Του Γιάννη Μήτσιου, Φυσικού – Νομικού
Ο Γιορίκας και ο Κωστίκας, δύο ξαδέρφια, ταξιδεύουν αεροπορικώς για Νέα Υόρκη. Σε κάποιο σημείο το αεροπλάνο συναντάει κενά αέρος και αρχίζει να τρίζει. Ο Κωστίκας φοβάται και ρωτάει τον ξάδερφό του: Ρε Γιορίκα λές να πέσει το αεροπλάνο; Ο Γιορίκας, όμως, τον καθησυχάζει: Και τι σε νοιάζει εσένα ρε; Δικό σου είναι;
Το ανέκδοτο είναι παλιό, αλλά ωραίο. Το άσχημο είναι ότι η νοοτροπία του Γιορίκα είναι πλατιά απλωμένη μεταξύ των Ελλήνων. Και ο Πανίκας, ο Σαλονικιός, όταν ρωτήθηκε αν είναι σωστό να χαρισθούν τα χρέη της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, απάντησε χωρίς κανένα δισταγμό: Και βέβαια, ο ΠΑΟΚ είναι ιδέα και στο κάτω – κάτω δεν θα τα πληρώσουμε εμείς. Και ο Δημήτρης ο Αθηναίος, όταν έβλεπε να διορίζονται αθρόως αργόσχολοι και αργόμισθοι στο Δημόσιο απ’ τα παράθυρα της αναξιοκρατίας και τους φεγγίτες της ρουσφετολογίας, ενέκρινε και μάλιστα με ενθουσιασμό. Αφού θα μειωνόταν η ανεργία, τα παιδιά θα έβρισκαν δουλειά και, βέβαια, χωρίς κανένα δικό του κόστος. Τα παραδείγματα είναι πολλά, ατέλειωτα.
Εδώ και δεκαετίες, η μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού βολοδέρνει εγκλωβισμένη στις κομματικές μάντρες και υπομένει τον κάθε χουγιαχτάρη που το παίζει «πρωτοκλασάτο και ιστορικό» κομματικό στέλεχος. Και περιμένουν μετά βαΐων και κλάδων τον Μεσσία. Και όταν εκείνος έρχεται και τους απογοητεύει, περιμένουν τον νέο Σωτήρα, πάντα ευκολόπιστοι και πάντα γελασμένοι...
Κάποτε, ωστόσο, τα ψέματα τελειώνουν. Κάποτε έρχεται ο λογαριασμός. Και σου ζητούν να πληρώσεις τα δάνεια και τα βερεσέδια που έγιναν για να παριστάνουν κάποιοι Ελληνάρες τον κιμπάρη, τον κουβαρντά, τον άρχοντα. Κάποτε καταλαβαίνεις ότι «η τύχη σου ενδίδει πιά, τα έργα σου απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου βγήκαν όλα πλάνες...». Και τότε χρειάζεται «να μην γελασθείς, μην πεις πως ήταν όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου, μάταιες ελπίδες τέτοιες να μην καταδεχτείς». Γιατί κάθε προσπάθειά σου για πρόοδο θα σκοντάψει πάλι στην αναξιοκρατία, στην κομματοκρατία, στην κλεπτοκρατία.
Θα ήταν ευχής έργο αν η οικονομική κρίση γινόταν αιτία να αφυπνισθεί και να πιστέψει ο Έλληνας στην αξία του, στη δημιουργικότητά του, στο φιλότιμό του. Για δεκανίκια αγωνίζονται τα εξουθενωμένα γηρατειά και τα εκφυλισμένα νιάτα. Η Ελλάδα μπορεί να ανασυνταχθεί και να προοδεύσει, να γίνει χώρα που δημιουργεί περισσότερα απ’ όσα καταναλώνει. Όσοι κατάφεραν να αναρριχηθούν ληστεύοντας το κράτος είναι ορατοί με γυμνό μάτι. Διότι τα πλούτη που αποκτώνται με αισχρό τρόπο επιδεικνύονται με προκλητικό και ξιπασμένο τρόπο. Με τρόπο που προσβάλλει τον τίμιο Έλληνα.
Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά έχουν ημερομηνία λήξης. Η «κουλτούρα» του Γιορίκα, του «δεν βαριέσαι», του «λίγη δουλειά και πολλά λεφτά» έχει πλέον ξεπερασθεί. Ο Έλληνας πολίτης οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του. Η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει να είναι κατακερματισμένη σε αλληλοσπαρασσόμενα κομμάτια, μερικά απ’ τα οποία ονομάζονται κατ’ ευφημισμόν κόμματα. Το επιχείρημα ότι παραπλανήθηκε απ’ τους πολιτικούς, όπως ισχυρίζονται και οι «παραπλανηθέντες» υπουργοί, όπως και το «όλοι το ίδιο είμαστε» δεν είναι τίποτ’ άλλο από αισχρή κουτοπονηριά και χυδαίος λαϊκισμός.
Επιτέλους, μπορεί να επενδύσει στον εαυτό του, να πιστέψει στην κοινωνία των πολιτών, της νομιμότητας, της δικαιοσύνης, της αξιοκρατίας και της δημιουργίας. Οι αυταπάτες λειτουργούν σαν παραβάν, είναι πάντοτε το κουκούλι που κρύβουν τις απάτες...
