...Και τι καημός βρίσκεται μπροστά με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Η πραγματικότητα είναι μία. Ότι η ελληνική πραγματικότητα έπρεπε να έχει αλλάξει εδώ και πολλά χρόνια σε σχέση με τα περίφημα «κλειστά» επαγγέλματα. Όπως βεβαίως και με τα τόσα άλλα, για τα οποία οι αλλαγές και η εναρμόνιση με την Ε.Ε. θα έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού και όχι τώρα που μας ήρθε το αβγό, ξέρετε «πού».
Εν πάση περιπτώσει, εμάς γενικώς πρέπει να μας βάλουν το μαχαίρι στο λαιμό για να συμμορφωθούμε πολλές φορές με το αυτονόητο γιατί προτιμούμε σταθερά το ανόητο (με την έννοια του μη νοητού), το οποίο, πλην όμως είναι πολύ βολικό.
Στην κατηγορία αυτή - αυτών δηλαδή που θα έπρεπε να έχουν γίνει προ πολλού - εντάσσεται και το θέμα των «κλειστών» επαγγελμάτων. Πώς λέμε «δικηγόροι», «μηχανικοί», «φαρμακοποιοί», «συμβολαιογράφοι». Τα οποία μπορεί να είναι «κλειστά», αλλά μ’ όλα ταύτα μια χαρά τα ’χουν καταφέρει να είναι υπερκορεσμένα. Ωστόσο, ο «υπερκοματισμός» δεν αποτελεί «προνόμιο» μόνο των συγκεκριμένων «κλειστών» επαγγελμάτων, αλλά και άλλων που είναι ορθάνοιχτα. Συνεπώς, η δικαιολογία του «κορεσμού» δεν έχει καμιά χρηστική υπόσταση, πέραν της δικαιολογημένης από πλευράς θιγομένων προσπάθειας διασφάλισης των επαγγελματικών κεκτημένων τους. Ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του και να προβάλει τα επιχειρήματά του, με στόχο να διασφαλίσει τα του οίκου του. Από κει και πέρα όμως, υπάρχει και μία γενικότερη «λογική» και ανάγκη και ευρωπαϊκή επιταγή πλέον, η οποία επιτάσσει να προχωρήσει - ανάμεσα σε όλες τις λοιπές... κοσμογονικές αλλαγές που βιώνει τούτη η χώρα μέσα στην κακοδαιμονία της - και το συγκεκριμένο ζήτημα. Όχι μόνο γιατί το ζητούν οι «τροϊκανοί», αλλά και γιατί, εν κατακλείδι, αυτό υπαγορεύει η ίδια η σύγχρονη πραγματικότητα, έτσι όπως αυτή υφίσταται και σε λοιπά ευρωπαϊκά κράτη.
Βέβαια, τις περισσότερες φορές το θέμα δεν είναι η λήψη μιας απόφασης, αλλά ο τρόπος εφαρμογής της. Και στην Ελλάδα έχουμε δύο προβλήματα: και στη λήψη των αποφάσεων και στον τρόπο εφαρμογής τους. Σε μια εποχή που το γενικό ζητούμενο είναι να «μαζευτούν λεφτά» οι εκθέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ελλάδα αποφαίνονται ότι με το άνοιγμα των «κλειστών» επαγγελμάτων θα έχουμε μια εξοικονόμηση έως και 4 δισ. ευρώ το χρόνο, ποσό που βεβαίως δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο «με» ή «χωρίς» κρίση, αλλά και λοιπές εγχώριες έρευνες στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουν. Όπως επί παραδείγματι εκείνη του ΙΟΒΕ, σύμφωνα με την οποία σε ορίζοντα τετραετίας από την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων θα υπάρξει αύξηση κατά 13,2% της ανάπτυξης, κατά 10,8% των πραγματικών μισθών, κατά 11,3% των επενδύσεων και κατά 15,5% της κατανάλωσης, ενώ προβλέπεται παράλληλη μείωση κατά 0,1% του δημοσιονομικού ελλείμματος επί του ΑΕΠ.
Στον αντίποδα βέβαια οι ενδιαφερόμενοι επικαλούνται παραδείγματα του εξωτερικού (όπου πάντως τα επαγγέλματά τους είναι «ανοιχτά»), όπου δεν αυξήθηκε οπωσδήποτε ο ανταγωνισμός, ούτε μειώθηκαν οι τιμές. Και έτσι να είναι όμως, αν δεν αυξήθηκε οπωσδήποτε ο ανταγωνισμός (μπορεί όμως και να αυξήθηκε) και εάν δεν μειώθηκαν οι τιμές, ε, τότε δεν έχουν και τίποτα να φοβούνται από τις επερχόμενες αλλαγές.
Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούν μερικά επαγγέλματα να μένουν προνομιακά κλειστά, τη στιγμή που όλα τα υπόλοιπα είναι ελεύθερα στον αθέμιτο (πολλές φορές) ανταγωνισμό. Απλά πράγματα.
