... Και έτσι, για να το ευχαριστηθούμε κιόλας, επειδή προχθές είχαμε μια ακόμη μαύρη επέτειο από την εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο, και προς ενίσχυση πάντοτε της ελληνοτουρκικής «φιλίας», εκτός από το «Πίρι - Ρέις», άρχισε να σουλατσάρει εντός ελληνικής υφαλοκρηπίδας και το «Τσεσμέ».
Όχι ένα, αλλά δύο, τα σκάφη και έτσι που το πάνε οι Τούρκοι, κι έτσι που το πάμε και εμείς, που καθόμαστε και τους... χαζεύουμε, σε λίγο θα αποκτήσουμε κανέναν τουρκικό στόλο εντός των εγχώριων υδάτων. Φαντάζομαι ότι και σε αυτή την περίπτωση, όπως και στην άλλη με τις εναέριες παραβιάσεις, οι Τούρκοι θα μας πουν ότι... «παρεξηγήσαμε». Ότι απλώς τα πληρώματα έχουν ανάγκη από «εκπαίδευση» και βγαίνουν για να... ξεμουδιάσουν!
Εκείνο, όμως, που είναι εξοργιστικό, δεν είναι ότι σουλατσάρουν ανενόχλητοι στο Αιγαίο. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Το εξοργιστικό είναι ότι από ελληνικής πλευράς καθόμαστε και τους κοιτάζουμε και περιμένουμε πότε θα έχουν την... ευγενή καλοσύνη να σηκωθούν να φύγουν! Μιλάμε για «στρατηγική», όχι παίξε - γέλασε!
Αυτό δηλαδή για να το σκεφτεί κανείς και να το εφαρμόσει πρέπει να έχει, μην σας πω, και 20 καντάρια μυαλό! Τόσο πολύ!
Είναι προφανές ότι οι Τούρκοι επιδιώκουν ελεγχόμενη ένταση, αλλά δεν θα παίξουμε το παιχνίδι τους» μας δήλωσε εκείνος ο αντ’ αυτού (του πρωθυπουργού και υπουργού των Εξωτερικών) κ. Δρούτσας. Μάλιστα. Καλά μας τα λέει ο κ. Δρούτσας αλλά το ζήτημα είναι κ. Δρούτσα μας, ότι εμείς δεν παίζουμε καθόλου γενικώς. Καθόμαστε και το... απολαμβάνουμε. Πώς λένε οι Άγγλοι «αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσέ το», αυτό το πράγμα ακριβώς, όμως! Από τη δεκαετία του ’70, από την εισβολή στην Κύπρο και δώθε, με την απειλή πρόκλησης κρίσης, η Τουρκία έχει επιβάλει στο Αιγαίο το παιχνίδι της. Όπως εκείνη το επιθυμεί και την εξυπηρετεί. Και μεις καθόμαστε και παρακολουθούμε, χωρίς πότε, μα ποτέ, να έχει βρεθεί έστω και υποψία λύσης για το θέμα. Και φυσικά, ούτε λόγος για πετρέλαιο. Μας το απαγορεύουν και εντός των χωρικών μας υδάτων, που λέει ο λόγος (των Τούρκων).
... Αλλά εμείς ψυχραιμία! Δεν... τσιμπάμε! Που λέει και ο κ. Δρούτσας. Διότι ως γνήσιοι... μάγκες για να τους αποθαρρύνουμε (μιλάμε για 40 χρόνια αποθάρρυνση τώρα!) δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. Είπαμε, αυτό θέλει μυαλό για να το σκεφτεί κανείς, δεν γίνεται έτσι απλά.
Έβλεπα προχθές και κείνη την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών της Κύπρου, του Μάρκου Κυπριανού, στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κάρολο Παπούλια, ανήμερα της επετείου της εισβολής στην Κύπρο. Του είπε ο κ. Παπούλιας «μέρα δεινών η σημερινή κ. υπουργέ», και του απάντησε ο Μ. Κυπριανός: «Είναι μια μαύρη επέτειος, 36 χρόνια μετά ακόμα συζητάμε τα αποτελέσματα πώς θα τα αντιμετωπίσουμε και πώς θα τα ανατρέψουμε». Τι να πει ο άνθρωπος; Απογοητευμένος. Τριανταέξι χρόνια έχουμε χορτάσει κουβέντα και για το Κυπριακό. Λύση; Και είναι γνωστό ότι αν δεν επιλυθεί το «Κυπριακό» δεν πρόκειται να «στρώσουν» και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, γιατί αυτό είναι και το κορυφαίο ζήτημα των διμερών διαφορών.
Τι να πει κανείς; Απολογιστικά βλέποντας τα πράγματα, μάλλον «απογοητευτικά» μπορεί να τα χαρακτηρίσει. Διά της... παθητικής γυμναστικής έχουμε τόσα χρόνια απλά καταφέρει(!) να μην μας επιτεθούν οι Τούρκοι και να κρατάμε ανοιχτό το Κυπριακό. Ε, δεν είναι για να μας παίρνει και η χαρά από τα μπατζάκια, με τέτοια... επιτεύγματα! Νομίζω;
