Τελικά αυτός ο Ταγίπ, ο Ερντογάν ντε, έχει ανοίξει δρόμο, με την Ελλάδα. Πότε ήταν που ήρθε με μια κουστωδία από 300 νοματέους και υπέγραψε μια οκά μνημόνια συνεργασίας (τα «μνημόνια» είναι το σύγχρονο «βίτσιο» εν Ελλάδι), προκειμένου να μας σώσει από την οικονομική κρίση; Ε, δεν πάει και πολύς καιρός. Κάτι μήνες. Τώρα έρχεται να μας... ξανασώσει. Αυτή τη φορά όχι οικονομικώς, αλλά περιβαλλοντικώς. Καθότι τον κάλεσε ο Γ. Παπανδρέου, να συμμετάσχει σε ένα σχετικό περιβαλλοντικού τύπου «χάπενιγκ». Έτσι, για να προσαρμόζεται κιόλας ο Τούρκος πρωθυπουργός στο ελληνικό περιβάλλον, που το καλοβλέπει άλλωστε. Να μην πω το «λυγουρεύεται» και γίνω αγενής που θα τον έχουμε και φιλοξενούμενο. Άλλωστε, τώρα που εν Ελλάδι είναι σε μεγάλες δόξες τα τουρκικά δακρύβρεχτα σίριαλ, του στιλ «αμάρτησα για το παιδί μου», σε λίγο θα ’ρχεται εδώ και θα αισθάνεται σαν στο σπίτι του. Διότι θα μιλάει τη γλώσσα του και θα τον καταλαβαίνουν όλοι μια χαρά και θα πιάνουν και ψιλή κουβέντα μαζί του.
Κατά τ’ άλλα, τον τελευταίο καιρό, τώρα που είναι στα πάνω του - μετά τη μεγάλη νίκη του για τις μεταρρυθμίσεις στο τουρκικό σύνταγμα - και η χώρα του έχει αφήσει πίσω της την κρίση και έχει μπει στο δρόμο της ανάπτυξης, τον τελευταίο καιρό μας έχει δώσει και διάφορες «συμβουλές». Μας είπε επί παραδείγματι, ότι ξοδεύουμε πολλά στους εξοπλισμούς και ότι θα έπρεπε να συμμαζευτούμε στο θέμα αυτό, τώρα που έχουμε το μαύρο μας το χάλι οικονομικά. Του διέφυγε βεβαίως ότι ο πρώτος - να μην πω και ο μόνος - λόγος που η Ελλάδα κάνει επί χρόνια μια τέτοια εξοπλιστική σπατάλη είναι η Τουρκία και οι «αιωρούμενες» απειλές, που όχι μόνο δεν έπαψαν να υπάρχουν, αλλά κατά καιρούς φουντώνουν και επεκτείνονται. Είμαστε που είμαστε μια σταλιά χώρα σε σχέση με την Τουρκία, να είμαστε και «άοπλοι». Θα μου πείτε και «οπλισμένοι» που είμαστε τι καταλαβαίνουμε; Τα μισά από αυτά που μας πουλάνε (με το ζόρι) οι Γάλλοι και οι Γερμανοί ελαττωματικά είναι. Αν παρ’ όλα αυτά, λυνόταν επιτέλους τα διμερή μας θέματα με την Τουρκία, θα μπορούσαμε να αισθανθούμε πιο ασφαλείς και να επέλθει μια δραστική μείωση των εξοπλιστικών δαπανών (αν μας... αφήσουν οι Γερμανοί και οι Γάλλοι) και να πάνε τα χρήματα αυτά να πιάσουν τόπο στην παιδεία, στην υγεία, στην κοινωνική πολιτική γενικότερα.
Επίσης, σε μια κίνηση... μεγαλοψυχίας, είπε, την περασμένη εβδομάδα αν δεν απατώμαι, ότι παραχωρεί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ένα Γυμνάσιο εκεί στην Πρίγκηπο, αλλά βεβαίως για τη Σχολή της Χάλκης ούτε θέμα. Επίσης, κυκλοφόρησε ότι θα μπορούν να παίρνουν υπηκοότητα οι ιερωμένοι, ώστε να μπορεί να «χρισθεί» και ο επόμενος Πατριάρχης, ο οποίος, ως γνωστόν, χρειάζεται να έχει τουρκική υπηκοότητα.
Αναμφίβολα, αυτές μπορούν να θεωρηθούν ως κινήσεις «καλής θέλησης» και ενδεικτικές ίσως του γεγονότος ότι αισθάνεται «απεγκλωβισμένος» μετά τις αλλαγές στο τουρκικό σύνταγμα που περιορίζουν την κυριαρχία των στρατιωτικών. Όπως και η δήλωσή του προχθές σε συνέντευξη σε τηλεοπτική εκπομπή («Νέοι Φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά), όπου δήλωσε: «Στην πραγματικότητα επιθυμούμε να μη γίνονται καθόλου πτήσεις πάνω από τα νησιά» και απέδωσε τη συγκεκριμένη τακτική στις «ευαισθησίες του ΓΕΣ των Ενόπλων Δυνάμεων της Τουρκίας».
Καλά και συγκινητικά όλα αυτά, αλλά τα προβλήματα δεν τα λύνουν και δεν τα προχωράνε παραπέρα. Το ωραιότερο όμως το είπε ο μέχρι πρότινος «αντ’ αυτού» και νυν υπουργός Εξωτερικών Δημ. Δρούτσας. Δήλωσε, σε σχέση με την Τουρκία, ότι «η Ελλάδα δεν δέχεται ούτε γρατσουνιά στα κυριαρχικά της δικαιώματα! Ωραίο ανέκδοτο. Δεν τολμάμε να πάμε στα 12 μίλια, που είναι κατοχυρωμένο διεθνώς κυριαρχικό δικαίωμα, μας παραβιάζουν καθ’ έξην, λιγουρεύονται το ένα νησί μας μετά το άλλο, «στοχοποιούν» ποικιλοτρόπως τη Θράκη, αλλά... Αλλά εμείς από... γρατσουνιές δεν σηκώνουμε!
Τέλος πάντων. Μπουγιουρούμ κύριε Ερντογάν. Ή που μας δουλεύετε ή που δεν σας δουλεύουμε, ένα από τα δύο.
