«Το μεγάλο «ΟΧΙ» δεν λέγεται ποτέ ατιμωρητί. Είναι εύκολο να ζει κανείς σκύβοντας το κεφάλι και τρώγοντας λακτίσματα. Δύσκολο να ζήσει ελεύθερος. Όποιος αγαπά την ελευθερία για τον εαυτό του, τη θέλει και για τους άλλους», έχει γράψει ο μεγάλος Καβάφης. Και είναι ίσως επίκαιρη παρά ποτέ για τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, αλλά και για τα όσα δραματικά διαδραματίστηκαν προχθές και χθες έως ένα βαθμό, εντός της Βουλής αλλά και στο κέντρο της Αθήνας, η άποψη του ξεχωριστού αυτού λόγιου.
Επίκαιρη γιατί είναι μια εποχή που όλοι και ο καθένας μας ξεχωριστά εκ των πραγμάτων καλούμαστε να πούμε το μεγάλο «ΟΧΙ» ή ίσως και το μεγάλο «ΝΑΙ». Και πιο πολύ απ’ όλους η πολιτική ηγεσία του τόπου, η οποία με τις αποφάσεις της καθορίζει και το μέλλον του, όπως και το μέλλον των πολιτών του.
Αυτό που πάντως μέχρι τώρα έχουμε δει, ζήσει και διαπιστώσει, με οδυνηρά για όλους αποτελέσματα, είναι ότι οι κυβερνώντες και αυτόκλητοι «σωτήρες» δυσκολεύονται να πουν το μεγάλο «όχι» και προτιμούν να σκύβουν το κεφάλι και να τρώνε λακτίσματα, έχοντας καταστήσει εαυτούς, αλλά και τη χώρα, υποτελείς των Ευρωπαίων και της τρόικας.
Πολλοί είναι αυτοί και δεν πρόκειται για πολιτικούς ή ιδεολογικούς λόγους που το κάνουν, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το «μεσοπρόθεσμο» δεν θα έπρεπε να έχει περάσει. Όχι μόνο γιατί εισάγει τους πολίτες σε έναν νέο ατελείωτο εφιάλτη, αλλά και γιατί παράλληλα μόνοι μας «εξουδετερώσαμε» ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί. Και βεβαίως, ακόμη και οι πλέον αισιόδοξοι, ακόμη και ο ίδιος ο υπουργός των Οικονομικών, δεν μπόρεσε να «δεσμευτεί» ότι δεν θα χρειαστούν και άλλα μέτρα, πέραν του «μεσοπρόθεσμου». Άλλωστε και να μας διαβεβαίωνε για κάτι τέτοιο, ήταν αμφίβολο αν θα τον πίστευε κανείς.
Τις τελευταίες μέρες ή μάλλον τον τελευταίο καιρό, παρακολουθήσαμε τις κλιμακούμενες πιέσεις εταίρων, τρόικας προς την Ελλάδα, προκειμένου να υποκύψει στις νέες πιέσεις... σωτηρίας. Όπως παρακολουθήσαμε και τις αντικρουόμενες απόψεις μεταξύ ξένων αξιωματούχων και «ειδικών», αν και κατά πόσο αυτό το νέο σχέδιο ή έστω και η επιπλέον δανειοδότηση θα είναι αρκετά για να σωθεί η Ελλάδα. Επίσης, τους παρακολουθήσαμε όσο τα πράγματα δεν εξελίσσονταν προς την κατεύθυνση που ακριβώς επιθυμούσαν, να μεταλλάσσονται, να μετακινούνται της αρχικής άτεγκτης στάσης τους, να μαλακώνουν, να ψάχνουν να βρουν εναλλακτικές και να συνδυάζουν το μαστίγιο με το καρότο, τις απειλές με τις «πατρικές παροτρύνσεις» και το «καλόπιασμα». Όλα αυτά, βεβαίως, όπως άλλωστε κατ’ επανάληψη έχουμε επισημάνει, όχι γιατί τους πήρε ο πόνος για τους Έλληνες ή για την πιθανή πτώχευση της Ελλάδας. Γιατί μια πιθανή κατάρρευση της Ελλάδας θα συνιστούσε με το φαινόμενο «ντόμινο» (Πορτογαλία, Ιρλανδία, αλλά και Ισπανία και Βέλγιο και Ιταλία) την κατάρρευση της ευρωζώνης και την κατάρρευση των συμφερόντων τους και των τραπεζών τους. Και αυτή ακριβώς η πιθανότητα έφτασε να αποτελέσει το «διαπραγματευτικό χαρτί» για την Ελλάδα, το οποίο θα μπορούσε διαφορετικά να χρησιμοποιήσει προς όφελος της αξιοπρέπειας της χώρας και των πολιτών της.
Ρίσκο; Ως έναν βαθμό «ναι». «Εκβιασμός»; Επίσης, ως έναν βαθμό «ναι». Αλλά όταν μια χώρα, η Ελλάδα, εκβιάζεται ωμά, τότε και να τολμήσει να ρισκάρει μπορεί και να «εκβιάσει» με τη σειρά της, χρησιμοποιώντας προς τούτο τα «όπλα» που ακόμη διαθέτει. Αντ’ αυτού, εγχωρίως, εκτός από τις «εισαγόμενες» απειλές, ξεκίνησε ένας χορός μαγισσών και φαντασμάτων, απειλών και εκβιασμών, τρομοκρατικών διλημμάτων με ένα... πασπάλισμα από τανκς και αλλοίωσης συνειδήσεων, με το γνωστό αποτέλεσμα: την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, που δεν ξέρουμε «πού» και για «πόσο» θα μας οδηγήσει. Και, φυσικά, στην «αυτοκαταστροφή» του «διαπραγματευτικού όπλου» που είχαμε. Γιατί οι «εταίροι» μπορεί να μας έχουν ανάγκη τώρα, αλλά δεν θα μας έχουν εσαεί και τότε, βεβαίως, θα μας αφήσουν χωρίς δεύτερη σκέψη στη μοίρα μας.
Σίγουρα, το μεγάλο «ΟΧΙ» δεν λέγεται ποτέ ατιμωρητί, όπως είπε ο Καβάφης. Είναι, όμως, καλύτερο από το «ΝΑΙ» της ηττοπάθειας και του λακτίσματος.
