Αγαπητέ αναγνώστη συνέλληνα, το καίριο ερώτημα που προβληματίζει και ανησυχεί – σήμερα – την κοινωνία μας, είναι αναμφίβολα η «σωτηρία» της χώρας. Πώς όμως, δύναται να συμβεί τούτο, όταν προσκρούει κάθε φορά σε κυβερνητικά «ώτα μη ακουόντων» της εκάστοτε – και της σημερινής – πολιτικής ηγεσίας; Είναι προφανές ότι στην οδυνηρή κατάσταση που ήδη βρίσκεται η χώρα, κυρίως οικονομικά αλλά και με άλλες συνέπειες συνολικά για το Έθνος, ο μόνος δρόμος που θα βοηθούσε αποτελεσματικά τον τόπο και το λαό μας για την απεμπλοκή και απεξάρτησή τους – οριστικά πλέον – από τη «δυναστεία» των μνημονίων «ΔΝΤ και Τρόικας», θα ήταν μια «Πανεθνική Πολιτική Συμμαχιών» του ελληνισμού εντός κι εκτός συνόρων. Με ενιαία στρατηγική πολιτικής κατεύθυνσης, που ως κεντρικός της στόχος θα ήταν ο τάχιστος – πάσης φύσεως – μηχανισμός αντιμετώπισης «αδιεξόδων και προβλημάτων» μείζονος σημασίας, για την όσο το δυνατό γρηγορότερη «απελευθέρωση της Πατρίδας» από κάθε είδους δεσμά! Γιατί, ένα τέτοιο αρραγές και συμπαγές «κοινωνικοπολιτικό μέτωπο» - στην παρούσα συγκυρία – θα προσέδιδε ιδιαίτερο πολιτικό και εθνικό κύρος στο εσωτερικό της χώρας, καθώς και κύρια θα θεμελίωνε – σε μέγιστο βαθμό – την «κοινωνική συνοχή» και την «κοινωνική γαλήνη», που τόσο πολύ – όσο ποτέ άλλοτε – έχει ανάγκη ο τόπος! Αντί λοιπόν, να ομονοήσουν στην παρούσα φάση: Κυβέρνηση, κόμματα, κοινωνικοί φορείς, και άλλες λοιπές πολιτικές δυνάμεις – σ’ ένα τιτάνιο... διαρκή αγώνα – αλληλλοτρώγονται μεταξύ τους, ρίχνοντας ο ένας στον άλλο τις ευθύνες χωρίς καμιά παραδοχή από κανέναν.
Από τη μια η κυβέρνηση διάλεξε το δρόμο της πολιτικής «μοναξιάς» και της «εγωπάθειας» ως μέτρο, για την αντιμετώπιση των σημερινών πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αδιεξόδων, χωρίς όμως ως τώρα να μπορεί να τα καταφέρει παρά τις φιλότιμες προσπάθειές της. Βλέπει μπροστά της να υψώνονται πανύψηλα τείχη... και πλείστα εμπόδια και παρά τις αλλεπάλληλες αδυναμίες της και δυσκολίες που διαρκώς αντιμετωπίζει, επιμένει σ’ αυτή τη θέση της μόνο και μόνο για την πολυπόθητη... εξουσία!!! Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η αξιωματική αντιπολίτευση, προσπαθώντας με κάθε μέσο – απ’ ό,τι φαίνεται – να φθείρει ακόμη περισσότερο την ήδη προ πολλού φθορά της κυβέρνησης, χωρίς η ίδια με τον προγραμματικό της λόγο να πείθει κι ούτε κάτι σημαντικό να προτείνει επί της ουσίας και να προάγει. Το να μας παρουσιάζει η αξιωματική αντιπολίτευση ένα διαφορετικό «μίγμα» πολιτικής, για άρση αδιεξόδων της χώρας από τα διαρκή «βασανιστικά μνημόνια» κάθε λογής, που υπογράψαμε – καλώς ή κακώς – από τους αδίστακτους «πάτρωνές μας...», δεν λέει τίποτα. Κανένα έμπρακτο μέτρο και σχέδιο δεν παρουσίασε, αρκέστηκε μονάχα στην «παλαιομοδίτικη κοπή» της αντιπολιτευτικής της τακτικής, που (κατατρώει...) ανέξοδα τον ήδη επιβαρημένο – πολιτικά – κομματικό της αντίπαλο. Ευελπιστώντας μ’ αυτό τον τρόπο τη στόχευσή της στην εξουσία, το δυνατόν συντομότερα, αφού η αποτυχία της συμπολίτευσης (κυβέρνησης) είναι εμφανής και δεδομένη – όποτε κι αν προκηρυχθούν οι εκλογές.
Αγαπητέ συνέλληνα αναγνώστη, η «νεκρανάσταση» της Πατρίδας μας δεν είναι ακατόρθωτη. Αν πρώτα εμείς ως λαός ορθώσουμε το ανάστημά μας διώχνοντας εσαεί τους «εφιάλτες» του πολιτικού παρελθόντος – κοντινού κι απόμακρου, - αλλάζοντας εδώ και τώρα «παλιές νοοτροπίες, αντιλήψεις και δογματισμούς», που αυτές μας έφεραν σ’ αυτή τη σημερινή τραγική κατάσταση που βιώνουμε, μαζί και με τις αντίστοιχες να το παραδεχτούμε κακές πολιτικές μας επιλογές – είτε προσώπων, είτε κομμάτων – κάποια φωτεινά σημάδια, ίσως, μπορεί, να δούμε κάποτε στον ορίζοντα να μας χαμογελούν! Παράλληλα, όμως, μ’ αυτές τις επιβαλλόμενες αλλαγές μας – ως πολίτες ώριμοι και νοήμονες πλέον – είναι βέβαιο ότι θα παρασύρουμε και τους «κρατούντες την εξουσία», ν’ αλλάξουν κι εκείνοι «πολιτικά μυαλά...» ώστε να αγαπήσουν επιτέλους τους συμπολίτες τους, τις ρίζες του τόπου τους, την κοινωνία και την Ελλάδα!
Μια Πατρίδα Ελλάδα, που ποτέ δεν πεθαίνει!!! Κι ας προδόθηκε... εκείνη τόσο βάναυσα! από ανάξιους κι ανέντιμους πολιτικούς κυβερνήτες. Μήπως, ποτέ, ρωτήθηκε, αυτός ο «πολύπαθος» λαός μας – κατά πολλά – τι θα ήθελε; Έγινε, ποτέ, κάποιο δημοψήφισμα, σε μείζονα εθνικά κ.λ.π. θέματα, που ως όφειλαν οι εκάστοτε «πολιτικές εξουσίες» να πράξουν απέναντι στο λαό και την κοινωνία; Ουδέποτε. Δεν ενθυμούμαι κάτι τέτοιο. Αυτές, λοιπόν, οι «ψευδεπίγραφες κι αλαζονικές» - κατ’ άλλα – πολιτικές με μονοκομματικές κυβερνήσεις απανωτές του παρελθόντος, ήδη απέτυχαν. Ίσως, κάποιοι, επιδιώκαν τη «νεκρανάστασή τους!» αλλά μάταια πλέον. Στη συνείδηση της συντριπτικής πλειονότητας των συμπατριωτών μας επικρατεί η άποψη – και θερμά υποστηρίζεται ακόμη και σήμερα – ότι η χώρα αλλά και η κοινωνία, δεν μπορούν άλλο ν’ αντέξουν αυτή τη βασανιστική πολιτική δοκιμασία σε βάρος του λαού μας και οργισμένα πια απαιτούν: από την κυβέρνηση εδώ και τώρα, να παραιτηθεί σύσσωμη το δυνατό γρηγορότερα, για να ξεκινήσουν οι διαδικασίες εκλογής μιας νέας «οικουμενικής κυβέρνησης» με τη συμβολή κι ευθύνη όλων των πολιτικών δυνάμεων της Πατρίδας μας.
Αγαπητέ αναγνώστη συνέλληνα, εσύ που αγαπάς αληθινά τη γλυκιά σου Πατρίδα και το ξέρεις καλύτερα! από οποιονδήποτε άλλον, θα την αφήσεις απροστάτευτη... στο μένος των ντόπιων και ξένων εχθρών της; Μα είναι δυνατόν αυτές οι πολιτικές δυνάμεις που χρεοκόπησαν να μπορούν να τη σώσουν; Όταν οι ίδιες στην επικυριαρχία τους – επί δεκαετίες – δεν έκαναν τίποτα απολύτως, για να την ανορθώσουν! Αντίθετα μάλιστα, της ρούφηξαν το αίμα της... Αυτό, της «προόδου και της ευημερίας». Και την παρέδωσαν ... εν μία νυκτί, σε ξένους άπληστους κουμανταδόρους... δανειστές, υλιστές, σαδιστές!!!, να την κατασπαράξουν... ακόμη περισσότερο. Σ’ αυτούς, λοιπόν, τους αχόρταγους – και άθλιους... Θα ξαναδώσουμε την εκπροσώπηση εκ νέου του Έθνους; Σ’ αυτούς, που λήστεψαν... παντοειδώς την Ελλάδα, μόλυναν τα ιερά της και όσια... και πρόδωσαν τα όνειρα και τις ελπίδες των νέων ανθρώπων;
Θαρρούμε, αγαπητέ αναγνώστη συνέλληνα, πώς ήρθε καιρός για «πατριωτική εγρήγορση... και συνείδηση...» όλων των υγιών δυνάμεων, ώστε ν’ αντικρούσουμε αποτελεσματικά πιθανά νέα δεινά... για την Πατρίδα στο άμεσο μέλλον.
