Ραγίζει τ’ ανθρώπου η καρδιά κάνοντας μια βόλτα στην αγορά και βλέποντας τα μαγαζιά άδεια από κόσμο.
Απογοητεύεται κανείς απ’ την εικόνα αυτή και πονάει η ψυχή του. Δεν ξέρω γιατί πειράζομαι και στεναχωριέμαι πραγματικά όταν βλέπω τους νοικοκυραίους με το λίγο προσωπικό που τους απόμεινε, να κάθονται στο πεζοδρόμιο και να κοιτούν με απόγνωση δεξιά – αριστερά, μήπως και έρθει κανένας πελάτης στο μαγαζί τους.
Με το σημείωμά μου αυτό δεν θέλω να θίξω κανέναν, ούτε να ρίξω το βάρος σε καμιά μεριά, γιατί ούτε οικονομολόγος είμαι, ούτε ειδικός για να πω ποιος φταίει και φτάσαμε ως εδώ.
Με πονάει όμως πολύ και με καταθλίβει η εικόνα αυτή μ’ άδεια τα μαγαζιά και την αγορά παγωμένη. Αλλιώς θα την ήθελα την αγορά, όπως παλιότερα. Ζωντανή, γιομάτη αισιοδοξία. Με τον κόσμο να μπαινοβγαίνει με τα χέρια γεμάτα. Να λάμπει το πρόσωπό του από χαρά και πίστη, ότι είμαστε καλά και θα πάμε ακόμα καλύτερα.
Με ηλικία, πάνω από τα ογδόντα, τα μάτια μας είδαν πολλά και ζήσαμε ένα σωρό καταστάσεις. Ετούτο όμως το κακό, στην εποχή της προόδου και των μεγάλων κατακτήσεων, δεν το περιμέναμε και ούτε το φανταζόμασταν.
Το θέμα όμως δεν είναι για το κακό που μας βρήκε, αλλά πώς θα το αντιμετωπίσουμε. Σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να το δούμε κομματικά και παραταξιακά, αλλά με εθνική ευθύνη. Με αγάπη πραγματική, χωρίς ιδιοτέλεια, να συμπαρασταθούμε στους συνανθρώπους μας που υποφέρουν και δοκιμάζονται.
Είναι κρίμα και πολύ απάνθρωπο, να βλέπουμε τα μαγαζιά άδεια «ΚΥΨΕΛΕΣ ΧΩΡΙΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ» και (χελιδονοφωλιές χωρίς πουλιά) και να τα προσπερνούμε αδιάφοροι.
Πόνεσα πολύ πριν λίγες μέρες, όταν ακούσα μια κυρία, να απαντάει στη δημοσιογράφο που τη ρωτούσε, πώς πάει η δουλειά;
Μουσεία κατάντησαν τα μαγαζιά μας είπε απογοητευμένη. Έρχονται, βλέπουν, λένε έναν καλό λόγο και φεύγουν μ’ άδεια χέρια. Η κυβέρνηση, όπως ακούω και διαβάζω, κατέχει το θέμα και το έχει σε πρώτο σκοπό.
Ας φροντίσει όμως, με τους ειδικούς και τους αρμόδιους, να κάνει κάτι, όσο μπορεί γρηγορότερα, να κινηθεί η αγορά.
Να μπει ο κόσμος στα μαγαζιά, ν’ ανασάνει ο τόπος.
Να ξαναγυρίσει η ελπίδα, η ζωή και η αισιοδοξία.
Δεν είναι η ώρα να ψάχνουμε και να σχολιάζουμε για το ποιος φταίει. Όλοι να συμπαρασταθούμε στον πλαϊνό μας που δυσκολεύεται. Δυστυχώς στα πρόσφατα γεγονότα δείξαμε πώς ο καθένας προσπαθεί κι αγωνίζεται για τον εαυτό του, κάτι που δεν το είχαμε οι Έλληνες, που σ’ όλες τις δύσκολες στιγμές, ο ένας έδινε το χέρι στον άλλο και μαζί βγαίναμε απ’ το αδιέξοδο.
Αυτή την ώρα οι άνθρωποι της αγοράς βρίσκονται σε δύσκολη θέση κι όλοι έχουμε χρέος να τους βοηθήσουμε να ορθοποδήσουν, γιατί μαζί τους θα ορθοποδήσει και η Ελλάδα μας. Χιλιάδες συνάνθρωποί μας, που κινδυνεύουν ν’ απολυθούν και να βρεθούν άνεργοι στους δρόμους θ’ ανασάνουν και θα μείνουν στη δουλειά τους. Ρώτησε κάποτε το γέροντα Παΐσιο ένας πιστός, πώς να προσεύχεται. Τον κοίταξε με συμπάθεια ο σεβάσμιος πατήρ, ζήτησε να μάθει τον τρόπο που προσεύχονταν κι εκείνος του απάντησε.
… Να παρακαλώ για τον εαυτό μου, την οικογένειά μου, τους συγγενείς μου και για ένα φίλο μου το Δημήτρη.
Κρίμα – μεγάλο κρίμα του απάντησε ο γέροντας. Στέλνεις το λεωφορείο άδειο στον ουρανό, μόνο μ’ ένα επιβάτη. Ενώ αν προσευχόσουν για όλους τους Δημήτρηδες, το λεωφορείο θα πήγαινε γεμάτο, θα το δεχόταν μ’ ανοιχτή αγκαλιά ο ουρανός και με πολλή αγάπη και στοργή θα άκουγε και θα ικανοποιούσε τη δέησή σου.
Με ποιο ανάστημα να κρίνω εγώ τα λόγια αυτά. Το μόνο που μπορώ να πω είναι: Ν’ αφήσουμε τις καρδιές μας ανοιχτές, για να μπουν βαθιά μέσα μας και χωρίς προφάσεις, επικρίσεις και δισταγμούς, να συμπαρασταθούμε στους συνανθρώπους μας της αγοράς. Σ’ όλους τους «ΔΗΜΗΤΡΗΔΕΣ» που λέει κι ο γέροντας, που αυτή τη στιγμή υποφέρουν και δοκιμάζονται.
