«Οι λέξεις γίνονται ολοένα και πιο μικρές, τόσο μικρές που δεν διαβάζονται πια. Είναι σαν να φωνάζεις στο κενό, σαν να ουρλιάζεις σ΄ένα απέραντο και τρομερό κενό»
Πολ Οστερ
Αφορμή για να γράψω τις σκέψεις αυτές πήρα απ΄ το βιβλίο του Πολ Όστερ με τον τίτλο «Στη χώρα των εσχάτων πραγμάτων», εκδόσεις Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος. Η κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι ότι τα έσχατα πράγματα είναι οι λέξεις, τα έσχατα (αιώνια) πράγματα είναι ο Λόγος του Θεού. H μορφή του κόσμου αλλάζει και φθείρεται καθώς και η επιθυμία αυτού. Ούτε ένα γιώτα δεν θα αλλάξει από τη Διδασκαλία του Κυρίου Ιησού.
Ο συγγραφέας περιγράφει μια πόλη η οποία τρώει τον εαυτό της. Δεν υπάρχει σ΄ αυτήν τίποτα σταθερό. Η ολοκληρωτική καταστροφή της είναι αναπόφευκτη. Η πόλη ρέει και χάνεται όπως το κερί στη φωτιά. Η σταθερότητα των πραγμάτων είναι αυταπάτη. Το μόνο που μένει είναι η γλώσσα, ο λόγος του Θεού. Ο συγγραφέας μιλώντας για το «λόγο» χρησιμοποιεί την ελληνική λέξη «γλώσσα» (glos) για να αποφύγει τη σύγχυση, επειδή στην αγγλική γλώσσα η ίδια λέξη «word» σημαίνει «λέξη» και «λόγο».
Τα έσχατα (αιώνια) πράγματα είναι ο λόγος ο οποίος έχει ως αιώνια πηγή το Λόγο του Θεού. Ο εχθρός, αυτός που επιδιώκει να μη μείνει τίποτα όρθιο σε ένα έθνος και σε ένα λαό, χτυπάει το Λόγο. Ζωντανό παράδειγμα σήμερα η κατάσταση στην Ελλάδα, όπου οι εχθροί της και τα όργανά τους χτυπούν το πνεύμα, την πνευματική δύναμη του έθνους και αποκρύπτουν τον αληθινό τους στόχο εξαπατώντας τους Έλληνες με την τεχνητή οικονομική κρίση.
Να είστε φρόνιμοι όπως οι όφεις, λέει ο Κύριος. Οι όφεις όταν κινδυνεύουν φυλάγουν το πιο πολύτιμο, το κεφάλι τους. Οι Έλληνες παγιδεύτηκαν στην τεχνητή οικονομική κρίση για να μη βλέπουν τον αληθινό κίνδυνο. Όργανο της «ξένης επιβουλίας» (Μακρυγιάννης) είναι η προπαγάνδα του τύπου, που ως Πέμπτη φάλαγγα χτυπάει την Ελλάδα σε ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει, στην πνευματική της δύναμη αρχίζοντας από τη γλώσσα και την Παιδεία: Όλοι σχεδόν οι υπουργοί Παιδείας, τα τελευταία χρόνια, είναι εντελώς άσχετοι με το αντικείμενό τους και δεν διαθέτουν την παραμικρή αναγνώριση από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα για το έργο και την προσωπικότητά τους.
Το βιβλίο του Πολ Όστερ έχει τη μορφή μυθιστορήματος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα δοκίμιο για τη σύγχρονη ειδωλολατρία. Ο συγγραφέας δεν παραπέμπει στις πηγές του. Δεν συνηθίζονται παραπομπές στα μυθιστορήματα. Θα πρέπει όμως να διάβασε τον 134ο ψαλμό του Δαβίδ.
Ο 134ος ψαλμός αρχίζει με το όνομα του Κυρίου. Το όνομα του Κυρίου, ο Λόγος του Θεού είναι το περιεχόμενο του 134 ψαλμού. Οι έξι πρώτοι στίχοι του ψαλμού αναφέρονται στο όνομα του Κυρίου, ότι η μέγιστη γνώση του ανθρώπου είναι η γνώση του ονόματος του Κυρίου και ο αίνος του ονόματος αυτού. Eκείνοι που αγνοούν και δεν τιμούν το όνομα του Κυρίου είναι παγιδευμένοι στα είδωλα και είναι και οι ίδιοι σαν αυτά:
«15. Τα είδωλα των εθνών αργύριον και χρυσίον, έργα χειρών ανθρώπων/ 16. Στόμα έχουσιν και ου λαλήσουσιν, οφθαλμούς έχουσιν και ουκ όψονται/ 17. Ώτα έχουσιν και ουκ ενωτισθήσονται/ 18. Όμοιοι αυτοίς γένοιντο οι ποιούντες αυτά και πάντες οι πεποιθότες επ΄ αυτοίς».
Δεν ξέρω αν ο Πολ Οστερ περιγράφει την Ελλάδα, αν η Χώρα των Εσχάτων Πραγμάτων είναι η πατρίδα μας. Μια ένδειξη περί αυτού είναι η προσοχή που δίνει στο Λόγο, η χρήση της ελληνικής λέξης και η γνώση του ότι αποτελεί όντως ένα αξιοθαύμαστο γεγονός πως ένας λαός δεν ξέχασε ποτέ, με όλη τη μακραίωνη σκλαβιά και τη ματωμένη ιστορία του, ότι η αληθινή πατρίδα του είναι η Ελληνική Γλώσσα.
Ποιος θα το πει αυτό στους φανατικούς που για πολιτικούς λόγους επέβαλαν την προφορική γλώσσα ως γραπτή; Όλα τα έθνη που έχουν ακόμα γλώσσα και δεν την έχασαν, όπως κινδυνεύουμε εμείς να τη χάσουμε (βλέπ. σχετικά κείμενα του ΣΕφέρη, του Ελύτη κ.ά.) έχουν προφορική και γραπτή γλώσσα. Τα έθνη που δεν έχουν γραπτή γλώσσα και έχουν μόνο προφορική βρίσκονται αιώνες καθηλωμένοι πνευματικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, οικονομικά. Ούτε πατρίδα έχουν, ούτε αυτοδιάθεση.
Υποβαθμίστηκε ο ρόλος του φιλολόγου, για να μην ανανεώνονται οι γενεές των Ελλήνων, με την εμβάθυνση στη σοφία των πατέρων τους, όπως συμβαίνει σε όλα τα έθνη.Τα πρότυπα που προβάλλονται είναι γνωστά. Οι νέοι μάταια αναζητούν τα πρότυπα που θα τους αναπτερώσουν το ηθικό αντί να τους καταδικάζουν στην αυτολύπη, στη μοναξιά και στην απόγνωση. Οι νέοι χρησιμοποιούν τις λέξεις, που φωνάζουν στο κενό. Ουρλιάζουν σ΄ ένα απέραντο και τρομερό κενό.
