Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Απεργίες έρχονται, κινητοποιήσεις ετοιμάζονται και όλα δείχνουν πως ο κόσμος θα εκφράσει τη μεγάλη του δυσαρέσκεια με όποιον τρόπο μπορεί. Στην προσπάθειά τους να φανεί η απογοήτευση και η δυσφορία, οι πολίτες ενδέχεται να χρησιμοποιήσουν κάθε διαθέσιμο μέσο και να εφεύρουν κάθε πρωτότυπο τρόπο διαμαρτυρίας, προκειμένου έστω και αυτή την ύστατη στιγμή να πείσουν τους κυβερνώντες πως εφεξής θα βρίσκονται απέναντί τους. Ο πρωθυπουργός όμως είναι κατηγορηματικός και δείχνει πως μάλλον δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Ή έχει και απλά κάνει πως δεν βλέπει. Ας δούμε, για παράδειγμα το λέει μετά τη σύγκλιση του Υπουργικού Συμβουλίου: «Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής έγινε μετά από συστηματικές διαδικασίες διαβούλευσης και συνεννόησης με άλλα κόμματα, με την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, με κοινωνικούς εταίρους. Περιλαμβάνει μεγάλες αλλαγές παντού. Στο πολιτικό σύστημα, στην παιδεία, στη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης. Για να χτίσουμε ένα κράτος λειτουργικό. Στο σύστημα πρόνοιας, στηρίζοντας τους πιο ευάλωτους, τους πιο αδύναμους, τους άνεργους. Στην Ανάπτυξη, για την αλλαγή του παραγωγικού μας μοντέλου. Την απελευθέρωση των υγιών δυνάμεων της πατρίδας μας. Καλώ και πάλι όλους, και μέχρι την ψηφοφορία, αλλά και μετά – κατά την εφαρμογή του προγράμματος αυτού - να καταθέσουν κάθε χρήσιμη πρότασή τους». Όλα θα αλλάξουν λοιπόν στην Ελλάδα. Ο κος Παπανδρέου έχει πιστέψει τόσο πολύ πως τελικά θα τα καταφέρει, που συνεχίζει απτόητος το πρόγραμμά του, χωρίς να αντιλαμβάνεται το μέγεθος των κοινωνικών αντιδράσεων. Πιστεύοντας πως οι αντιδράσεις θα είναι παροδικές, προχωρά το σχέδιό του όντας πεπεισμένος πως θα φέρει εις πέρας το έργο του – το όποιο έργο του – με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος, που επανειλημμένα έχει τονίσει πως δεν τον ενδιαφέρει. «Θα βγούμε από την κρίση και θα βγούμε πιο γρήγορα και θα μπούμε στην ανάπτυξη πιο αποτελεσματικά όσο δουλεύουμε μαζί, όλοι οι Έλληνες». Υπάρχει μια διαφορά σε αυτό κε Παπανδρέου: Ούτε οι Έλληνες αισθάνονται ότι δουλεύουν μαζί με την κυβέρνηση, ούτε τα δεδομένα πρόκειται να αλλάξουν εντυπωσιακά προς το καλύτερο. Αντίθετα, οι δείκτες ελλείμματος και ανεργίας εκτινάσσονται στα ύψη και οι προβλέψεις για το ερχόμενο φθινόπωρο (αν δεν τιναχθούμε στον αέρα το καλοκαίρι) μόνο αισιόδοξες δεν είναι. Εξάλλου, οι Ευρωπαίοι εταίροι το τονίζουν κάθε ώρα και στιγμή, πως κανείς στην Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να εφησυχάζει, παρά την καταβολή των δόσεων. Και βέβαια πάντα μιλούν για το μέλλον της ευρωζώνης και τις αδύνατες οικονομικά χώρες. Σαν τη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ που υπογραμμίζει πως η Γερμανία δεν έχει άλλη επιλογή από το να βοηθήσει τις χώρες της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν κρίση στα δημοσιονομικά τους, γιατί διαφορετικά θα μπορούσε να τεθεί σε κίνδυνο η ανάκαμψη της γερμανικής οικονομίας. Υπάρχει λοιπόν και άλλος λόγος για την έκτακτη οικονομική βοήθεια, πέραν της διάσωσης των αδύνατων οικονομικά χωρών, ένας λόγος που σχετίζεται με την επιβίωση της ίδιας της ευρωζώνης. Τι λέει όμως ο πρωθυπουργός για την κατάσταση της χώρας και τις θυσίες που υποβάλλεται ο ελληνικός λαός; Τι πιστεύει για τα λάθη του παρελθόντος και πως αυτά μπορούν να επουλωθούν; «Στον πόλεμο κάνεις και λάθη. Τραυματίζεσαι, ματώνεις, χάνεις και μάχες. Αλλά το ζητούμενο είναι να κερδίσεις τον πόλεμο για τη σωτηρία και την αλλαγή της πατρίδας. Θα τον κερδίσουμε αυτό τον πόλεμο». Πώς είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς έτσι αφελώς πως θα κερδηθεί ο πόλεμος όταν τα δανεικά συσσωρεύονται και οι υποχρεώσεις της χώρας απέναντι σε ΔΝΤ και ΕΚΤ έχουν κορυφωθεί; Πώς, λέω, βρίσκουν αυτό το θράσος και διαλαλούν την «τελική νίκη» απέναντι στα χρέη τη στιγμή που η χώρα κοντεύει να πνιγεί από τα πανωτόκια και τα τοκοχρεολύσια; Στον οικονομικό πόλεμο δεν κάνεις «λάθη», απλά προχωράς βάσει σχεδίου που άλλοι σου έχουν καθορίσει και η όποια αποτυχία χρεώνεται στους καθοδηγητές που συμπλέκονται σε πλανητικό επίπεδο. Θυμηθείτε μόνο ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2006 και διανύει ήδη τον πέμπτο χρόνο της, με αλλεπάλληλες παρενέργειες -ντόμινο στην Ευρώπη και την νομισματική της σταθερότητα. Άλλοι είναι αυτοί λοιπόν που άνοιξαν τον δρόμο στην καθήλωση της Ελλάδας, και άλλοι είναι πάλι αυτοί που θα την αποκαθηλώσουν. Και ας λέει ο πρωθυπουργός πως «μόνοι μας θα βγούμε από το βούρκο». Εξάλλου, τι να πει και αυτός την στιγμή που η οργή έχει ξεπεράσει κάθε όριο και οι πολίτες προετοιμάζονται για την τελική αναμέτρηση με την κυβέρνησή του; Κοιτά να φυλάξει τα νώτα του ο πρωθυπουργός, μα οι απεργιακές κινητοποιήσεις σφίγγουν ολοένα και περισσότερο τον κλοιό και οι κοινωνικές πιέσεις αλλάζουν άρδην τα δεδομένα. Όλος ο κόσμος έχει πια καταλάβει πως κάτι άλλο παίζεται πίσω από την πλάτη του. Πως κάποια άλλα παιχνίδια βάζουν ενέχυρο την περιουσία της χώρας και ωθούν προς το ξεπούλημα και την τελευταία λωρίδα ελληνικής γης. Είναι πασιφανές πως κάποιοι επιβουλεύονται την ούτως ή άλλως επίπλαστη ανεξαρτησία της Ελλάδας, με την καθολική υποταγή στις υποδεικνυόμενες νόρμες για την επιβολή στοιχειώδους τάξης στο ούτως ή άλλως μοναδικό ελληνικό φαινόμενο της μικροαπάτης και της μεγαλοδιαφθοράς. Το στοίχημα είναι να αλλάξει η Ελλάδα από μηδενική βάση, λέει ο πρωθυπουργός. Αυτό που προέχει είναι να μην επιβαρυνθεί άλλο ο λαός, ισχυρίζεται η αντιπολίτευση. Υποκρισία και ψευδεπίγραφα συνθήματα. Φωνασκίες και τεχνητή πόλωση για να αποσείσει το κάθε κόμμα τις ευθύνες του. Και κατά τα άλλα, τα προγράμματα δημοσιονομικής σταθερότητας δίνουν και παίρνουν, συνοδευόμενα από ιαχές νίκης και διθυράμβους οικονομικής ανάτασης. Οποία υποκρισία και ψεύδος μπροστά στα μάτια του ξεσηκωμένου λαού. Οποίες ανακρίβειες για την «επόμενη μέρα», σε μια χώρα που προ πολλού έχει εγκλωβιστεί στον οικονομικό βούρκο. Για να μην πω πως εσκεμμένα λέγονται αυτά που λέγονται για να μην αποκαλυφθεί το εκπορευόμενο σχέδιο τελμάτωσης. Όταν κάποιοι όχι απαραίτητα κερδοσκόποι αλλά στρατηλάτες σχεδίασαν με απόλυτη ακρίβεια την οικονομική καταστροφή της μικρής αυτής χώρας. Και με την υποβοήθηση των ντόπιων κυβερνήσεων την έσυραν επί δεκαετίες στην οικονομική υποδούλωση.
