«Γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα» διαπιστώνει ο ποιητής. Γι’ αυτό και δεν είναι λίγοι στις μέρες μας, όσοι διά τον φόβον του θανάτου ονειρεύονται την αθανασία και εύχονται ματαιοπονώντας να αποτελέσουν εξαίρεση στον κανόνα, που θέλει όλους τους ανθρώπους θνητούς. Κι αν η επίγεια ζωή μας ήταν σκέτος παράδεισος, αυτό θα ήταν ευκταίο∙ ελάτε, όμως, που δεν είναι;
Εν τούτοις ο θάνατος, κατά την άποψή μου, δεν είναι μόνο μαυρίλα∙ επηρεάζει και θετικά με πάρα πολλούς τρόπους την επίγεια ζωή μας και την καθιστά ουσιαστικότερη, ανθρωπινότερη και νοστιμότερη∙ θα έπρεπε, γι’αυτό, να τον δούμε οι άνθρωποι με πιο ψύχραιμη και θετική ματιά, ακριβώς γιατί αποτελεί κοινή μοίρα όλων μας.
Πρώτα – πρώτα μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε αυτή καθ΄αυτή την αξία και το νόημα της ζωής και να την αγαπήσουμε περισσότερο. Και επειδή έρχεται απρόσκλητος και πολλές φορές εντελώς αιφνιδιαστικά και χωρίς διάκριση ηλικίας, της προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη γοητεία και γλύκα.
Επειδή δεν κάνει διάκριση μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ούτε μεταξύ ασήμων και επιφανών αποδεικνύει στην πράξη ότι αποδίδει την ίδια αξία σ’ όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, τους οποίους θεωρεί ίσους μεταξύ τους, γι’ αυτό και τους αποζημιώνει πάντα με το ίδιο νόμισμα.
Μας θυμίζει, συχνά-πυκνά, τη ματαιότητα του κόσμου τούτου και την αποστολή μας σ’ αυτόν, που δεν μπορεί να είναι μόνιμη παρά μόνο προσωρινή. Ως εκ τούτου και επειδή όλα, κάποτε, θα τα αφήσουμε στη γη, δεν αξίζει τον κόπο να καταναλώνουμε τη ζωή μας ούτε θησαυρίζοντας ούτε πατώντας επί πτωμάτων, αφού το μόνο που μας ανήκει, μετά το θάνατό μας και αυτό προσωρινά, είναι ο τάφος μας, άιντε και η υστεροφημία μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο υπαγορεύει να είμαστε άνθρωποι του μέτρου και να νοιαζόμαστε πιο πολύ για το σήμερα και όχι για το αύριο.
Μας λυτρώνει, όταν μας επισκέπτεται σε προχωρημένη ηλικία, και δίνει ένα τέλος στη ρουτίνα της καθημερινότητας και στα βάσανα της ζωής και στον προσωπικό Γολγοθά, μικρό ή τρανό, του καθένα μας και αποτελεί, έτσι, παρηγοριά και ελπίδα σε κάθε πικραμένο, σε κάθε πονεμένο και απελπισμένο.
Αναγκάζει, όσους τον θεωρούν απαρχή μας άλλης ζωής, της επουρανίου, να υιοθετούν συμπεριφορές και να λειτουργούν στην επίγεια ζωή τους με προοπτική για τη μέλλουσα και έτσι, ώστε να έχουν τις προϋποθέσεις να κριθούν κατάλληλοι, για να την απολαύσουν. Γι’ αυτό και προσπαθούν να γίνουν ενάρετοι και καλοί με τους άλλους, όχι γιατί το επιτάσσουν οι ανθρώπινοι νόμοι, αλλά γιατί έτσι το θέλουν οι ίδιοι χάριν της σωτηρίας της ψυχής τους.
Αλλά και όσοι πιστεύουν ότι η ζωή μας τελειώνει οριστικά και τελεσίδικα στη γη, δεν είναι δυνατόν παρά να επηρεάζονται και αυτοί εκ του γεγονότος και μόνο, ότι ο θάνατος καιροφυλακτεί σε κάθε βήμα της ζωής τους και τους χαλάει τα μελλοντικά τους σχέδια.
Αλήθεια! Πώς θα ήταν ο κόσμος μας σήμερα, αν οι άνθρωποι ήταν αθάνατοι και δεν υπήρχε ο φόβος του θανάτου; Δεν θα χωρούσαμε, προ πολλού, στον πλανήτη μας τα πολλά τρισεκατομμύρια των ανθρώπων και αν αυτό ήταν, ποτέ δυνατόν, με τη φόρα που πήραμε, θα είχαμε κάνει τη ζωή μας κάτι παραπάνω από κόλαση, καθώς, δεν θα απαλλασσόμασταν ποτέ απ’ τα μίση, τα πάθη, τους πολέμους, τη βία, την εγκληματικότητα, τις κλεψιές και απάτες, την ατιμωρησία, τον πόνο, το δάκρυ, την ανισότητα, τη φτώχεια, την αδικία, την πλεονεξία, τις στεναχώριες, τα άγχη και τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Μια που ο θάνατος, λοιπόν, και εννοώ πάντα το φυσικό θάνατο και όχι την αυτοκτονία, είναι αναπόφευκτος και σηματοδοτεί τόσο πολλά, καλό είναι να σταματήσουμε να τον φοβόμαστε ιδιαίτερα και να συμφιλιωθούμε μαζί του. Αν, μάλιστα, τον δούμε και σαν γέφυρα, που μπορεί να μας οδηγήσει απ’ την επίγεια ζωή στο επουράνιο νησί των μακάρων, όπου βασιλεύει η ειρήνη, η ισονομία, η χαρά και η απολύτρωση, τότε μπορεί να γίνει και επιθυμητός, αρκεί να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι ψυχικά και έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το Μεγάλο μας Κριτή και Σωτήρα του κόσμου, που με την Ανάστασή του νίκησε το θάνατο και έδωσε ελπίδα ζωής αιωνίου στο ανθρώπινο γένος.
