Του Γιάννη Μήτσιου, Φυσικού - Νομικού
Κάθε χρόνο, με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, οι εκάστοτε υπουργοί Παιδείας συνηθίζουν να τονίζουν ότι διορίστηκαν και αποσπάστηκαν τόσοι εκπαιδευτικοί και ότι έγιναν τόσες αίθουσες διδασκαλίας. Κανείς, ωστόσο, δεν αναρωτήθηκε ποτέ τι γίνεται μέσα σ΄ αυτές τις αίθουσες όπου παίζεται και χάνεται το παιχνίδι της Παιδείας. Δεν αναρωτήθηκε αν διδάσκεται κάτι, τι είναι αυτό που διδάσκεται και πώς διδάσκεται.
- Υπάρχουν εκπαιδευτικοί που πλησιάζουν στη συνταξιοδότηση και δεν τους είπε κανείς ποτέ αν το έργο τους στην αίθουσα είναι καλό ή άσχημο ή, ακόμη, αν προσφέρουν κάποιο έργο. Εδώ και 30 χρόνια η λεγόμενη αξιολόγηση έχει εκλείψει απ΄ τα σχολεία. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στο χώρο της εκπαίδευσης, από τη Ν.Δ. μέχρι την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, στο θέμα αυτό ρίχνουν τα διαχωριστικά τους τείχη και ορθώνουν ένα «Όχι στην αξιολόγηση». Αυτό το προϊόν της ομόθυμης διαπαραταξιακής σύμπλευσης δείχνει ότι η συντεχνία μοιάζει να έχει τα χαρακτηριστικά της πατρίδας, που δεν μπορεί να ελέγχει κανένας. Εάν, όμως, προσπεράσει κανένας την ανιαρή κοινοτοπία της κινδυνολογίας και του καταγγελτισμού, βλέπει τις αιτίες που ερμηνεύουν τη στάση της ΟΛΜΕ. Είναι η λυσσαλέα υπεράσπιση της εξίσωσης προς τα κάτω, η συντήρηση του καθεστώτος της αναξιοκρατίας και τα πελατειακά δίκτυα των κομμάτων, τα οποία διαχειρίζονται, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ο λαϊκισμός της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας και η κομματοκρατία που τον στηρίζει δεν λέει να κοπάσει.
- Υπάρχει, βέβαια, και η άλλη πλευρά. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν λησμονούν την εποχή του επιθεωρητισμού, όπως δεν ξεχνούν ότι πολλοί «αξιολογητές» ήταν είτε εντελώς ανίκανοι είτε ικανοί για όλα. Είτε αδίστακτα και αδιάντροπα κομματόσκυλα, είτε σφογγοκολάριοι των εκάστοτε ισχυρών. Υπάρχουν και αυτοί που ξέρουν απ΄ την καθημερινή δουλειά τους στην τάξη πως η αξιολόγηση δεν σημαίνει μόνον τον προσδιορισμό του αξιολογούμενου με ένα βαθμό ή κάποιον χαρακτηρισμό. Αλλά ότι προηγούνται δύο άλλοι στόχοι: ο διαπιστωτικός κατά τον οποίο εντοπίζουμε τα κενά, τις ελλείψεις και τις αδυναμίες, όπως και τις ικανότητες, τις δεξιότητες και τα χαρίσματα. Και ακολουθεί ο διαμορφωτικός - βελτιωτικός, κατά τον οποίο προσπαθούμε να αναδείξουμε και να καλλιεργήσουμε τα δυνατά σημεία και, συγχρόνως, να καλύψουμε τα κενά και τις αδυναμίες. Όλα αυτά στη βάση της αλληλοκατανόησης, της αλληλοαποδοχής και της συνεργασίας των μελών της εκπαιδευτικής κοινότητας.
- Αραγε, είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει κάποιος ότι η άρνηση της αξιολόγησης αποτελεί αυτοϋπονόμευση, αυτοακύρωση, αυτοευτελισμός; Τι φοβούνται όλοι αυτοί που αρνούνται την αξιολόγηση; Μην χάσουν τους παχυλούς μισθούς και τα προνόμια των κλειστών επαγγελμάτων; Μην χάσουν την καλή έξωθεν μαρτυρίαν, την κοινωνική αποδοχή και υπόληψη; Γιατί σε όλες τις πολιτισμένες χώρες οι εκπαιδευτικοί αξιολογούνται; Στην Ελλάδα είναι τόσο δύσκολο να εφαρμοστεί ένα αδιάβλητο και αξιόπιστο σύστημα αξιολόγησης; Είναι στη μοίρα των Ελλήνων να εφαρμόζουν σε όλες τις περιπτώσεις τη μέθοδο «πονάει κεφάλι, κόβεις κεφάλι»; Ερωτήματα σκληρά, προκλητικά, αδυσώπητα για την εποχή μας.
- Τελειώνοντας, ας μου επιτραπεί μια προσωπική εμπειρία: Αρχισα την εκπαιδευτική μου πορεία σε ένα μεγάλο φροντιστήριο των Αθηνών. Λόγω της απειρίας μου, ο φροντιστηριάρχης, αφήνοντας την πόρτα της αίθουσας ανοιχτή, με παρακολουθούσε την ώρα της διδασκαλίας. Στο τέλος μου έκανε παρατηρήσεις και υποδείξεις, εφαρμόζοντας την προαναφερθείσα βελτιωτική αξιολόγηση για αρκετούς μήνες. Ακόμη και σήμερα αισθάνομαι βαθιά ευγνωμοσύνη απέναντί του.
