χώρας, με πρώτους και καλύτερους τους κ. Ζαν Κλόντ Γιούνκερ και Όλι Ρεν, ότι, δηλαδή, πιθανόν θα χρειαστούν πρόσθετα δηµοσιονοµικά μέτρα, πέραν αυτών που προβλέπει το διαβόητο Μνημόνιο, για το 2011.
Ο Ο. Ρεν μας έκανε γνωστό ότι τα αναθεωρηµένα στοιχεία για το έλλειµµα και το δηµόσιο χρέος της Ελλάδος, που επρόκειτο να ανακοινωθούν, θα καθυστερήσουν διότι η Εurostat δεν έχει ολοκληρώσει το έργο της.
Μάλιστα είπε ότι µπορεί να τα γνωρίζουµε περί τα µέσα Νοεµβρίου, δηλαδή σε μια χρονική περίοδο η οποία συµπίπτει µε τη νέα επίσκεψη της Τρόικας στην Αθήνα και φυσικά µε τη λήξη των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Όμως, αυτές οι δηλώσεις έρχονται σε αντίθεση µε τις διαβεβαιώσεις της κυβερνήσεως των Αθηνών πως δεν πρόκειται να χρειαστεί περαιτέρω δηµοσιονοµική προσαρµογή και φυσικά με αυτές του Γ.Α. Παπανδρέου ότι το 2011 θα είναι η τελευταία χρονιά της ύφεσης και από εκεί και μετά η χώρα να μπει σε τροχιά ανάκαμψης και ότι (δίκην μηνύματος προς την ΕΕ) η κυβέρνηση δεν πρόκειται να λάβει άλλα µέτρα «ό,τι και να γίνει».
Την ίδια στιγμή, η δεξιά αντιπολίτευση έχει χαράξει πολιτική κατά του Μνημονίου (ενόψει των εκλογών για την αυτοδιοίκηση) πολιτική που έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως λαϊκίστικη, η Αριστερή αντιπολίτευση λέει όχι σε όλα – και αυτή κατά του Μνημονίου – ο δε ΛΑΟΣ εμφανίζεται με διάφορα πρόσωπα, με τον αρχηγό του να θέλει να παίξει ρόλο για την ανασύνθεση της Κεντροδεξιάς και να προτείνει οικουμενική κυβέρνηση.
Ταυτόχρονα, η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή επέλεξε να πολώσει ακόμη περισσότερο τα πράγματα και προσπαθεί να θέσει σε καθεστώς ομηρείας τη μείζονα αντιπολίτευση με αφορμή το σκάνδαλο της Μονής Βατοπαιδίου.
Εν προκειμένω, να εξηγούμαστε: Σκάνδαλο υπήρξε, αλλά έτσι όπως διαχειρίστηκαν (ελέω του άθλιου νόμου περί ευθύνης υπουργών) το ζήτημα της αποκαλύψεως της αλήθειας, οι βουλευτές των αρμοδίων επιτροπών της Βουλής, αλλά και η κυβέρνηση Καραμανλή, την αλήθεια δεν θα τη μάθουμε ποτέ.
Το ΠΑΣΟΚ κατηγορεί 5 υπουργούς της ΝΔ «για ξέπλυµα µαύρου χρήµατος», χωρίς, όμως, να υπάρχει ούτε ένα στοιχείο, που να τεκµηριώνει αυτόν τον ισχυρισμό και έτσι – λένε οι νομικοί – αυτός δεν μπορεί να σταθεί στο δικαστήριο, η δε ΝΔ (που λησμόνησε τη δική της στάση, σε άλλες εποχές, έναντι των πολιτικών της αντιπάλων) αφού οδήγησε την υπόθεση σε παραγραφή, αφού παραδέχθηκε (το έκανε ο Κ. Καραμανλής όταν έκανε λόγο για σκανδαλώδη υπόθεση) πως ήταν σκάνδαλο, τώρα μας λέει πως δεν υπάρχει σκάνδαλο και ότι το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί πολιτικές διώξεις.
Κι ενώ λέγονται και κυρίως γίνονται όλα αυτά, διαβάζουμε στην «Ελευθεροτυπία»: «Γροθιά στο στομάχι αποτελεί η πρώτη δημοσκόπηση για τις κοινωνικές συνέπειες του Μνημονίου και των σκληρών οικονομικών μέτρων που έλαβε η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την κρίση. Σχεδόν 7 μήνες μετά τις μαζικές περικοπές αποδοχών και συντάξεων, με την ανεργία να καλπάζει πάνω απ' το 12% και τον φόβο για το αύριο να μεγεθύνεται, από έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών - που βασίστηκε σε απαντήσεις 1.200 κατοίκων της Αττικής- συνάγεται ότι ένας στους 11 κατοίκους του νομού άνω των 18 ετών, ή αναλογικά σχεδόν 400.000 άνθρωποι, ζουν στην ανέχεια και στρέφονται συχνά για βοήθεια σε ιδρύματα κοινωνικής μέριμνας, σε εκκλησίες ή σε δημόσιες υπηρεσίες αλληλεγγύης (σ.σ. συσσίτια δήμων, κοινωνικά παντοπωλεία, δωρεάν παροχές σε είδος, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.ά.).
Παράλληλα, ενώ η οικογένεια επιφορτίζεται με όλο και μεγαλύτερα οικονομικά βάρη - με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται οι ηλικίες 45 - 59 ετών - σχεδόν 4 στους 10 πολίτες απευθύνονται συχνά για οικονομική βοήθεια εκτός του στενού οικογενειακού τους περιβάλλοντος, ενώ περίπου 800.000 άτομα (17%) έχουν στραφεί στην «ανταλλακτική οικονομία» και στην αλληλοϋποστήριξη.
Άλλοι τόσοι, για να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους, το τελευταίο διάστημα βγάζουν στο σφυρί οικογενειακά κειμήλια, νομίσματα και αντικείμενα αξίας που είχαν στο μπαούλο».
Όλα αυτά συμβαίνουν εν Ελλάδι, προφανώς δε και αλλού.
Αλλά εδώ επί της ουσίας δεν κουνιέται φύλλο.
Κανείς μας δεν αντιδρά ουσιαστικά.
Σε αντίθεση με τη Γαλλία, όπου οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους είναι και καθημερινές και μαζικές.
Εδώ η οποιαδήποτε – έστω και ισχνή – κινητοποίηση, μας λένε πως αμαυρώνει την εικόνα της χώρας.
Δεν ξέρω αν τα ίδια λέει για την εικόνα της χώρας του, ο επίσης στριμωγμένος Νικολά Σαρκοζί.
Όλα αυτά, όμως, δείχνουν πως εδώ στην Ελλάδα, η μεν πολιτική μας τάξη περί άλλα τυρβάζει και πως εμείς έχουμε χάσει την μπάλα.
Έτσι θα συνεχίσουμε;
