Θα τη λάβει την ψήφο εμπιστοσύνης, δεν γεννάται θέμα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν την έχει λάβει βέβαια ακόμη, γιατί είναι νωρίς, αλλά… Αλλά θα τη λάβει, ή την έλαβε - σήμερα που γίνεται η ανάγνωση του κειμένου - την ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση.
Αυτό εξάλλου, εκτιμούσαν ακόμη και οι «αγορές» - γιατί όπως καταλαβαίνετε πλέον εμείς είμαστε ό,τι πουν οι «αγορές» να είμαστε - οι οποίες «ηρέμησαν» χθες πρόσκαιρα, όπως λέγανε οι ειδικοί επί των οικονομικών.
Αλλωστε και ποιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, θα τολμούσε στην παρούσα φάση - και μετά τα όσα κωμικοτραγικά συνέβησαν την περασμένη εβδομάδα - να μην δώσει την ψήφο του; Η απάντηση μπορεί να είναι μετά βεβαιότητος «κανένας». Όχι μόνον, γιατί αν ήθελαν να το… διαλύσουν το κατάστημα είχαν την ευκαιρία να το κάνουν στη δραματική κοινοβουλευτική ομάδα της περασμένης εβδομάδας, όταν τα πράγματα έδειχναν να έχουν ξεπεράσει και το οριακό τους σημείο. Ωστόσο οι «λεονταρισμοί» έμειναν στο Περιστύλιο της Βουλής και στην ομαδική ψυχοθεραπεία που εν συνεχεία υποβλήθηκαν εντός της συνεδρίασης και κατόπιν επέστρεψαν όλοι στο «μαντρί». Όχι ότι αυτό σημαίνει πως έπαψαν να υπάρχουν διαφορές, διαφωνίες, δυσαρέσκειες μέχρις αγανακτήσεως. Υπάρχουν και φουντώνουν και… κορώνουν και εκρήγνυνται ενίοτε, αλλά… Αλλά οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, βρίσκονται προ του διλήμματος, να επιλέξουν ανάμεσα στην κομματική πειθαρχία και την παραμονή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και της έκφρασης των προσωπικών τους διαφωνιών διά της στέρησης της παροχής ψήφου εμπιστοσύνης. Στην περίπτωση αυτή, οποίος ήθελε να το αποτολμήσει, θα έπρεπε να χρεωθεί και το πολιτικό και ιστορικό ταυτόχρονα (για το ΠΑΣΟΚ αλλά και τις ευρύτερες εξελίξεις) κόστος του ότι ουσιαστικά «έριξε» την κυβέρνηση. Και αυτό είναι ένα κόστος που κανένας δεν φαίνεται διατεθειμένος να επωμιστεί.
Προς τούτο η πιο έντιμη και απέναντι στο κόμμα που πολιτικά τους εξέθρεψε αλλά και ως προς τους ίδιους και τα πολιτικά και τα ηθικά διλήμματα που προφανώς αντιμετώπιζαν, ήταν η στάση των Φλωρίδη και Νασιώκα, οι οποίοι παραιτήθηκαν από το βουλευτικό αξίωμα, και άφησαν στους αναπληρωματικούς τους το καθήκον να πράξουν κατά συνείδηση (κομματική πιθανότατα). Μιμητές δεν υπήρξαν, συνεπώς…
… Συνεπώς θα την έπαιρνε την ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση. Αλλωστε 151 ψήφους χρειαζόταν γι΄ αυτό και είχε ακόμη και την «πολυτέλεια» κάποιων διαρροών σε περίπτωση που κάποιος εκ των κυβερνητικών βουλευτών τολμούσε να μην δώσει την ψήφο του. Καλά, για τους βουλευτές των λοιπών κομμάτων δεν το συζητάμε και δεν συνηθίζεται. Δεν συνηθιζόταν στις καλές εποχές. Πόσο μάλλον τώρα.
Το αμέσως επόμενο ερώτημα που γεννάται είναι αν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσουν και για το «μεσοπρόθεσμο» την ερχόμενη εβδομάδα, όταν η κοινωνική αναταραχή συνεχίζεται. Επί της ουσίας φυσικά τίποτε δεν έχει αλλάξει, όπως δεν έχουν αλλάξει και οι διαφωνίες βουλευτών για την εν γένει οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.
Και σε αυτή την περίπτωση, η έκβαση θα πρέπει να θεωρείται θετική, αν και όχι «τιμητική» για όλους εκείνους που ανοιχτά εκφράζουν τις διαφωνίες τους αλλά εν τέλει υποτάσσονται. Γιατί και στην περίπτωση αυτή, θα έχουν ν’ αναλάβουν το κόστος της ευθύνης και έναντι κοτζαμάν «τρόικας» (!) αλλά και της… σωτηρίας του έθνους (αυτό το έρμο το έθνος έχει φθάσει ν΄ αναρωτιέται ποιος θα το σώσει από τους… Σωτήρες). Εδώ οι της «τρόικας» δεν ζητάνε πια τη συναίνεση μόνο από τον πολιτικό κόσμο αλλά και από τους… πολίτες! Θα μας βάλουν διά περιφοράς να υπογράψουμε κανένα χαρτί «ευρωπαϊκών φρονημάτων», ένας - ένας ονομαστικά!
Δημιουργείται ένα κλίμα «τρομοκρατίας» εισαγόμενο εκ του εξωτερικού, με στόχους άπαντες και με τον Μπαρόζο να μας κουνάει το «καρότο» για κονδύλια αναπτυξιακής προοπτικής.
Θα περάσει λοιπόν και το «μεσοπρόθεσμο». Κακήν - κακώς αλλά θα περάσει. Και εμείς των πολιτών δεν θα μας περάσει ποτέ, ως φαίνεται, η κρίση απόλυτης φτώχειας και τροϊκανής μιζέριας.
