Ποιος δε θυμάται την ατάκα του Ανδρέα: «Τα περήφανα γηρατειά;». Τα γηρατειά, που με τη φροντίδα του ΠΑΣΟΚ και τη σύμπραξη του ράθυμου Καραμανλή κατάντησαν κοινωνικό πρόβλημα. Ογκούται καθημερινά μια ρατσιστική θεώρηση και αντιμετώπιση ενός κομματιού του Ελληνικού λαού, που αλέστηκε μέσα σε δυσκολίες και αγώνες επιβίωσης. Και τώρα εξωθείται σ’ ένα περιθώριο στέρησης κι αυτής ακόμα της ζωής.
Σήμερα σε τούτη τη χώρα, του παραλόγου και της σήψης, ζούμε σ’ ένα βάρβαρο κυνισμό, που λογαριάζει και απορρίπτει τους γέροντες σαν μια «περιττή δαπάνη».
Είναι αλήθεια, πως στα Νοσοκομεία οι γέροντες αποτελούν την πολυπληθέστερη πελατεία. Λογικό αφού οι νεότεροι, ως κατά τεκμήριο υγιέστεροι, έχουν λιγότερες ανάγκες περίθαλψης. Όμως η ηλικία των γερόντων, δημιουργεί στο σύστημα μια δυσφορία. Μου έλεγε φίλος μου πως όταν πάει στο Νοσοκομείο, κρύβει χρόνια, λέγοντας πως είναι μικρότερος. Γιατί; Ά, δεν ξέρεις; Άμα είσαι γεροσάψαλο, δεν σε προσέχουν. Η ηλικία, λέει, προκαλεί το διαφέρον των γιατρών, την ένταση των προσπαθειών, αλλά και τη χρήση των ιατρικών υλικών. – Θα μου πείτε, πως κι αν τα Νοσοκομεία αδιαφορούν για τους γέρους είναι και οι οίκοι ευγηρίας. Αντί αδράς αμοιβής δέχονται το «παρκάρισμα» των γερόντων. Πόσοι απόμαχοι, όμως μπορούν να πληρώσουν; Άσε που στο εξωτερικό (Αγγλία) γίνεται και τούτο το απάνθρωπο. Απεκαλύφθη πως τα Ταμεία και οι Ασφάλειες, πιέζουν το «πάρκινγκ» για να γλιτώσουν τις δαπάνες περίθαλψης, με μίζα βεβαίως, να επισπεύσουν την αποδημία εις Κύριον, πολλών γερόντων αφού δε συμφέρει η παραμονή τους στον μάταιο τούτο κόσμο, με σωληνάκια, καθετήρες κ.ά. δαπανηρά. Στην Αμερική μάλιστα, έγινε πρόταση να διακοπεί κάθε περίθαλψη σε όσους πάσχουν από Αλτσχάιμερ. Να εξαποστείλουμε τους γέρους πάρωρα. Να κοιτάξουμε τους νέους και φυσικά τους πλούσιους, που καμιά ηλικία δεν τους θίγει. Ναι αλλά οι νέοι, ως υγιέστεροι δεν επιβαρύνουν τόσο την περίθαλψη. Άλλωστε οι γέροντες, μια ζωή πλήρωναν στα έρμα τα Ταμεία τους εισφορές και κρατήσεις, για να έχουν στα γηρατειά, μια στοιχειώδη έστω φροντίδα και ζεστασιά.
Έτσι είναι η φιλοσοφία του προνοιακού κράτους, του ανύπαρκτου βεβαίως. Ωραία λογική! Τι να περιμένει κανείς από τα γεροντάκια; Άχθος αρούρης. Όλο πονίδια και δαπάνες. Ότι είχαν να δώσουν, το έδωσαν.
Θυμάστε τον Καραμανλή, που έλεγε, πως οι συνταξιούχοι είναι στυμμένες λεμονόκουπες; Εκεί φτάσαμε. Τα κατ’ ευφημισμόν όμως περήφανα γηρατειά του ΠΑΣΟΚ, ξυλοκοπήθηκαν από τα ΜΑΤ από το Υπουργείο. Ζητιάνοι σέρνονται στο δρόμο και επί Ν.Δ. Κι ακόμα, τους κουτσούρεψαν τη σύνταξη και τα μερίσματα. – Το χειρότερο όμως είναι, πως η παραίτηση, έχει και οικογενειακή μορφή. Φίλος μου νοσοκομειακός γιατρός, μου έλεγε, πως συχνά ο γιατρός ανακοινώνει στους οικείους, πως ο γέρος πάει καλύτερα και εισπράττει μια σιωπή δυσαρέσκειας και απρόσμενης απογοήτευσης. Ο γέρος δεν τους κάνει τη χάρη να φύγει. Πάνε πια οι γέροντες. Οι Πατριάρχες. Τα γκεσέμια της οικογένειας, που ο λόγος τους ήταν νόμος απαράβατος. Ποιος λυγιάζει την αρχοντιά του; Ποιος υπολογίζει τη συμπυκνωμένη σοφία μιας ζωής; Ποιος νέος σηκώνεται να του παραχωρήσει τη θέση του; Στο δρόμο σε παίρνουν σβάρνα σα να ‘σαι άυλον ον στην οπτική τους ακτίνα. Αν μάλιστα τολμήσεις, να συμβουλεύσεις ανέμελα, άλλα αγενή και απρεπή τσούρμα, σε βάζουν καζούρα. Παράσιτο ο γέρος. Απροστάτευτο και αποδιοπομπαίο.
Τι κάνει η οργανωμένη Πολιτεία; Εν προκειμένω το αλλόκοτο κράτος; Με ποιο κριτήριο συμπράττει στο ηθικό ολίσθημα της απαξίωσης και της σιωπηλής εξόντωσης των γερόντων; Ποια ανθρώπινη λογική συνεργεί σε μια ρατσιστική συμπεριφορά, μιας μερίδας της κοινωνίας;
Αυτό το κράτος χώρια από λοιδορίες και ξυλοκτυπήματα με γκλόμπς, αυτό το κομματικό και ληστρικό κράτος, τίναξε στον αέρα τα Ταμεία Αρωγής και Μετοχικά στον αέρα. Αυτά που ήταν χρυσοπληρωμένα με αγώνες και αίμα των μετόχων, για μια ολόκληρη ζωή. Κι έπειτα ας σφίξει τις αρρωστημένες θεωρήσεις του, να βρει χρήματα από αλλού. Γιατί δεν βλέπει τους βουλευτές, τους πλουτίσαντες παράνομα από εξοπλισμούς, μίζες και λαδώματα;
Όχι!! Γιατί; Γιατί τέτοιοι κοπρίτες είναι αυτοί, που ασκούν καθήκοντα Πραιτωριανού, ηγούνται ή διευθύνουν το κράτος. Ανεύθυνοι, ιδιοτελείς, διεφθαρμένοι. Καταλύτες κάθε ανθρώπινης αξίας, όπως είναι και ο σεβασμός στον πολίτη, που δούλεψε, φορολογήθηκε και πάλεψε για το δοβλέτι μια ζωή. Δηλαδή τη συμπαθή τάξη των γερόντων.
