Πριν από λίγες ημέρες έγινε μια προσκυνηματική εκδρομή στην Ιερά Μονή της Παναγίας Σπηλιώτισσας των Αγράφων. Συμμετείχαμε πολλοί προσκυνητές και ξεκινήσαμε πριν ακόμα ξημερώσει για να προλάβουμε τη θεία λειτουργία. Αφού διασχίσαμε το θεσσαλικό κάμπο, φθάσαμε στο Μουζάκι Καρδίτσας και από εκεί αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τον ορεινό όγκο των Αγράφων. Η διαδρομή είναι μαγευτική. Η φύση είναι ντυμένη με την καταπράσινη φορεσιά της. Πυκνή και πλούσια βλάστηση παντού, πουρνάρια, δένδρα και βελανιδιές, οξιές και έλατα. Απόκρημνα βράχια και απότομοι γκρεμοί προκαλούν δέος, αλλά και κατάπληξη, ενώ χείμαρροι κυλούν με τα ορμητικά και γάργαρα νερά τους. Όμορφα και γραφικά χωριά της Αργιθέας που μοιάζουν σαν ζωγραφιά και άσπρη πινελιά, στολίζουν κάθε ομαλή βουνίσια πλαγιά.
Φτάσαμε στο μοναστήρι, που είναι κτισμένο σε ύψος 1000 μέτρων. Ένας μυρωμένος αέρας ανεμίζει ανάλαφρα τις φορεσιές μας, ενώ μια θεία ευωδία γεμίζει την ψυχή μας μπαίνοντας στην εκκλησία. Προσκυνήσαμε τη θαυματουργή εικόνα (έργο του Ευαγγελιστού Λουκά), παρακολουθήσαμε τη θεία λειτουργία, κοινωνήσαμε των αχράντων μυστηρίων, πήραμε την ευλογία και το αντίδωρο από τον ηγούμενο και κατόπιν πήγαμε στο αρχονταρίκι για τον καφέ και το λουκούμι. Λίγο πιο πέρα, ραντιστήκαμε με το αγιονέρι και γεμίσαμε τα μπουκαλάκια με αγιασμό από την αστείρευτη και ιαματική πηγή.
Στο τέλος με τις ευχές των μοναχών αναχωρήσαμε για το μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπους, που βρίσκεται στην απέναντι πλαγιά σε ύψος 1.350 μέτρα. Μας μίλησε ο ηγούμενος, ασπαστήκαμε τίμια και ιερά λείψανα αγίων και από εκεί πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Σταματήσαμε και φάγαμε σε ένα ωραίο μέρος κάτω στα δασιά πλατάνια και επισκεφτήκαμε μια εκκλησία με τον τοπικό Άγιο Παρθένιο. Συνεχίζοντας το ταξίδι μας, έπειτα από αρκετή ώρα φτάσαμε στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου έξω από το Μαυρομάτι, εκεί που γεννήθηκε ο Γ. Καραϊσκάκης ο μεγάλος ήρωας του 1821 και που η Ιερά Μονή πήρε και το όνομά του, προς τιμήν του. Την ώρα εκείνη οι μοναχές τελούσαν την ακολουθία του εσπερινού. Όλες μικρές στην ηλικία, ντόπιες και ξένες! Έψαλλαν τόσο γλυκά και μελωδικά και οι φωνές τους έμοιαζαν με αυτές των αγγέλων που νυχθημερόν υμνούν και δοξολογούν τον Ύψιστο Δημιουργό.
Μετά τον εσπερινό, αφού μας πρόσφεραν το λουκούμι, μας κατευόδωσαν με τις καλύτερες ευχές. Έπειτα φύγαμε για το Μουζάκι, κατεβήκαμε λίγο στο κέντρο της Καρδίτσας, και από εκεί πλέον περνώντας στη σειρά τα όμορφα και πεντακάθαρα καμποχώρια της Θεσσαλίας, φτάσαμε στη Λάρισα κατενθουσιασμένοι.
Πριν τελειώσω, θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφερθώ για λίγο στο ιστορικό της ιερής εικόνας της Παναγίας Σπηλαιώτισσας ή Σπηλιώτισσας. Το 1604 οι μοναχοί, αδέλφια Αθανάσιος και Παρθένιος από τη Στεφανιάδα Αργιθέας, που μόναζαν εκεί πλησίον στην Ιερά Μονή του Αγίου Χαραλάμπους, θέλησαν να προσκυνήσουν τους Αγίους Τόπους. Ξεκίνησαν πεζοί και όταν έφτασαν στο σημείο που είναι σήμερα το μοναστήρι, κουρασμένοι έπεσαν να κοιμηθούν και είδαν την Παναγία στον ύπνο τους που τους έδωσε εντολή να ανέβουν στο βράχο επάνω από το σπήλαιο και εκεί θα βρουν τους Αγίους Τόπους.
Οι μοναχοί φοβισμένοι γύρισαν πίσω στο γέροντά τους και εκείνος τους είπε να συνεχίσουν το δρόμο και αν είναι θέλημα Θεού θα λάβουν κάποια πληροφορία και η Θεοτόκος πάλι θα τους φωτίσει. Ξεκίνησαν για δεύτερη φορά την πορεία τους και πάλι το ίδιο συνέβη και η Παναγία μάλιστα τους είπε ότι θα ιδούν την εικόνα της κρεμασμένη σε ένα πουρνάρι. Με κόπο οι μοναχοί ανέβηκαν στο βράχο και ω του θαύματος, αντίκρισαν το εικόνισμα της Θεοτόκου να κρέμεται από τα κλαδιά του πουρναριού και μπροστά του να καίει, Θεός γνωρίζει πώς, ακοίμητη κανδήλα. Στη θέση αυτή σήμερα είναι το καμπαναριό.
Οι δύο μοναχοί, ύστερα από το εξαίρετο αυτό θαύμα, αποφάσισαν να κτίσουν μοναστήρι και να παραμείνουν ισόβια εκεί. Στην αχή διάλεξαν έναν τόπο προσιτό, αλλά η Παναγία τους υπέδειξε ότι επιθυμεί να κτιστεί εκεί που βρέθηκε η αγία εικόνα της. Τρεις ημέρες, με ανεξήγητο τρόπο, επέστρεφε στο σημείο της ευρέσεώς της, οπότε οι κτήτορες αποφάσισαν να το σεβαστούν.
Εκτός όμως από το δυσπρόσιτο του τόπου, την οικοδόμηση δυσκόλευε πολύ και η έλλειψη νερού. Οι τεχνίτες έπρεπε να μεταφέρουν νερό από τον Πετριλιώτη ποταμό, μία και δύο ώρες μακριά. Αλλά η Θεοτόκος εμφανίστηκε στο μάστορα και του υπέδειξε σημείο πέντε μόλις λεπτά από τον τόπο των οικοδομών, στον οποίο από βράχο θα εκπήγαζε ύδωρ. Πράγματι, μετά τη θεία υπόδειξη, έσπασαν το βράχο, από τον οποίο έτρεξε και τρέχει μέχρι σήμερα αενάως άφθονο και εύγευστο νερό (αγίασμα).
Με τη θαυμαστή πρόνοια του Θεού διά της Υπεραγίας Θεοτόκου, κτίστηκε το μοναστήρι της Σπηλιάς, το σέμνημα των Αγράφων, της Αργιθέας, της Θεσσαλίας κα όλης της Ελλάδας. Η αγία εικόνα της κατά καιρούς εκπέμπει χάριν των προσευχομένων με πίστη, άρρητη ευωδία και κάνει θαύματα. Ας την ικετεύουμε πάντοτε να μεσιτεύει προς τον Κύριον υπέρ της σωτηρίας των ψυχών ημών.
Ιωάννης Θ. Γωγουβίτης
εκπαιδευτικός
