Μεγαλύτερη απώλεια και από το 14ο μισθό, είναι η αισιοδοξία. Μεγάλο πράγμα να μπορέσουμε να μην τα βάλουμε κάτω. Με την αφόρητη αυτή πίεση, γίναμε δύσθυμοι και εριστικοί πετώντας σαΐτες ο ένας στον άλλο. Οι αγρότες στους συνδικαλιστές, οι δημόσιοι υπάλληλοι στους ιδιωτικούς, οι εργάτες στους μισθωτούς, η Εκκλησία επικαλείται την ασυλία βουλευτών κ.λ.π. Είμαστε μια χώρα που έχει εμπλακεί σ’ έναν εμφύλιο πόλεμο. Οι μεν στρέφονται εναντίον των δε. Όλοι να ποινικοποιηθούν, να θυματοποιούν, να δικάζουν και να καταδικάζουν.
Αυτός ο θυμός είναι γέννημα της στέρησης. Της χαμένης, πλήν πλασματικής ευημερίας. Το ζοφερό αύριο, που προδιαγράφεται είναι πνιγηρό, αλλά δεν ξέρουμε μέχρι ποιου σημείου. Κάτι φοβερό αισθανόμαστε, πως καταφθάνει, αλλά αδυνατούμε να το προσδιορίσουμε. Οι ειδήμονες μας λένε, πως η κρίση αυτή θα διαρκέσει 3 χρόνια και άλλοι 5 χρόνια. Μήπως πάμε για δεκαετίες; Ο κόσμος στενοχωριέται, αλλά και οργίζεται.
Οργίζεται γιατί παράλληλα με τα δυσβάστακτα μέτρα, που του επέβαλαν, βλέπει να γίνονται προκλητικές, ύποπτες και ανισομερείς εξαιρέσεις. Τα μέτρα επιφυλάσσουν σε άλλους επώδυνες καταστάσεις και άλλους τους αφήνει στο απυρόβλητο. Ένας συνταξιούχος του Ι.Κ.Α. πρόσφερε τον μηνιαίο μισθό του, από 701 ευρώ, για να «βοηθήσει την Πατρίδα του». Ενώ παράλληλα η Εκκλησία, δεύτερη σε περιουσιακά στοιχεία μετά το κράτος ωρύεται γιατί δεν έχει χρήματα, να πληρώσει την επιβαλλόμενη φορολογία. Η Εκκλησία, που θα έπρεπε πρώτη απ’ όλους να σπεύσει και να συνδράμει στη δύσκολη αυτή κατάσταση, όπως άλλωστε έπραττε κάθε φορά, που η Πατρίδα βρισκόταν σε δύσκολες στιγμές.
Κτυπητή και αποκαρδιωτική για τον κόσμο, είναι και η εξαίρεση, που έκανε ο Πρόεδρος της Βουλής. Σε αντίθεση, με ό,τι προβλέπουν τα ληφθέντα οικονομικά μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ο κ. Πετσάλνικος ενεργών ως τσιφλικάς, προσέλαβε 150 υπαλλήλους της Βουλής, παραβλέποντας τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ. Επιπλέον διατήρησε το παλιό μισθολόγιο, για τα αγαπημένα του παιδιά. Ενώ σε μας έκοψαν τον 13ο και 14ο μισθό, ίσως δε και τον 12ο, στους υπαλλήλους της Βουλής δίνει 15ο και 16ο μισθό. Μας είπε πως αυτά είναι επιδόματα. Και η ονομασία των επιδομάτων ξέρετε ποια είναι;
α) Επίδομα μεταφοράς φακέλων από όροφο σε όροφο και
β) Επίδομα εγκαίρου προσελεύσεως εις την εργασίαν.
Για όνομα του Θεού! Έίναι να μην εξοργίζεσαι και να μην επιχειρείς την άλωση του Κοινοβουλίου; Του κοινοβουλίου, που κατάντησε πτυελοδοχείον του Ελληνικού λαού; Δεν αποτελεί προκλητική εξαίρεση, όταν ενώ όλοι μπαίνουν στον συνδήκτορα, οι Βουλευτές να διατηρούν μισθούς, επιδόματα, υπερωρίες, πολλαπλές προσφορές σε μετακινήσεις, τηλέφωνα, αυτοκίνητα κ.ά. Δεν είναι πρόκληση να έχουμε 300 εθνοπατέρες; Ενώ αναλογικά, με άλλα κράτη, με 100 – 120 και το έργο θα γινόταν αποδοτικότερο και η μείωση δαπάνης εφικτή;
Δεν αποτελεί εξαίρεση του κράτους, απέναντι στους φακελάκηδες ή τους μεγαλοσχήμονες φοροφυγάδες; Γιατί το κράτος, δεν κάνει γρήγορα αποτελεσματικούς μηχανισμούς ή δεν ψηφίζει αυτόν τον έρμο το Νόμο περί ευθύνης υπουργών, ώστε να πιάσει η τσιμπίδα και τους υπουργούς (μπλε ή πράσινους). Αυτούς που κυνικά και αναίσχυντα λήστεψαν το κράτος, όχι μόνον με τις μίζες, αλλά κυρίως με συμβάσεις ύποπτες και επιζήμιες; Τέλος πάντων, έτσι για να ικανοποιηθεί το περί Δικαίου αίσθημα του λαού. Γιατί δεν μπόρεσαν τόσο καιρό να καθήσουν κάποιον στο σκαμνί, έστω κι έναν δεδηλωμένο κλέφτη;
Όλες αυτές και πλήθος άλλων ύποπτες εξαιρέσεις, μας τραυματίζουν, μας θλίβουν, μας εξοργίζουν. Κύριο χαρακτηριστικό μιας αληθούς Δημοκρατίας, είναι η ισονομία.
Όλοι οι πολίτες ίσοι απέναντι στον Νόμο, του κράτους. Και στις υποχρεώσεις, αλλά και στα δικαιώματα. Ιδού στάδιον λαμπρόν για την παρούσα κυβέρνηση. Αν δεν το επιτύχει, τότε η καταδίκη μας είναι βέβαιη. Και δεν μας σώζει ούτε το Δ.Ν.Τ. ούτε τα συνεχώς λαμβανόμενα σκληρά μέτρα. Ο λαός δυστυχεί, ανησυχεί. Το βλέπει, πως η Πατρίδα κινδυνεύει. Και απεγνωσμένα ψάχνει κάτι να πιστέψει. Από κάτι να πιαστεί. Και στους μόνους, που ελπίζει είναι οι σημερινοί ιθύνοντες. Ας μην τον απογοητεύσουν...
