Όταν μια κυβέρνηση βγάζει «φιρμάνι» κατά των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, αυτών των ίδιων Μέσων, σημαντικό μέρος των οποίων έχει κατά κόρον χρησιμοποιήσει κατά το απώτερο παρελθόν, το άμεσο παρελθόν, αλλά και το παρόν, προκειμένου να «περάσει» θέσεις της, τότε... Τότε μπορούμε να συμπεράνουμε (έχοντας μια ακόμη αφορμή) ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση η οποία βρίσκεται σε πανικό. Σε τέτοιο πανικό μάλιστα, που στην προσπάθεια να «ελέγξει» τα πράγματα προς την κατεύθυνση που επιθυμεί, δεν διστάζει να χάνει το όποιο δημοκρατικό έρεισμα (καλά το «σοσιαλιστικό» το έχει απωλέσει προ πολλού), επιχειρώντας με έναν έμμεσο τρόπο να «φιμώσει» και να «εκφοβίσει» τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας.
Δεν ανήκω σε καμία περίπτωση σε αυτούς που θεωρούν ότι τα ΜΜΕ είναι «καθαγιασμένα» και «υπεράνω πάσης υποψίας». Αντιθέτως, και στην Ελλάδα, σε κλίμακα ανάλογα με το μέγεθος αλλά και την κεντρογενή τους κυρίως προέλευση (Αθήνα), πολλά εκ των Μέσων και χειραγωγούνται και αποτελούν «εργαλείο» πολιτικών και λοιπών συμφερόντων, προκειμένου ακριβώς να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους. Άλλοτε αυτό γίνεται κραυγαλέα, με την έμμεση αλλά σαφή τοποθέτηση ενός μέσου στο πλευρό στήριξης του ενός ή του άλλου κόμματος και άλλοτε γίνεται «υποδόρια» και συνεπώς πιο... ύπουλα, θέλοντας ασυνείδητα να περάσει στο συνειδητό αναγνωστών, ακροατών ή τηλεθεατών, το ένα ή το άλλο επιχείρημα, το οποίο εξυπηρετεί συγκεκριμένους σκοπούς. Και εναπόκειται πλέον εκεί στην κρίση και την ενημέρωση του αναγνώστη ή του τηλεθεατή να διαχωρίσει την αλήθεια από την εσκεμμένη πλάνη, πράγμα το οποίο για τους περισσότερους είναι ή μάλλον ήταν, αρκετά δύσκολο. Κυρίως γιατί δεν τους ενδιέφερε τόσο, δεν είχαν τη σφαιρική ενημέρωση που απαιτείται και γιατί ζούμε σε μια εποχή που η «κοπαδοποίηση» των πάντων έχει ανοίξει διάπλατα τις πόρτες στον εύκολο αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Η οποία, ως «κοπάδι», «μετατίθεται» από το ένα θέμα στο άλλο με ενορχηστρωμένες κινήσεις, προκειμένου με ένα νέο ερέθισμα - επί παραδείγματι - να «ξεχάσει» το προηγούμενο, το οποίο «ενοχλεί» διάφορους που έχουν τη δύναμη να κάνουν τέτοιου είδους επικοινωνιακές μανούβρες με τη συμβολή κάποιων ΜΜΕ. Το τονίζω «κάποιων».
Είπα πριν «ήταν» εύκολο να αποπροσανατολιστεί ή να παραπλανηθεί η κοινή γνώμη γιατί ήταν λιγότερο «ψιλιασμένη» και σαφέστατα περισσότερο αδιάφορη. Τον τελευταίο ένα χρόνο και όμως, λόγω των θλιβερών γεγονότων που επέφερε το Μνημόνιο «ένα» - τώρα μας έρχεται το «δύο» - στην καθημερινότητα όλων και οι πιο «αδιάφοροι» άρχισαν από φόβο μάλλον παρά από πραγματικό ενδιαφέρον να ενημερώνονται, να συγκρίνουν, να «ψιλιάζονται» ότι πρέπει να διαβάζουν πίσω και πέρα από τις γραμμές και να μην είναι τόσο εύπιστοι ή τόσο αδιάφοροι όσο κατά το παρελθόν υπήρξαν. Τώρα, αν αυτή η αλλαγή στάσης τους βοηθάει και στο να ενημερώνονται πραγματικά καλύτερα - πέρα από κομματικούς και λοιπούς παρωπιδισμούς - εξακολουθεί να παραμένει ένα ερώτημα. Και γιατί οι πληροφορίες είναι πολλές φορές συγκεχυμένες και γιατί το στοιχείο της παραπληροφόρησης, επί τούτου, εξακολουθεί να υπάρχει. Αυτό όμως είναι, όπως προαναφέραμε, ένα «παιχνίδι» που τα κόμματα και βεβαίως - αν όχι κατεξοχήν - το κυβερνών κόμμα γνωρίζει πολύ καλά.
Από κει και πέρα, αλλά και για πάντα η ελευθεροτυπία αποτελεί αναπόσπαστο συστατικό της ελεύθερης έκφρασης και της δημοκρατίας και όποιος - όταν δεν εξυπηρετείται από αυτήν πλέον - προσπαθεί να τη «φιμώσει» ή να την «εκφοβίσει» με φράσεις του στιλ «αν πτωχεύσει η χώρα θα πτωχεύσουν και τα ΜΜΕ», είναι αδικαιολόγητος, όσο και αν είναι πανικοβλημένος.
Εκτός πια και αν πάμε σε αυτό που με κυνισμό είπε ο Ράντολφ Χιρστ, ιδιοκτήτης πολλών μέσων ενημέρωσης, ο οποίος όρισε τη σύγχρονη δημοσιογραφία λέγοντας: «είδηση είναι κάτι το οποίο κάποιος δεν επιθυμεί να δει τυπωμένο. Όλα τα υπόλοιπα είναι διαφήμιση».
