«...εζήτουν δή αθροίζεσθαι
καί σώζεσθαι κτίζοντες πόλεις»
(Πλάτωνα, «Πρωταγόρας»)
Μέσα σε ελάχιστες μέρες, η Κυβέρνηση – με άκρως αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις – επιχειρεί να γκρεμίσει βίαια τους δύο βασικούς πυλώνες του κοινωνικού κράτους: την προστασία της εργασίας και την κοινωνική ασφάλιση. Η διάλυσή τους θα έχει τόσο άμεσες εισοδηματικές επιπτώσεις για χιλιάδες εργαζόμενους, ιδίως από τις πιο ευάλωτες ομάδες (γυναίκες, νέοι εργαζόμενοι, μετανάστες κλπ.), όσο και μακροπρόθεσμες εξωοικονομικές συνέπειες, που θα διαβρώνουν τον κοινωνικό ιστό της χώρας για χρόνια. Η διάσπαση των δεσμών αλληλεγγύης και κοινωνικής συνοχής θα οδηγήσει στην καλλιέργεια ενός κλίματος γενικευμένης ανασφάλειας για το μέλλον, σε περιπτώσεις ακραίας φτώχειας και εξαθλίωσης, σε φαινόμενα περιθωριοποίησης (εν απουσία εξισορροπητικών θεσμών κοινωνικής πρόνοιας) και στην ανάπτυξη του ατομικιστικού προτύπου. Γι’ αυτό και τα νέα μέτρα δεν αφορούν μόνο όσους «άτυχους» θίγονται ατομικά, αλλά το σύνολο των εργαζομένων, που θα κληθούν να επιβιώσουν κάτω από το νόμο της ζούγκλας.
Ακόμα χειρότερα, οι αλλαγές επιδιώκεται να έχουν μόνιμη ισχύ, ανεξάρτητα από την «τρόικα» και τις όποιες δανειακές ανάγκες της Ελλάδας, γι’ αυτό και παίρνουν το χαρακτήρα διαρθρωτικής μεταρρύθμισης του εργασιακού καθεστώτος και του ασφαλιστικού συστήματος και επιβάλλονται με ξεχωριστό (εκτός «Μνημονίου») νόμο. Ακόμα και αν στο μέλλον λυθεί (ας μου επιτραπεί η υπεραπλούστευση) με οποιοδήποτε τρόπο το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας, η επισφαλής, φτηνή και ανασφάλιστη εργασία και η ανυπαρξία κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας, θα ζει και θα βασιλεύει.
Μάλιστα, αν εξετάσει κανείς τα μέτρα θα ανακαλύψει ότι εκτός από άδικα, είναι και τελείως απρόσφορα για την αντιμετώπιση της κρίσης! Ακόμα και οι υποστηρικτές της οικονομίας της αγοράς αναγνωρίζουν ότι η βίαιη προσαρμογή και οι «θεραπείες-σοκ», εντείνουν την ύφεση, με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να αυξάνεται αντί να μειώνεται ως ποσοστό του Α.Ε.Π. Έτσι αποκαλύπτεται η υποκρισία όσων μιλούν για σχέδιο «εθνικής σωτηρίας» και για την ανάγκη «θυσιών για την πατρίδα».
Αν δε σκεφτούμε ορισμένα παραδείγματα, το πράγμα μιλάει από μόνο του. Ας μας εξηγήσει η κυβέρνηση και όσοι υποστηρίζουν την κυβερνητική πολιτική: Πώς θα συμβάλλει στη δημοσιονομική εξυγίανση και την εξυπηρέτηση του χρέους η δυνατότητα του εργοδότη να απολύει σωρηδόν, χωρίς λόγο και στην ουσία χωρίς προειδοποίηση και αποζημίωση τους εργαζομένους του; Σε τι θα εξυπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον η δημιουργία μιας πληθώρας νεόπτωχων ηλικιωμένων, που θα προσπαθούν να επιβιώσουν με το προνοιακό επίδομα των 350 ευρώ; Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει με τη νομοθετική πρόβλεψη ότι αν δεν καταβάλλει τις εισφορές ο εργοδότης, χάνουν την ασφαλιστική κάλυψη της αντίστοιχης περιόδου οι εργαζόμενοι;
Η απάντηση προκύπτει αβίαστα. Όλα αυτά τα μέτρα δεν ωφελούν παρά στη μεγιστοποίηση των κερδών των μεγαλοεπιχειρηματιών και στη δημιουργία ελκυστικού περιβάλλοντος για «επενδύσεις» με αποικιοκρατικούς όρους. Αντίθετα, ελάχιστα συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας. Ένα είναι πάντως σίγουρο: Αυτοί που δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα είναι οι εργαζόμενοι, οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν και τώρα και στο μέλλον τις διαλυτικές συνέπειες μιας κρίσης που δεν δημιούργησαν.
Φυσικά, τα προβλήματα είναι υπαρκτά και πολλοί αναρωτιούνται «τι μπορούμε να κάνουμε». Συχνά η Αριστερά κατηγορείται για καταγγελτισμό και ανυπαρξία προτάσεων. Λάθος! Ως Συνασπισμός, το λέμε συνέχεια και το τεκμηριώσαμε και πρόσφατα στο συνέδριό μας: Υπάρχει εναλλακτική έξοδος από την κρίση! Περνάει μέσα από την υπεράσπιση του εισοδήματος των εργαζομένων, της κοινωνικής ασφάλισης, της δημόσιας περιουσίας, του δικαιώματος της εργασίας. Περνάει μέσα από την αλλαγή του τρόπου παραγωγής και διανομής του πλούτου και την ανασυγκρότηση των παραγωγικών δομών της χώρας με κριτήρια αειφορίας και κοινωνικής δικαιοσύνης, την πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής και τη ριζική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος υπέρ των ασθενέστερων. Περνάει από τη διεκδίκηση μεγαλύτερου χρόνου προσαρμογής του δημοσιονομικού ελλείμματος και μείωσης του χρέους, την κατάργηση του «Συμφώνου Σταθερότητας», τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού συστήματος προστασίας και δανεισμού με δίκαιους και ευνοϊκούς όρους για τα κράτη-μέλη που αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα.
Ειδικά για το ασφαλιστικό, είμαστε υπέρ ενός δημόσιου και αναβαθμισμένου, κοινωνικού, καθολικού ασφαλιστικού συστήματος, με αναδιανεμητικό και αλληλέγγυο χαρακτήρα και θεωρούμε απαράδεκτες τις διακρίσεις μεταξύ των ασφαλισμένων βάσει ηλικίας ή ημερομηνίας πρώτης ασφάλισης. Ιδιαίτερη έμφαση δίνουμε στη διασφάλιση των χρηματοδοτικών πόρων της κοινωνικής ασφάλισης, με την πάταξη της ανασφάλιστης εργασίας και της εισφοροδιαφυγής, τη ρύθμιση της απόδοσης των οφειλών του κράτους και των εργοδοτών, την ασφαλή διαχείριση των αποθεματικών και της ακίνητης περιουσίας των Ταμείων, την επιστροφή των αποθεματικών και τη θεσμοθέτηση νέων δημοσίων πόρων για το ασφαλιστικό σύστημα.
Όλα αυτά, δεν είναι όνειρα θερινής νυχτός για ένα μακρινό ειδυλλιακό μέλλον. Είναι άμεσα υλοποιήσιμοι στόχοι, που οι εργαζόμενοι μπορούν να διεκδικήσουν και να πετύχουν, με όπλο την αλληλεγγύη και τους μαζικούς, πολύμορφους και ενωτικούς τους αγώνες. Ήδη, θετικά δείγματα υπάρχουν. Η μαζική αντίδραση των εργαζομένων ήταν αυτή που κατάφερε να αφήσει στο συρτάρι το «νομοσχέδιο Γιαννίτση» και αυτή μπορεί όχι μόνο να εμποδίσει τη διάλυση του υπάρχοντος, αλλά να διεκδικήσει την εμβάθυνση και ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. Το πρώτο βήμα έγινε με τις ως τώρα κινητοποιήσεις. Καιρός να κλιμακώσουμε την αντίδρασή μας. Κι ας μην ξεχνάμε τα ενθαρρυντικά μηνύματα συμπαράστασης που έρχονται από τους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης. Με τη συντονισμένη δράση μας, ας βάλουμε πρώτο στόχο αυτό που έλεγε το σύνθημα της Πανευρωπαϊκής Εβδομάδας Αντίστασης και Αλληλεγγύης στην Ελλάδα (21-27/6): Δεν πληρώνουμε την κρίση τους!
Η Δανάη Κολτσίδα, είναι μέλος της Ν.Ε. Λάρισας και της Κ.Π.Ε. του Συνασπισμού
