Να λοιπόν που και το νερό, ένα αγαθό πρώτης, πρώτιστης ανάγκης, ξεπουλιέται και στο ξένο κεφάλαιο καθώς η κυβέρνηση ετοιμάζεται - λέει η έρευνα της «Ε» - να ανοίξει την πόρτα και στη διαχείριση των υδάτινων πόρων της χώρας, σύμφωνα με τις εντολές των νέων κυβερνητών μας, της Τρόικας ( ΔΝΤ – Ε.Ε. – ΕΚΤ).
Η δουλειά βέβαια είχε αρχίσει πολλά χρόνια νωρίτερα, με το εμπόριο των εμφιαλωμένων που έκτοτε αποφέρει τεράστια κέρδη στους ντόπιους επιχειρηματίες. Η «επιχείρηση νερό» ξεκίνησε εντέχνως από την περιοχή της Αττικής με αφορμή τα αποθέματα της λίμνης του Μαραθώνα, που όλο παρουσιάζονταν ελλιπή, πράγμα που δικαιολογούσε κάθε φορά την αύξηση της τιμής του νερού και οδήγησε τελικά στην εμφάνιση δεκάδων εταιριών εμφιάλωσης ύδατος, που όλες, κατά περίεργο τρόπο ισχυρίζονται ότι αντλούν το νερό τους από «αθάνατες πηγές» μαγικών ιδιοτήτων!
Έκτοτε καθώς η επιχείρηση εξαπλώθηκε σ΄όλη τη χώρα, ανάμεσα σε μας και στο νερό παρενεβλήθη το εμπόριο, το πλαστικό, ιδίως στους τόπους παραθερισμού, όπου ένα λίτρο νερού στοιχίζει περισσότερο από ένα λίτρο βενζίνη.
Ακολούθησαν διάφορα «περίεργα» φαινόμενα. Μέσα σε λίγα χρόνια, αλλού οι κρήνες που ξεδιψούσαν τους διαβάτες, αλλά και ολόκληρα χωριά, άρχισαν να στερεύουν, αλλού το νερό έβγαινε «ακατάλληλο» έως μολυσμένο κι αλλού, όπως για παράδειγμα στα δικά μας τα παράλια, οι «τιμές» των ορίων του αρσενικού συνεχώς έπεφταν ώστε το νερό των πηγών να βγαίνει όλο και πιο επικίνδυνο.
Τα αυτονόητα δεν ισχύουν πια. Το άφθονο καθαρό νεράκι των πηγών μας εξέπεσε από την κατηγορία του αγαθού στην κατηγορία του προϊόντος, ενώ παράλληλα «αναβαθμίστηκε» σε εμπορικό είδος μεγίστης αξίας. Εμφιαλώνεται, συσκευάζεται και προωθείται στην ελεύθερη αγορά, μια αγορά αδέσποτη και ασύδοτη που καθορίζει με βουλιμία την τιμή της φιάλης ανάλογα με την εποχή, τον τόπο που πουλιέται και τις κερδοσκοπικές της διαθέσεις. Κάθεσαι στο καφενείο να πιεις έναν καφέ και στον σερβίρουν με εμφιαλωμένο νερό, γιατί το ντόπιο, λέει, είναι ακατάλληλο. Μια οικογένεια που βρίσκεται σε διακοπές πρέπει να υπολογίζει αρκετές δεκάδες ευρώ στα έξοδά της, αποκλειστικά για το νερό, το αγαθό που άλλοτε προσφέρονταν άφθονο στα εστιατόρια, τις ταβέρνες και τα καφενεία και δεν στοίχιζε τίποτα. Τι λόγος υπάρχει να στοιχίζει σήμερα; Δεν έγινε δα Σαχάρα η Ελλάδα...
Προφανώς η οικονομική πτυχή του ζητήματος δεν εξαντλεί την σημασία του, αλλά καθορίζει τον τρόπο εκμετάλλευσης ενός αγαθού που η παροχή του θα έπρεπε να βρίσκεται στην υπηρεσία του λαού και όχι να συνιστά την πρώτη ύλη μιας τεράστιας πλουτοφόρας επιχείρησης σε βάρος του λαού.
Ορισμένα αγαθά λογίζονται σαν αγαθά ακριβώς επειδή δεν υπακούουν στους κανόνες της αγοράς, δεν πωλούνται δηλαδή αλλά προσφέρονται. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει με το νερό, όπως πολύ φυσικά θα περίμενε κανείς.
Αλλά να μην τα ρίχνουμε όλα στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Το κράτος και οι εκάστοτε διαχειριστές του, με την κομματιζόμενη ψηφοθηρική υστεροβουλία τους, ενίσχυαν και ενισχύουν την ιδιωτική καπατσοσύνη, που πρώτα καταλαμβάνει και ιδιωτικοποιεί τεράστιες εκτάσεις, πλαγιές και βουνά κι ύστερα μας πουλάει πανάκριβα το νερό που αντλεί και που είναι υποχρέωση του κράτους να το παρέχει άφθονο και πάμφθηνο στους πολίτες του.
Είναι απορίας άξιο πώς αυτές οι πηγές δεν στερεύουν ποτέ, ενώ παράλληλα έχουν βουβαθεί ξαφνικά τα βουνά και οι νερομάνες του τόπου μας.
Μας λένε κατά διαστήματα ότι «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», άραγε όμως σε ποιον ανήκουν τα βουνά και οι πηγές τους;
Στη γένεση και στην εκμετάλλευση του νέου εμπορεύματος δεν θα μπορούσε φυσικά να μη μετέχει το ξένο κεφάλαιο. Το υπουργείο Οικονομικών που σχεδιάζει να κεφαλαιοποιήσει τους υδάτινους πόρους (φράγματα, γεωτρήσεις, αρδευτικά, δίκτυα, ΔΕΥΑ), ονομάζει αυτό το σχέδιο, ανάπτυξη, επενδύσεις, αξιοποίηση, παροχή ευκαιριών και άλλα τέτοια. Αυτό που συμβαίνει όμως τελικά είναι ότι η Κυβέρνηση ενεργεί ωσάν το νερό να αποτελεί ιδιοκτησία της που να μπορεί να το εμπορεύεται σε βάρος των πολιτών. Γιατί φυσικά κανείς δεν περιμένει να σεβαστούν τον καταναλωτή οι εργολάβοι και οι ξένες εταιρίες και να του παράσχουν το βασικό αυτό αγαθό σε τιμές προσιτές. Πάλι κάποιοι θα κερδοσκοπήσουν σε βάρος μας.
Δεν είναι προφανώς τυχαίο – όπως αναφέρεται και στην έρευνα της «Ε» για την «ιδιωτικοποίηση του νερού» - ότι πολλοί Έλληνες εφοπλιστές και ξένοι επενδυτές αξιολόγησαν τους υδάτινους πόρους της χώρας μας ως ένα τομέα που προσφέρεται για επενδύσεις, προφανώς γιατί οσμίστηκαν τεράστια κέρδη. Και καλά, ξεπουλήσατε τα λιμάνια, τους σιδηροδρόμους, τον ηλεκτρισμό, τις τηλεπικοινωνίες, τους εθνικούς δρόμους, και τα αεροδρόμια κι ό,τι άλλο αποτελεί το εθνικό μας κεφάλαιο, αλλά και το νερό βρε παιδιά, το υπέρτατο φυσικό αγαθό για την επιβίωσή μας; Έλεος και ντροπή!
