Και από τη θέση αυτή έχουμε προ πολλού επισημάνει και επαναλάβει έκτοτε, κατά διαστήματα, ότι η κρισιμότητα των καιρών και οι επιτακτικές ανάγκες, που έχουν προκύψει, έχουν προ πολλού ξεπεράσει όχι μόνο την υφιστάμενη κυβέρνηση, αλά και τα κόμματα γενικά. Και ότι η όποια «λύση» δεν μπορεί πλέον να προέλθει από οιαδήποτε μονοκομματική κυβέρνηση. Οι ανάγκες της χώρας και των πολιτών έχουν προσπεράσει την πολιτική. Τουλάχιστον την πολιτική, όπως μέχρι σήμερα τη γνωρίζαμε να ασκείται στην Ελλάδα.
Οι ίδιες οι καταστάσεις εδώ και καιρό δείχνουν - για όσους δεν εθελοτυφλούν - ότι η χώρα έχει ανάγκη από ένα «σχήμα» άλλο, πολυσυλλεκτικό, «οικουμενικό», «εθνικής σωτηρίας», όπως θέλει κανείς να το αποκαλέσει, προκειμένου να υπάρξει μια συνολική και εθνική αντιμετώπιση της εθνικής κρίσης. Άλλωστε, σχετικά ερωτήματα πλέον για τέτοιου είδους και σύνθεσης κυβέρνηση «εκ προσωπικοτήτων» έχουν πλέον αρχίσει να τίθενται ευσχήμως και στις μετρήσεις, με τους ερωτώμενους να στέκονται θετικά στο ενδεχόμενο με σημαντικά ποσοστά.
Είχαμε ακόμη επισημάνει ότι πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, η συγκρότηση μιας τέτοιας κυβέρνησης θα ήταν και η κατάλληλη - αν όχι η μοναδική ευκαιρία - για τον πολιτικό κόσμο να «αναβαπτιστεί» και να «αποκατασταθεί» στα μάτια των πολιτών μέσα από την εκ βάθρων ανανέωσή του και την αλλαγή τρόπου αντίληψης και λειτουργίας.
Είναι απορίας άξιον, γιατί οι κυβερνώντες και ο Γιώργος Παπανδρέου δυσκολεύτηκαν τόσο πολύ να δουν το προφανές. Η μόνη λογική εξήγηση θα μπορούσε να είναι η προσκόλληση στην εξουσία. Γιατί όλες οι λοιπές εξηγήσεις απλά μπορούν να οδηγήσουν στη διαπίστωση ότι τόσο ο πρωθυπουργός όσο και λοιποί της κυβέρνησης (όχι όλοι) έχασαν εντελώς την επαφή με την ελληνική πραγματικότητα, στην προσπάθειά τους να ικανοποιήσουν τις εντολές της Τρόικας έμειναν ολομόναχοι και δεν το πήραν χαμπάρι.
Έπρεπε να ξεχυθούν τα ποτάμια της οργής στους δρόμους, έπρεπε να αρχίσουν να φυλλορροούν οι βουλευτές του και να βρίσκεται προ της ισχυρής πιθανότητας να μην μπορέσει να περάσει το μεσοπρόθεσμο για να αναγκαστεί να αντιληφθεί ο Γιώργος Παπανδρέου ότι δεν είναι ούτε ο «αυτόκλητος σωτήρας μας», ούτε ο «Μεσσίας» του πεπρωμένου μας. Και ότι απλά, πολύ απλά, μόνος του δεν μπορεί. Γιατί αποδείχθηκε περίτρανα ότι ένα και πλέον χρόνο μετά το Μνημόνιο Ένα, και αφού η κυβέρνηση «έσκυψε» και «εξουθένωσε» τους «εύκολους στόχους» της μεσαίας τάξης, ότι αυτό που έγινε είναι «μια τρύπα στο νερό». Απέτυχε. Τόσο απλά. Και οι θυσίες του κόσμου που έδειξε μέχρι τώρα και ανοχή και αντοχή, πήγαν χαμένες, μαζί με τα κεκτημένα δεκαετιών που χάθηκαν εν μία νυκτί, πολύ πιθανά ανεπιστρεπτί.
Το ’χουμε γράψει κι άλλη φορά ότι αν ήθελε ο Παπανδρέου να σώσει τη χώρα με την πολιτική που ακολούθησε (πράγμα εντελώς απίθανο), δεν θα υπήρχαν πλέον Έλληνες πολίτες για να επωφεληθούν από αυτή τη... σωτηρία. Γιατί απλά θα τους είχε προηγούμενα αφανίσει, ως «παράπλευρες απώλειες» της... ηρωικής προσπάθειας.
Χθες φαίνεται να ήρθε η ώρα της κρίσης και της αναγκαστικής επίγνωσης μια πραγματικότητας που δεν μπορεί πλέον να αγνοεί ο Γιώργος Παπανδρέου. Και είναι προφανές ότι η χώρα μπαίνει σε μια «επόμενη φάση», με τη συγκρότηση ενός άλλου κυβερνητικού σχήματος, πολυσυλλεκτικού, το οποίο θα αναλάβει το εθνικό καθήκον να προσπαθήσει να μας βγάλει από τη στενωπό. Γιατί βέβαια, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος και να πει με ασφάλεια ότι εντέλει αυτό θα συμβεί. Μπορεί όμως ο καθένας - όταν έχει συνειδητοποιήσει ότι η παρούσα κυβέρνηση δημιουργεί αδιέξοδα - να ελπίζει και να βλέπει μέσα στη γενική δυσθυμία μία προοπτική για μια πιθανή λύση, η οποία δεν θα περνάει από την τελειωτική εξουθένωση του Έλληνα πολίτη.
Στις επόμενες μέρες μια νέα εικόνα θα διαμορφωθεί μαζί με μια νέα κυβέρνηση, η οποία θα αναλάβει το βαρύ καθήκον, διά της εθνικής κυρίως και δευτερευόντως της πολιτικής συναίνεσης, να διαχειριστεί την κρίση της χώρας.
