Του Νικολάου Μπέτσιου, υποστράτηγου ΕΛ.ΑΣ. ε.α.
Πρόσφατα η ελληνική κοινωνία και ο πολιτικός κόσμος ατυχώς βίωσαν ένα ακόμη «χειρουργικό» κτύπημα της νέας μορφής τρομοκρατίας στη δυστυχή χώρα μας, με οδυνηρή συνέπεια την παράλογη και άδικη δολοφονία ενός αξ/κού της ΕΛ.ΑΣ., ο οποίος υπήρξε ο ακούσιος αποδέκτης του «μαύρου δώρου» των νεοτρομοκρατών, ως θύμα της παρουσίας, δύναμης και μηνύματος της αντεξουσίας, προς τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, το Κράτος, το δημοκρατικό μας πολίτευμα και με απώτερο στόχο την αποσταθεροποίηση των θεσμών και του κοινωνικού συνεκτικού δεσμού, την ώρα κατά την οποία ο ελληνικός λαός ευρίσκεται στη δίνη των επαχθών οικονομικών, ασφαλιστικών και εργασιακών μέτρων που του επιβάλλονται χωρίς έλεος.
Η εν λόγω τρομοκρατική πράξη για το σύνολο των πολιτών, δημοσιογράφων, πολιτικών κ.ά., δημιούργησε έκπληξη πρώτου μεγέθους, την οποία στη συνέχεια διαδέχθηκε η αμηχανία, ο προβληματισμός και ο σκεπτικισμός για το μέλλον.
Για τους γνωρίζοντες τα πράγματα, μια τέτοιου είδους ενέργεια, που είχε σχέση με τον τρόπο λειτουργίας των δραστών δεν αποτέλεσε έκπληξη, έστω και αν συνέβη στην «καρδιά» του κέντρου ευθύνης της ασφαλείας της χώρας και τούτο γιατί.
1. Σε κάθε τρομοκρατική πράξη συνυπάρχει.
α). Το στοιχείο του αιφνιδιασμού.
β). Η επινόηση κάθε σχεδιασμού δράσης πάντα προηγείται της συλλογιστικής αποτροπής αυτής.
γ). Η κατάλληλη και ενδελεχής προετοιμασία της πράξης, ήτοι [χώρος-χρόνος-τρόπος-μεθοδολογία], με «πιστοποίηση των όρων επιτυχίας» του επιδιωκούμενου σκοπού, με μοναδική περίπτωση αποτυχίας την ανθρώπινη μη προβλέψιμη στον απόλυτο βαθμό τυχαία σύμπτωση.
δ). Η λεπτομερής πληροφοριακή ενημέρωση-κάλυψη και ακριβής γνώση του «αντικειμένου»
ε). Η πιθανότατη σύμπραξη και συνεργασία αλλοδαπών, με τη μορφή συγκοινωνούντων δοχείων και την παροχή της κατάλληλης τεχνογνωσίας.
στ). Ο εφησυχασμός και η καθημερινή ρουτίνα του αρμόδιου προσωπικού ασφαλείας και η νοοτροπία ότι «εδώ που είμαστε δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα».
2. Αλλάζουν πλέον τα συνήθη δεδομένα των αντικρατικών κτυπημάτων και αυτά αναπροσαρμόζονται σε νέες τεχνικές, περισσότερο αποτελεσματικές για τους ίδιους και το στόχο τους αντίστοιχα και με σαφώς πολύ λιγότερες πιθανότητες εντόπισής των από τις διωκτικές αρχές, σε σχέση με τις έως τώρα συμβατικές μεθόδους επιθέσεων . Αυτό τούτο καταδείχνει ανησυχητικά «ποιοτική αναβάθμιση» των μεθόδων δράσης.
Σημαίνει ακόμη, ότι απολύτως κανένας κρατικός στόχος, ή δημόσιο πρόσωπο, δεν είναι ασφαλές, όσο καλά και αν φρουρείται, γιατί εμφιλοχωρούν οι προηγούμενες προϋποθέσεις και βέβαια παντού και πάντα θα υπάρχει μία «κερκόπορτα».
Το έργο της ανακάλυψης και σύλληψης των δραστών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν χρειάζονται μεγαλοστομίες εκ μέρους των υψηλών υπευθύνων για συλλήψεις και παρελθούσες επιτυχίες, γιατί στην ιδιάζουσα συνειδησιακή κατάσταση και ιδιόρρυθμη ψυχοσύνθεση αυτών των προσώπων, τέτοιου είδους δηλώσεις δεν έχουν «αντίκρισμα». Απαιτείται αθόρυβη ανασύνταξη των μέτρων ασφαλείας, χαμηλοί τόνοι, κατάργηση των ευχολογίων και των λεονταρισμών και αποφασιστική αντίδραση όλου του πολιτικού κόσμου έμπρακτα και χωρίς «μισές αλήθειες».
