Είδηση που είδε το φως της δημοσιότητας πρόσφατα, αναφέρει ότι μέχρι τέλος του χρόνου ετοιμάζεται και θα αναχωρήσει για τη Γάζα ο δεύτερος «Στόλος της Ελευθερίας», όπως ονομάζεται αυτή τη φορά, που θα αποτελείται από 8-10 πλοία από διάφορες χώρες και πρωτοβουλίες που συμμετέχουν στην κίνηση. Διευκρινίζεται ωστόσο ότι αυτό θα εξαρτηθεί από τις εξελίξεις και τη στάση του Ισραήλ. Προστίθεται ακόμα στην ανακοίνωση ότι η δεύτερη αυτή αποστολή θα είναι αναβαθμισμένη τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά (που συμπεραίνει κανείς ότι η πρώτη δεν είχε αυτά τα χαρακτηριστικά).
To δημοσίευμα αυτό δίνει την αφορμή να γυρίσουμε λίγο πίσω στον πρόσφατο χρόνο και να θυμηθούμε ότι ο πρώτος στόλος, με την ονομασία «Ένα καράβι για τη Γάζα» είχε αναχωρήσει τον περασμένο Μάη και είχε δεχτεί επίθεση από άνδρες του ισραηλινού στρατού με τα γνωστά δυσάρεστα αποτελέσματα και με απώλεια δυστυχώς ανθρώπινων ζωών, εντελώς άνευ λόγου. Κατά την άποψή μας, ήταν ένα επεισόδιο που θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί και η ευθύνη ανήκει προφανώς και εξ ίσου και στα δύο εμπλεκόμενα μέρη. Όπως είναι γνωστό, η σύγκρουση μεταξύ ισραηλινών δυνάμεων και ακτιβιστών έγινε σε ένα από τα τούρκικα πλοία, παρά το γεγονός ότι υπήρξε σαφής προειδοποίηση από μέρους των ισραηλινών υπηρεσιών ότι θα παρεμποδίζονταν να προσεγγίσουν στο λιμάνι της Γάζας. Κατά πάσα πιθανότητα, οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες είχαν πληροφορίες για τη σύνθεση του πληρώματος και του φορτίου που μετέφερε το συγκεκριμένο πλοίο και δεν είναι ανεξήγητο ότι προκλήθηκε η σύγκρουση με αυτό. Το Ισραήλ κατηγορήθηκε ότι άσκησε δύναμη και βία δυσανάλογη προς το εγχείρημα. Προέκυψε τούτο και μόνο αυτό και από το πόρισμα της επιτροπής του ΟΗΕ η οποία ερεύνησε τα γεγονότα. Αυτά όσον αφορά στην εμπλοκή του τούρκικου πλοίου. Αλλά δεν θα μας απασχολήσει εδώ το επεισόδιο αυτό καθεαυτό γιατί όπως φαίνεται, το τούρκικο εγχείρημα ήταν προσχεδιασμένο από κάποια αντίστοιχη κρατική υπηρεσία έτσι, ώστε να προκαλέσει οπωσδήποτε σύγκρουση για λόγους προβοκατόρικους, αφενός εξαιτίας της έντασης τελευταίως των σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ και αφετέρου της προσπάθειας της Τουρκίας να επωφεληθεί της ευκαιρίας, αφού παρακάμψει σε πρώτη φάση το εμπόδιο Ισραήλ, να σηματοδοτήσει την κυριαρχική παρουσία της στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου ως μεγάλης δύναμης, η οποία θα ηγηθεί εν καιρώ των χωρών της. Μια τέτοια προοπτική δεν θα ήταν ασφαλώς αρεστή και προς το συμφέρον της Ελλάδας πριν απ’ όλα.
Και εδώ ακριβώς πρέπει να αναζητηθεί η αιτία της ατυχούς συμμετοχής της ελληνικής αποστολής. Ήταν πράγματι ατυχές να ταυτιστεί και να συμπέσει με την τούρκικη αποστολή, πράγμα που θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί για τους παραπάνω λόγους και για άλλους ευνόητους. Δεν θα έπρεπε δηλαδή το ελληνικό καράβι να συμπλεύσει στην περιοχή με τα τούρκικα καράβια για το λόγο ότι αυτά εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία για πρόκληση αναταραχής και τετελεσμένων. Η συγκυρία δεν ευνοούσε την παρουσία εκεί των Ελλήνων ακτιβιστών. Θα μπορούσαν να πάνε σε κάποια άλλη χρονική στιγμή και να μην παίξουν, άθελά τους, το παιχνίδι της Τουρκίας. Το έκαναν συνεπώς με λάθος τρόπο και σε λάθος χρονική στιγμή. Πριν απ’ όλα, είναι άγνωστο από πού ξεκίνησε το πλοιάριό τους, από ποιο λιμάνι επιβιβάστηκαν. Και αφού επιβιβάστηκαν, ξεκίνησαν ως μια ομάδα ανθρώπων, χωρίς καμιά στήριξη, χωρίς κάποια συνοδεία ασφαλείας, χωρίς προστασία, με όλους τους κινδύνους που είχε το εγχείρημά τους και προπαντός χωρίς καμιά νομιμοποίηση από πλευράς κάποιας κρατικής ή άλλης μορφής θεσμικής οντότητας, για να πάνε πού; Γνώριζαν πολύ καλά και από προειδοποιήσεις που υπήρχαν, ότι πάνε σε μια καυτή ζώνη πολεμικών επιχειρήσεων όπου δεν θα τους υποδέχονταν με λουλούδια, γιατί στην περιοχή εκείνη, ένα κράτος κυρίαρχο, για λόγους πολιτικο-στρατιωτικούς, ασφάλειας, στρατηγικούς ή άλλους δικούς του που εμείς δεν μπορούμε να σταθμίσουμε, ασκεί καλώς ή κακώς έναν αποκλεισμό, ένα εμπάργκο της Γάζας για την αποτροπή μεταφοράς σε αυτή οπλισμού και υλικών για πολεμική χρήση από τη Χαμάς. Είναι δυνατόν να μη σκέφθηκαν ότι διακινδύνευαν πηγαίνοντας εκεί, να αντιπαρατεθούν εκ του ασφαλούς και ενδεχομένως να συγκρουστούν με οργανωμένες στρατιωτικές δυνάμεις με απροσδόκητες επιπτώσεις; Οι ισραηλινές αρχές δεν απαγορεύουν την αποστολή και μεταφορά στη Γάζα εφοδίων πρώτης ανάγκης τροφίμων, φαρμάκων και λοιπών αγαθών για την επιβίωση των ανθρώπων εκεί, αλλά απαιτεί, τα όποια φορτία, να προωθούνται προς την αποκλεισμένη Γάζα μέσα από τα καθορισμένα επίσημα περάσματα της μεθορίου και αφού ελεγχθούν. Φορτία με παντοειδή βοήθεια περνάνε στη Γάζα κάθε μέρα με τον τρόπο αυτό που στέλνονται από κάθε κατεύθυνση. Εκτός αυτού, το ίδιο το Ισραήλ, σε μόνιμη βάση περνάει δική του βοήθεια μερικών τόνων προς τη Γάζα κάθε εβδομάδα, ώστε, δεν υπάρχει πρόβλημα εφοδίων πρώτης ανάγκης, εκτός βεβαίως των απαγορευμένων ειδών και υλικών για τους παραπάνω λόγους. Θα μπορούσαν λοιπόν οι συμπαθείς ακτιβιστές μας, την όποια βοήθεια μετέφεραν κι’ αν αυτός ήταν ο μοναδικός σκοπός τους, να την περάσουν μέσω του Ερυθρού Σταυρού, μέσα από ένα ισραηλινό λιμάνι ή μεθοριακό πέρασμα ή προσεγγίζοντας τέλος σε κάποιο αιγυπτιακό λιμάνι που προσφέρονταν για την περίπτωση αυτή, όπως έκανε το πλοίο της Λιβύης το οποίο ξεκίνησε από την Ιταλία και ξεφόρτωσε τα εφόδια σε αιγυπτιακό λιμάνι απ’ όπου αυτά προωθήθηκαν αμέσως στη Γάζα. Έτσι και τα ελληνικά εφόδια θα κατέληγαν ασφαλή και ομαλά στη Γάζα. Αλλά οι προθέσεις της ελληνικής αποστολής, όπως και των άλλων αποστολών, δεν ήταν και τόσο αγαθές. Δεν ήταν μόνο η μεταφορά βοήθειας, αλλά, σκοπό είχαν κυρίως το σπάσιμο του αποκλεισμού των Ισραηλινών. Το ότι σκοπός δεν ήταν τόσο το πέρασμα της βοήθειας όσο, η με το σπάσιμο του αποκλεισμού, ταπείνωση και μείωση του γοήτρου των ισραηλινών δυνάμεων που θα αποδεικνύονταν έτσι ευάλωτες, προκύπτει και από την επίσημη δήλωση του βουλευτή κ. Κουράκη στα ΜΜΕ, ο οποίος ενώ τελικά ο ίδιος δεν επιβιβάστηκε στο πλοιάριο και δεν βρέθηκε στο χώρο του επεισοδίου, ύστερα από την άρνηση των ελληνικών κυπριακών αρχών να μην επιτρέψουν να χρησιμοποιηθεί ως ορμητήριο λιμάνι της επικράτειας και ύστερα και από την άρνηση του ίδιου του κ. Κουράκη, προς έπαινό του, να επιβιβαστεί από τουρκο-κυπριακό λιμάνι. Είχε τη γενναιότητα εν τούτοις να παραδεχτεί και να αποκαλύψει δημόσια τον πραγματικό σκοπό του εγχειρήματος των ακτιβιστών μας, ωστόσο, δεν παρέλειψε να πει και τα χειρότερα για το Ισραήλ, αναμενόμενα εξάλλου. Τελικά η ελληνική αποστολή φαίνεται να ξεκίνησε το ταξίδι της από μεσοπέλαγα και εντελώς πρόχειρα και ανοργάνωτα. Είναι δυνατόν οι ακτιβιστές μας να μην έλαβαν υπ’ όψη τους ότι, με τέτοιες προθέσεις, πέραν της βοήθειας, πλέοντες προς τη Γάζα, οι Ισραηλινοί δεν θα τους επέτρεπαν να τις πραγματοποιήσουν όταν μάλιστα, η μαχητικότητά τους, η αποφασιστικότητά τους και η αποτελεσματικότητά τους σε παρόμοιες περιπτώσεις, είναι δεδομένες;
Δεν αμφισβητούνται βεβαίως οι ανθρωπιστικές ευαισθησίες των φίλων ακτιβιστών μας για παροχή βοήθειας και συμπαράστασης προς τους κατοίκους της Γάζας. Αλλά γιατί επιλεκτικά μόνο σ’ αυτούς και τους Παλαιστίνιους γενικά; Δεν υπάρχουν αλλού άνθρωποι που έχουν ανάγκη βοήθειας και συμπαράστασης; Δεν είδαμε, ειδικά τους ακτιβιστές μας, να μπουν σε ένα καράβι και να πάνε σε κάποιο τούρκικο λιμάνι να βοηθήσουν, με εφόδια και με την παρουσία τους τα εκατομμύρια των Κούρδων που κι’ αυτοί ζητάνε μια πατρίδα και υποφέρουν και σφαγιάζονται σε καθημερινή βάση από τους Τούρκους, να διαμαρτυρηθούν και να συμπαρασταθούν για τις συνθήκες κράτησης του Οτσαλάν, να διαμαρτυρηθούν για το ξερίζωμα και την καταστροφή του ελληνισμού στη χώρα αυτή, για τα ελληνο-χριστιανικά ιδρύματα που μένουν κλειστά ή βεβηλώνονται, για την κατοχή τέλος της μισής Κύπρου. Δεν πήγαν στο Ιράν να διαμαρτυρηθούν για τη σφαγή των διαδηλωτών που έγινε πρόσφατα από το φανατικό καθεστώς. Γιατί δεν πάνε στο Νταρφούρ του Σουδάν όπου 200.000 αθώοι άνθρωποι σφαγιάστηκαν και άλλοι τόσοι στην Ταϊλάνδη; Γιατί δεν πάνε στο Γκρόσνι τη μαρτυρική πρωτεύουσα της Τσετσενίας των 400.000 κατοίκων την οποία ισοπέδωσε ο ρωσικός στρατός με χιλιάδες κι’ εδώ θύματα αμάχων; Θα μπορούσε να συνεχίσει κανείς με πολλές άλλες περιπτώσεις πολεμικών εστιών με θύματα και δυστυχία ανθρώπων στον κόσμο, όπως το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Μπαγκλαντές, η Σρι Λάνκα, η Σομαλία, το Ιράκ κ.λπ. Εμείς έχουμε ανακαλύψει μόνο τη Γάζα και τους Παλαιστίνιους. Κι’ εκεί δεν υπάρχουν μόνο αγγελούδια. Και αυτοί σκοτώνουν, σκοτώνουν κάθε μέρα με τους πυραύλους που εκτοξεύονται κατά των μεθοριακών πόλεων και οικισμών του Ισραήλ που δεν λένε να σταματήσουν καθώς και από τις αιματηρές ενέργειες των τρομερών και γνωστών καμικάζι στο εσωτερικό της χώρας. Δεν υπάρχουν λοιπόν θύματα και στην άλλη πλευρά; Πήγε κανείς από τους ακτιβιστές, δικούς μας ή ξένους, κοντά τους;
Πάντως, θα είχαμε να ευχηθούμε στους ακτιβιστές μας, τους ίδιους ή όποιους άλλους, την επόμενη φορά, αν θα υπάρξει, που θα χρειαστεί να επαναλάβουν το εγχείρημά τους, τούτο να στεφθεί από επιτυχία, αρκεί να το επιχειρήσουν με ξεκάθαρες και ειλικρινείς τις προθέσεις τους και προπαντός με περίσκεψη και σοβαρότητα.
